Πριν από 16 ακριβώς χρόνια, στο Φεστιβάλ Καννών του 1994, ο ρώσος σκηνοθέτης Νικίτα Μιχάλκοφ είχε γίνει ένα από τα πρόσωπα της ημέρας χάρη στον «Ψεύτη ήλιο», το αντισταλινικό έπος που έμελλε να του χαρίσει το ξενόγλωσσο Οσκαρ. Σήμερα, στο ίδιο φεστιβάλ, ο Μιχάλκοφ επιστρέφει με το πρώτο μέρος μιας «συνέχειας» της ταινίας, τον «Ψεύτη ήλιο 2» (με υπέρτιτλο «Εξοδος»), μια θηριώδη ταινία δυόμισι ωρών που χρονολογικώς τοποθετείται ανάμεσα στο 1941 και στο 1943 και στόχο έχει την απεικόνιση των απάνθρωπων συνθηκών υπό τις οποίες ο σοβιετικός στρατός θριάμβευσε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για να πετύχει τον στόχο του ο Μιχάλκοφ χρησιμοποίησε τους ίδιους ήρωες της προηγούμενης ταινίας: από τη μια πλευρά βρίσκουμε τον στρατηγό Κοτόφ (Μιχάλκοφ) ο οποίος φυλακίστηκε πριν από τον πόλεμο ως αντικαθεστωτικός και από την άλλη τον προδότη φίλο του Αρσένιεφ ( Ολεγκ Μένσινκοφ ). Ο Κοτόφ έχει δραπετεύσει από τη φυλακή αλλά πολεμά κατά των Γερμανών και ο Αρσένιεφ καλείται από τον Στάλιν να τον βρει. Ο λόγος παραμένει ως το τέλος κρυφός και όλα δείχνουν ότι θα απαντηθεί στην ταινία που θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος.
Οι έρευνες του Αρσένιεφ συνοδεύονται από φλας μπακ μέσα από τα οποία βλέπουμε τι συνέβη στον Κοτόφ αλλά και στην κόρη του ( Ναντέσντα Μιχάλκοβα ) κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το φιλμ είναι γεμάτο σκηνές ηρωισμού του σοβιετικού στρατού και κτηνωδίας του γερμανικού. Αεροπλάνα της Λουφτβάφε χτυπούν ένα πλοίο του Ερυθρού Σταυρού γεμάτο τραυματίες. Οι κάτοικοι ενός ρωσικού χωριού στοιβάζονται σε μια αποθήκη την οποία θα καταπιούν οι φλόγες των γερμανικών φλογοβόλων. Τα γερμανικά τανκς εισβάλλουν στη Ρωσία από το ανατολικό μέτωπο και βλέπουμε τις ερπύστριές τους να λιώνουν μια χούφτα ρώσων στρατιωτών. Ορισμένες σκηνές είναι καθηλωτικές αλλά η υπερβολή είναι το μόνο μείον της ταινίας- όταν ο Μιχάλκοφ εμμένει σε λεπτομέρειες που δεν εξυπηρετούν σε κάτι πέραν του εντυπωσιασμού.
Σύμφωνα με τον ρώσο σκηνοθέτη, η ιδέα για τον «Ψεύτη ήλιο 2» γεννήθηκε όταν είδε τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. «Δεν θέλησα να προκαλέσω τον Σπίλμπεργκ με κινηματογραφικούς όρους – αυτό θα ήταν αδύνατο και άσκοπο» είπε ο Μιχάλκοφ. «Μου έκανε εντύπωση όμως η εκδοχή που λέει ότι οι Σύμμαχοι και μόνο κέρδισαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκδοχή αυτή δεν ήταν παρά ένα σκετς συγκριτικά με το πόσοι άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους στο ανατολικό μέτωπο. Οσο σκεπτόμουν τον τρόπο με τον οποίο ο σοβιετικός κινηματογράφος είχε χειριστεί αυτό το θέματόσο μεγάλωνε η επιθυμία μου να κάνω αυτή την ταινία. Πράγματι, ενώ ταινίες όπως η “Μπαλάντα ενός στρατιώτη” και “Οταν πετούν οι γερανοί” είναι σπουδαία δείγματα κινηματογράφου, ασχολούνται με μεμονωμένα πολεμικά επεισόδια με μια προκαθορισμένη αίσθηση αυτολογοκρισίας».
Για τον Μιχάλκοφ η αφύπνιση του σύγχρονου κοινού είναι απαραίτητη: «Θέλω να δείξω στους θεατές ότι το ερώτημα “πώς να ζήσω;” είναι ασήμαντο μπροστά στο “γιατί να ζήσω;”».
