Κι ενώ πλησιάζουν Χριστούγεννα, αντί για τη Βηθλέεμ και τη Γέννηση, έρχεται η «εβδομάδα των παθών» στην οποία από σήμερα εισέρχεται η κυβέρνηση και, δυστυχώς, πιθανότατα μαζί της και η χώρα.
Στο εσωτερικό, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει να αντιμετωπίσει τους βουλευτές του που καλούνται να ψηφίσουν το σχέδιο νόμου για τα εργασιακά – καλά, αυτό βέβαια είναι το λιγότερο. Οι «διαφωνούντες» βουλευτές γκρινιάζουν όλη την ώρα δεξιά κι αριστερά και κλαψουρίζουν όπου μπορεί να φανταστεί κανείς: στο περιστήλιο της Βουλής, στα φουαγέ ή στο μακιγιάζ των τηλεοπτικών σταθμών, σε πάσης φύσεως εκδηλώσεις και ιδιωτικές συνομιλίες. Παντού, εκτός από εκεί που όφειλαν να εκφράσουν τις διαφωνίες και τις αντιρρήσεις τους: μέσα στην ίδια τη Βουλή και, πολύ περισσότερο, στην ώρα της ψηφοφορίας. Εκεί, είναι όλοι Παναγίες…Η εικόνα της κοινοβουλευτικής ομάδας της πλειοψηφείας είναι αξιοθρήνητη τέτοιες ώρες που περνά ο τόπος. Επιτέλους, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους: όσοι συμφωνούν ας μείνουν. Κι όσοι διαφωνούν ας καταψηφίσουν ή ας φύγουν. Δεν τους κρατάει κανείς δεμένους!
Την ίδια στιγμή, πολλές χιλιάδες οικογένειες δεν θα δουν αυτή τη φορά το «δώρο» που τόσα χρόνια γνώριζαν. Η πίεση που δέχεται το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, έχει γίνει πλέον εφιαλτική… Εν τω μεταξύ, έχουν ανακοινωθεί ήδη απεργίες σχεδόν παντού για όλη την εβδομάδα αλλά και ετοιμάζονται και απεργίες που δεν έχουν ακόμα ανακοινωθεί, όπως, λ.χ., σχετικές με τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων του ΕΣΥ και του ΙΚΑ. Το κοινωνικό μέτωπο αρχίζει και βράζει. Φαίνεται ότι η εποχή που οι κομματικές ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων κατάφερναν να μαζέψουν την κατάσταση εξαντλούμενες σε απλές ρητορείες, έχει πλέον, μετά τον εργασιακό νόμο, παρέλθει. Και μπορεί η «ασπίδα προστασίας», το πλαφόν των 4.000 ευρώ και η εξασφαλισμένη θέση εργασίας που πέτυχαν για τους εργαζομένους στις ΔΕΚΟ να τους καλύψει σε ένα βαθμό σε αυτό το ακροατήριο, όμως, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι συνειδητοποιούν τώρα, για πρώτη φορά, την ατέλειωτη μοναξιά τους… Τέλος, η περίφημη συναίνεση φαίνεται να βαδίζει για… τα θυμαράκια, ή τουλάχιστον, δεν αναμένεται να επιτευχθεί από τις αυριανές συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών στο μέγαρο Μαξίμου.
Όμως, το μεγάλο ζήτημα έρχεται απ’ έξω: από τη σύνοδο κορυφής στις 16 και τις 17 του μηνός, όπου θα κριθούν πολλά για την ίδια την ευρωζώνη και ασφαλώς ακόμα περισσότερα για την Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ακόμα εικόνα για το αν το Βερολίνο θα κάνει κάποια εκατοστά πίσω στις θέσεις του. Αν επιμείνει σε μια εντελώς άκαμπτη γραμμή, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος έκρηξης.
Τώρα, τι σημαίνει αυτό; Πολλοί ρωτούν διαρκώς «τι θα γίνει», «ποιο σενάριο θα επικρατήσει» και άλλα αντίστοιχα. Η πραγματικότητα είναι ότι ουδείς γνωρίζει την απάντηση. Ουδείς είναι σήμερα σε θέση να προβλέψει την εξέλιξη της κρίσης και τις μορφές με τις οποίες μπορεί να εκδηλωθεί τελικά «το κακό» που έχει βρει την Ελλάδα αλλά και κάποιες άλλες χώρες της Ευρώπης. Είναι τόσο καινούργια, τόσο πολυπαραγοντικά και τόσο αστάθμιτα όλα αυτά που συμβαίνουν, ώστε κάθε «ασφαλής πρόβλεψη» να καθίσταται απλώς αδύνατη. Εκτός, δυστυχώς, από μία: ότι αυτή η «εβδομάδα των παθών» που ξεκινά, έχει μονόδρομο τον «Γολγοθά», η πορεία στον οποίο δεν θα διαρκέσει απλώς λίγες ημέρες, ούτε, φυσικά, στο τέλος μπορεί κανείς να περιμένει κάποιου είδους ανάσταση… Αντιθέτως, από σήμερα μέχρι τον Μάρτιο, κάθε μέρα μπορεί να αποδειχθεί «Μεγάλη Πέμπτη»…
gmalouchos@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
