Το 1987 ο τότε γερουσιαστής του Κολοράντο Γκάρι Χαρτ εμφανιζόταν ως «γερό χαρτί» των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ και ελπίδα για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Αυτά ώσπου η «Μiami Ηerald» δημοσίευσε φωτογραφία του με την Ντόνα Ράις (καθόλου κακή η επιλογή του γερουσιαστή) την ίδια ημέρα που δημοσιευόταν συνέντευξή του στους «Νew Υork Τimes», όπου ο γερουσιαστής διέψευδε ότι είχε εξωσυζυγική σχέση και προκαλούσε τον Τύπο να τον διαψεύσει. Οι προοπτικές λαμπρής πολιτικής παρουσίας έληξαν άδοξα.
«Τι επιτεύχθηκε;» είχε τότε αναρωτηθεί σε κύριο άρθρο του ο βρετανικός «Guardian». Η Αμερική έχασε τον καλύτερο πολιτικό της, «επειδή δεν μπορούσε να κρατήσει κουμπωμένο το παντελόνι του»; Το ζήτημα που είχε δημιουργηθεί αντίκριζε στ΄ αλήθεια κάποιο ηθικό έλλειμμα- και πόσο το τελευταίο είχε σχέση με το αν ο Χαρτ θα ήταν εξαιρετικός πρόεδρος;
Κατά τον- μακρινά σχετικό- παλαιό βιτριολικό σαρκασμό, που αναβίωσε παραλλαγμένος τις τελευταίες ημέρες, αν θες να κρίνεις κάποιον, είναι ίσως χρήσιμο να κοιτάς τι άνθρωπο παντρεύτηκε, αλλά μάλλον δεν έχει σημασία αν ο σύζυγος χρωστάει φόρους. (Τον αναπαράγω παρ΄ ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως τις παράδοξες συζεύξεις, επειδή ο καλός σαρκασμός πρέπει να λέγεταιγια λόγους αρχής.)
Η απώλεια της κυρίας Γκερέκου από την κυβέρνηση δεν παραβάλλεται, βέβαια, με εκείνη του Γκάρι Χαρτ. Μπορεί να μην έχει καν επίπτωση στο υπουργείο, πέρα από το ότι έφυγε μια εξαιρετικά γοητευτική γυναίκα. Μπορεί όμως να έχει. Και, αν θέλουμε να αρχίσουμε να μιλάμε σοβαρά για πολιτική ικανότητα, οι πολιτικοί πρέπει να κρίνονται πρωτίστως από αυτήν. Εμείς συζητάμε για θέματα απόδοσης και διαμετρήματος πολύ λίγο, αρπαζόμαστε όμως και ζητάμε κεφαλές επί πίνακι μόλις αποκαλυφθεί κάποιο ηθικό ή νομικό στραβοπάτημα πολιτικού ή κοντινών του προσώπων.
Ούτε η νομιμότητα ούτε η ηθική είναι αμελητέα μεγέθη, θα αντέτεινε κανείς. Δεν είναι, τείνουν όμως- και μάλιστα περιβεβλημένες με ψευδεπίφαση αγανάκτησης- να κυριαρχήσουν στον δημόσιο λόγο εκτοπίζοντας τις σκέψεις για το πώς ο πολιτικός επιτελεί το ανατεθειμένο έργο. Τις σκέψεις από τις οποίες όφειλε κανονικά να αξιολογείται. Η τάση αυτή, ακόμη και όταν δεν πυροδοτεί φήμες και κουτσομπολιά (συνήθως το κάνει), αφήνει πάντως ανοικτό τον δρόμο στην υποκατάσταση των πολιτικών σταθμίσεων από φληναφήματα του τύπου «σεμνά και ταπεινά», «μηδενική ανοχή» ή «όλα στο φως». Από κουβέντες, δηλαδή, που ηχούν ωραία, αλλά ελάχιστη σχέση έχουν με πολιτική διαχείριση- και με το πώς λειτουργεί ο κόσμος στην πραγματικότητα.
Αν η κυρία Γκερέκου μπορούσε να εμφυσήσει πνοή στον τουρισμό, ουδόλως θα με ενδιέφερε πόσα οφείλει ο σύζυγός της. Αν δεν μπορούσε, ας έφευγε για αυτόν τον λόγο. Και αν κάποιοι υπουργοί κατόρθωναν αίφνης να μεταμορφώσουν τη χώρα σε αναπτυξιακή ατμομηχανή, συγχωρήστε μου τον κυνισμό, αλλά δεν θα έδινα μεγάλη σημασία αν μάθαινα ότι έβγαλαν κάτι «στην απέξω».
