Τι ήταν αυτό που έκανε ξεχωριστή τη συναυλία (η οποία επαναλήφθηκε λόγω της μεγάλης ζήτησης εισιτηρίων) της Ελευθερίας Αρβανιτάκη εκείνη την Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών; Ο ιερός σκοπός, η επιλογή των τραγουδιών, η παρουσία της ερμηνεύτριας, η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ που την πλαισίωσε ή η μεγάλη αγάπη με την οποία την περιέβαλε το κοινό; Ισως είναι λάθος να προσπαθήσει κάποιος να αναζητήσει τις αιτίες της επιτυχίας των δύο συναυλιών. Η «χημεία» άλλωστε μεταξύ σκηνής και πλατείας είναι ένα φαινόμενο που δεν εξηγείται με τη λογική.
Ισως να είναι όλα τα παραπάνω που συνετέλεσαν στο να αποχωρήσουν οι ακροατές από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τις αισθήσεις τους πεπληρωμένες και τη συνείδησή τους ήσυχη. Αγόρασαν εισιτήρια υπέρ ενός σοβαρού Ιδρύματος όπως το Ιδρυμα Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού και απήλαυσαν μια ερμηνεύτρια που συμμετείχε ουσιαστικά στην υλοποίηση των προγραμμάτων του. Με άποψη- όπως εκφράστηκε από την ομιλία της- και πάνω απ΄ όλα με φωνή. Με αυτή τη φωνή που ταξίδεψε το κοινό σε κόσμους μοναδικούς, πλούσιους σε ήχους και εικόνες. Και έκανε το κοινό να την «μπιζάρει» ξανά και ξανά.
Μια φωνή με ψυχή.
