Απορία: πώς μπορεί να κατεβάζει τον κόσμο στον δρόμο, να κρατάει το μπροστινό πανό στις πορείες και ταυτόχρονα να είναι ορκισμένος οπαδός του ΠαΣοΚ; Ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος, ο άρχοντας της ΓΣΕΕ (γιατί ως άρχοντας φέρεται ουχί ως πρόεδρος) έχει κατηγορηθεί για πολλά όχι όμως για τούτο το βασικό. Δεν μπορεί να διατηρεί την κομματική ιδιότητα, να ανήκει με μεγάλη υπερηφάνεια στην ΠΑΣΚΕ και ταυτόχρονα να ηγείται του αγώνα των εργαζομένων κατά του των μέτρων που προωθούνται από την κυβέρνηση.
Ο κ. Παναγόπουλος έχει κατηγορηθεί ως χρυσοκάνθαρος του συνδικαλισμού: υψηλόμισθος και ταυτόχρονα βολεμένος σε θεσούλες που του φέρνουν επιμίσθια πενταπλάσια των βασικών αποδοχών που υπερασπίζεται. Ο ίδιος λέει ότι τα πολλά λεφτά του επιτρέπουν να είναι ακέραιος όταν αντιμετωπίζει το μεγάλο κεφάλαιο. Ο κ. Παναγόπουλος κατηγορήθηκε για ατομικά παιχνίδια με τους εκπροσώπους της εργοδοσίας καθώς πήγε στα κρυφά να μιλήσει για επιχειρησιακές συμβάσεις με τους βιομηχάνους, τους βιοτέχνες και τους εμπόρους. Κάτι ψέλλισε κι επ’ αυτού και αφήνει τον χρόνο να περνά. Αυτά όμως είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Είναι προφανές ότι ο ηγέτης του εργατικού κινήματος πάσχει από πολιτική σχιζοφρένεια. Το κυρίως σύμπτωμα είναι ότι οι απόψεις του, οι πράξεις του και τα αισθήματά του βρίσκονται σε ασυμφωνία. Επιπλέον έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Δεν μας ενδιαφέρει το προσωπικό του μέλλον, αν δηλαδή θα εξαργυρώσει την πολιτική σχιζοφρένεια, αν δηλαδή πάρει κάποτε βουλευτική έδρα. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων μοιάζουν μάταιες όταν κατευθύνονται από έναν τέτοιο πρόεδρο. Οι πορείες παίρνουν τον χαρακτήρα ακκισμού.
