Το δικαστήριο αποφάνθηκε: «Ανθρωποκτονία από πρόθεση». Η Ελληνική Αστυνομία επιμένει: «Θανάσιμος τραυματισμός του Αλ. Γρηγορόπουλου». Ετσι αναφέρει σε επίσημη ανακοίνωση για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Θα πείτε, πιανόμαστε από τη λέξη, από τη διατύπωση και περιφρονούμε τη μεγάλη είδηση, με τις γιάφκες, τα Καλάσνικοφ και την ιδεολογία της εκρηκτικής κατσαρόλας. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες όμως αποκαλύπτουν τη νοοτροπία. Ετσι, παρά το λούστρο που πέφτει στις επικοινωνιακές τακτικές της Αστυνομίας, παρά την εμπειρία του αρχηγού κ. Λευτέρη Οικονόμου στις δημόσιες σχέσεις, δεν μπορεί να αποκρυφθεί ο τρόπος με τον οποίο κρίνονται από τις αστυνομικές αρχές όλα αυτά τα παιδιά που κατεβαίνουν στον δρόμο να διαμαρτυρηθούν για την επίσημη, κρατική βία.
Η Ελληνική Αστυνομία εξήγγειλε το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» για τις πορείες των μαθητών, των φοιτητών, των νέων που ένιωσαν την ανάγκη να γίνουν ένα κομμάτι από την ιστορία της γενιάς τους. Είναι φυσιολογικό να θέλουν να αποκλείσουν τους δρόμους, να αποκλείσουν την πόλη, να αποκλείσουν την πιθανότητα ότι στο μέλλον ένα άλλο ανήλικο θα δολοφονηθεί στα καλά καθούμενα από κάποιον που πληρώνεται για να τους προστατεύει. Ποια είναι η αντίδραση όταν κατεβαίνει στον δρόμο ένας έφηβος να εκφράσει αισθήματα του αυτονόητου και έρχεται αντιμέτωπος με πάνοπλους Ρόμποκοπ, παραταγμένους σαν να περιμένουν χιλιάδες αδελφούς Παλαιοκώστα; Παράπονο, αποστροφή, θυμός, επιθυμία εξέγερσης.
Δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια και τα ίδια, ότι ουδείς χαίρεται να πυρπολείται η Αθήνα, ότι είναι κρίμα να χάνει κάθε ανθρωπάκος το αμάξι του, το μαγαζί του, την ησυχία του όποτε νιώθει οργή μια ομάδα νέων.
Παλιά, πολύ παλιά, λέγανε ότι πρόκειται για 500 άτομα, ταραξίες των Εξαρχείων, που λεηλατούν την πρωτεύουσα. Για πότε έγιναν χίλιοι και δύο χιλιάδες και παραπάνω οι πυρπολητές ουδείς το κατάλαβε. Οι ταραξίες έπαψαν να είναι οι παραδοσιακοί «αλήτες»- το δείχνουν οι προσαγωγές. Παιδιά από κανονικές οικογένειες, που δεν έχουν γονείς αλκοολικούς ή φυλακισμένους, επιλέγουν να πάνε σε μια πορεία, ίσως να πετάξουν και καμιά πέτρα, μπορεί να πάρουν και αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον το δικό τους αλλά και των υπολοίπων. Ενα είναι βέβαιο: η επίδειξη ισχύος από την Αστυνομία τούς τσιγκλάει όλους αρνητικά.
Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την πέτρα κάποια παιδιά από αυτά που κατεβαίνουν στον δρόμο έπιασαν και το Καλάσνικοφ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι φρέσκες οργανώσεις επιλέγουν τους αστυνομικούς ταυτόχρονα ως θύματα αλλά και ως ακροατήριο. Οι τρομοκράτες συνήθως επιλέγουν έναν τυχαίο στόχο για να τρομάξουν όλοι οι υπόλοιποι, για να τρομάξει ο κόσμος όλος. Τούτοι εδώ όμως επιλέγουν την πλειονότητα των θυμάτων αλλά και τους ακροατές από την ίδια επαγγελματική τάξη, από τους ενστόλους. Τους γαζώνουν εν ώρα υπηρεσίας και τους καθιστούν συνομιλητές στις προκηρύξεις. Οι νέοι τρομοκράτες δεν πάνε πολύ πιο μακριά από αυτό που έχουν δει με τα μάτια τους, από αυτό που έχουν ζήσει στη μετεφηβεία τους. Βλέπουν τη δράση τους ως «τρομοκράτες κι αστυνόμοι», σαν την εξέλιξη ενός παιδικού παιχνιδιού.
Ο κ. Οικονόμου βρίσκεται προ των ευθυνών του. Η αστυνομοκρατούμενη πόλη δυνητικά αποτρέπει τα εκτεταμένα επεισόδια, στρέφει όμως τη νεανική οργή σε άλλα μονοπάτια. Δεν είναι παρήγορο ότι οι νέες οργανώσεις συλλαμβάνονται τόσο εύκολα όσο ιδρύονται. Υπάρχει μια Λερναία Υδρα στην Αθήνα αλλά δεν φέρνει κανείς τη φωτιά για να την εξολοθρεύσει. Αντιθέτως, η πάνοπλη Αστυνομία ρίχνει λάδι στη φωτιά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
