Ο προδότης της τάξης του
Την ίδια ημέρα, την Τετάρτη που μας πέρασε, πέθαναν δύο άνθρωποι που εγώ τους γνώριζα αλλά αυτοί δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Τον πρώτο, τον σχεδόν 80χρονο πρώην διευθυντή και εκδότη της «Καθημερινής» Αντώνη Καρκαγιάννη, τον ξέρει όλη η Ελλάδα των γραμμάτων, των τεχνών, της πολιτικής· είδα το όμορφο, ήρεμο και στοχαστικό πρόσωπό του ψηλά ψηλά στην ιστοσελίδα του «Βήματος» μόλις άνοιξα τον υπολογιστή μου την Πέμπτη το πρωί, με την τσίμπλα ακόμα στα μάτια μου και τον μυρωδάτο καφέ ανέγγιχτο ακόμα πλάι στην οθόνη.
Ηξερα πως πάλευε με τον καρκίνο καιρό πολύ και απορούσα για το κουράγιο του να αρθρογραφεί συνεχώς στην «Καθημερινή», ως πριν από δύο μήνες- απορούσα και με την επιμονή του: δεν τα είχε γράψει και ξαναγράψει όλα; Χαμένα δεν πήγαιναν τα σοφά γραπτά του, όπως και όλων όσοι αναλώνονται σε προσπάθειες για τη νίκη της στοιχειώδους λογικής, της αξιοπρέπειας πολιτών και πολιτικών, των δημοκρατικών διαδικασιών, του πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού, του σαφούς και ήρεμου πολιτικού λόγου;
* Αλλά ήταν γερό και σκληρό κόκαλο ο Αντώνης Καρκαγιάννης, παλαιός κομμουνιστής: Ασφάλεια, φυλακές και εξορίες συνεχώς από το 1953 που τον συνέλαβαν για πρώτη φορά ως το 1974. Κλασική περίπτωση « προδότη της τάξης του »: διανοούμενος φοιτητής από αστική οικογένεια που τον γοητεύει η μαρξιστική επιστημονική θεωρία και το ηθικό περιεχόμενο της κομμουνιστικής ιδεολογίας- όταν ξεμπέρδεψε με αυτά, ξεκίνησε από διορθωτής στο «Φως των Σπορ» για να γίνει διευθυντής και εκδότης της «Καθημερινής», με σταθμούς σε περιοδικά και εκδοτικούς οίκους.
* Το τελευταίο του κείμενο στην «Καθημερινή», στις 9 Μαρτίου, ήταν για τα θλιβερά δρώμενα του παλαιού του συντρόφου (στο κόμμα και στη φυλακή) Μανώλη Γλέζου στον Αγνωστο Στρατιώτη που τον έβαλαν οι ανήθικοι του Σύριζα, 85 χρονών άνθρωπο, να διασπάσει το φράγμα των ΜΑΤ. Του απάντησε ο Γλέζος με κείμενο που έλεγε συνεχώς « εγώ τότε… εγώ εκεί… » και με ένα τσιτάτο από τη Βίβλο- ο Καρκαγιάννης ζήτησε να αποτεφρωθεί και να μη γίνει θρησκευτική κηδεία· σαν πιο αριστερός μου μοιάζει 50 χρόνια μετά την εποχή που δικάζονταν μαζί ο διευθυντής της «Καθημερινής» από τη γεροντική σημαία του Σύριζα.
Ο λαμπρός φοιτητής
Τη φωτογραφία του Μάνου Ρούσσου την είδα λίγη ώρα αργότερα στο Reporter.gr, εκεί δούλευε- και είχαν να λένε οι συνάδελφοί του, όπως και οι καθηγητές του παλιότερα, για την αξία του, το ήθος του, τις γνώσεις του, την εργατικότητά του, το κοκκίνισμά του. Ηταν δυο μέτρα ψηλός, 32 χρονών και κοκκίνιζε σαν μικρό παιδί όταν ένιωθε αμηχανία – σκοτώθηκε σε τροχαίο, η φίλη του που ήταν μαζί του στη μηχανή χαροπαλεύει τώρα που γράφω.
Δημοσιογράφος δέκα χρόνια τώρα, αλλά όχι μέλος της ΕΣΗΕΑ: οι άθλιες, συντεχνιακές, αναχρονιστικές και « α λα Γλέζο βιβλικές αριστερές » πρακτικές που κυριαρχούν στον δημοσιογραφικό συνδικαλισμό δεν επιτρέπουν σε όσους εργάζονται σε ιντερνετικά μέντια να γίνουν μέλη της- το ΔΣ της όμως επέτρεπε ενάμιση χρόνο τώρα να έχουν καταλάβει πυρήνες αναρχοφασιστών το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ στα Εξάρχεια και λέξη δεν έλεγε· το εκκένωσε η αστυνομία την ημέρα της ντροπής, όταν δολοφονήθηκαν οι τρεις της Μarfin, γιατί κατέφυγαν εκεί κάποιοι από τους μολοτοφιστές της περιοχής. Ητοι, το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων παρέχει άσυλο σε βίαιους καταληψίες και αρνείται να κάνει μέλη του παιδιά σαν τον Μάνο- που προηγουμένως τον είχε αρνηθεί το Πανεπιστήμιο: με άριστα μπήκε στο Πάντειο, με άριστα βγήκε, με άριστα το μεταπτυχιακό των στερήσεων στο Λονδίνο, είχε ξεκινήσει διδακτορικό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ο λαμπρός φοιτητής αλλά δεν το ολοκλήρωσε ποτέ. Ορφανός από μικρό παιδί, έπρεπε να δουλεύει για να ζει αυτός και η μητέρα του, δεν τελειώνουν έτσι διδακτορικά- αλλά και αν το τελείωνε θα έπρεπε να περιμένει ως τα 40 του για να γίνει λέκτορας, τρέχοντας όλα αυτά τα χρόνια από την Κρήτη στη Φλώρινα και από τα Γιάννενα στην Αλεξανδρούπολη με συμβάσεις 1-2 μηνών. Πώς θα ζούσε; Αυτό είναι το «δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο» που με τόσο σθένος υποστήριζαν, διαλύοντάς το ταυτόχρονα, διδάσκοντες και διδασκόμενοι όλα αυτά τα χρόνια.
Ηθελε δεν ήθελε, άκουσε τελικά τη συμβουλή του καθηγητή του που επέμενε « μακριά από εδώ, να γίνεις δημοσιογράφος », όπως συμβούλευε όλους τους καλούς φοιτητές που σκέπτονταν και την ακαδημαϊκή καριέρα. Αλλά ο Μάνος βγήκε στην αγορά εργασίας μετά το 2000, όταν τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν και στα μέντιακαι φθάσαμε στο 2010 που εξισωθήκαμε όλοι στον ελάχιστο παρονομαστή και θα φάμε πια ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουμε. Το θύμα της τάξης του
« Εναπόκειται πλέον σε όλους εμάς τους πολίτες να γίνουμε λίγο περισσότερο “ενεργοί” και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να μειώσουμε τον αντίκτυπο που θα έχουν σε όλους μας (σε άλλους λιγότερο και σε άλλους περισσότερο) τα σκληρά αυτά μέτρα » έγραφε στο τελευταίο νηφάλιο άρθρο του στο Reporter. gr ο Μάνος. « Ενεργοί πολίτες; Τι είναι αυτά που λέτε; Εδώ υπάρχει πόλεμος…λυπάμαι αλλά θα χυθεί αίμα…δεν δέχομαι να πληρώνω άλλο κανέναν από τους προδότες και τους ληστές του έθνους… » σχολίαζε κάποιος από κάτω- που θα μπορούσε να ρίξει και μολότοφ στη Μarfin· « να προκηρύξει εκλογές για να ερωτηθούμε εάν θέλουμε Αμερικανούς και Ευρωπαίους να μας κυβερνούν…τα δύο μεγάλα κόμματα να μετονομαστούν σε ευρωπαϊκό και αμερικανικό» συμπλήρωνε άλλος, οπαδός της « α λα Γλέζο βιβλικής Αριστεράς », υποθέτω, αφού ενστερνίζεται την περί εκλογών άποψη του κ. Αλαβάνου.
Πώς να επιβιώσουν οι ευαίσθητοι σαν τον Μάνο άνθρωποι σε τέτοια κοινωνία; Πώς θα επιβιώσουμε ως κοινωνία αφού το κατειλημμένο από αναρχοφασίστες νεοκλασικό κτίριο του Μορφωτικού Κέντρου της ΕΣΗΕΑ είχε ανακαινιστεί με κονδύλια από τους άπληστους Ευρωπαίους, δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ, έμενε επί 10 χρόνια κλειστό και το χάρηκαν μόνο οι καταληψίες;
* Ο Αντώνης Καρκαγιάννης «πρόδωσε την τάξη του» αλλά επανήλθε σοφότερος: η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία των Σοβιετικών το 1968 ήταν προφανώς χειρότερη από τη δικτατορία στην Ελλάδα και έβγαλε τα συμπεράσματά του για το ΚΚΕ- που ακόμα και σήμερα την υποστηρίζει- στο Λακκί της Λέρου που ήταν εξόριστος. Ο Μάνος Ρούσσος είναι θύμα της τάξης του: δεν είχε ούτε το οικονομικό ούτε το κοινωνικό κεφάλαιο που θα του επέτρεπε να χαρεί αυτά που του άξιζαν, να πραγματοποιήσει τα ακαδημαϊκά και δημοσιογραφικά του όνειρα με άνεση, χωρίς το άγχος του επιούσιου- στην κοινωνία των κολλητών, των κουμπάρων, των «όλοι δικοί μας είμαστε», αυτός ήταν λίγο απ΄ έξω.
Ο Μάνος δεν θα γίνει ούτε καθηγητής Διεθνών Σχέσεων με ειδίκευση στα ελληνοτουρκικά και ας είχε μάθει τουρκικά· ούτε διπλωμάτης, ούτε διευθυντής της «Καθημερινής». Μπορεί και να γινόταν, αν ζούσε. Μπορεί όμως να είναι και τυχερός, να γλίτωσε αυτός από όσα μας υπόσχονται οι σχολιαστές του τελευταίου άρθρου του και οι πρώην σύντροφοι του Αντώνη Καρκαγιάννη.
Το τελευταία ανακαλυφθέν επιχείρημα των πολιτικών, όταν τους ζητείται να αναλάβουν τις ευθύνες της ελληνικής σημερινής πραγματικότητας… ότι βέβαια… φταίνε και οι πολίτες… μοιάζει με την περίπτωση που οδηγός σχολικού λεωφορείου συλληφθείς για υπερβολική ταχύτητα δικαιολογείται απολογούμενος στο δικαστήριο: «Πράγματι, κύριοι δικαστές… έτρεχα με ένα παλιοσαράβαλο με 200 χιλιόμετρα αλλά με επηρέασαν και οι μαθητές-επιβάτες που τραγουδούσαν: “Πάτα γκάζι, οδηγέ/ για να τους περάσουμε/ και θα σε κεράσουμε/ έναν κουραμπιέ” ».
ο εκ Ξάνθης 8
***
Διόδωρε, είμαι στη Γερμανία και είμαι μπερδεμένη. Οι συντηρητικοί είναι υπέρ του Πακέτου Στήριξης. Οι σοσιαλιστές είναι κατά του Πακέτου, κατά της βοήθειας στην Ελλάδα και επιπλέον έχουν έναν αρχηγό που είναι φτυστός ο πρώην πρωθυπουργός μας (ιδίως όταν βάζει το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι μπροστά στις κάμερες) και έχει ένα χτένισμα σαν του κ. Καρατζαφέρη. Εγώ που αισθανόμουν ως τώρα σοσιαλίστρια, ποιον πρέπει να υποστηρίζω;
Πολύ, πολύ μπερδεμένη
Ελσα, @yahoo.gr
***
Περιμένω να δω πότε οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι θα βάλουν το χέρι στην τσέπη για να βοηθήσουν κι αυτοί την Ερημη Χώρα. Λίγο δύσκολο, βέβαια, γιατί πρέπει να το βγάλουν πρώτα από τη δική μας.
Γιάννης Βογιάτζης, Σαμοθράκη
***
Από τη λύση του Επιμενίδη (κοιμήθηκε και ξύπνησε ύστερα από 40 χρόνια) που εισηγήθηκε εδώ ο Αισιόδοξος την περασμένη Κυριακή, καλύτερη είναι αυτή του ινδού γιόγκι Πραλάντ Γιάνι, 83 ετών, που διάβασα στο in.gr: ισχυρίζεται ότι θεότητα τον απάλλαξε από την ανάγκη της τροφής και του νερού. «Εβδομήντα χρόνια έχω να φάω και να πιω» δήλωσε ο εν λόγω. Είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για τον Γιώργο να ασπασθεί τον θεό του Ινδού και σε συνεννόηση μαζί του να μας απαλλάξει όλους από τα πρωινά, τα γεύματα, τα δείπνα. Αυτή θα είναι μια πραγματική ανατροπή.
Γ.Κ. @otenet.gr
***
Πριν από λίγες μέρες κάποια διεστραμμένα άτομα πυρπόλησαν τρεις νέους εργαζομένους, ανάμεσά τους και την Παρασκευή Ζούλια, που υπήρξε φοιτήτριά μας. Για κάθε δάσκαλο οι μαθητές του είναι επένδυση ζωής και ψυχής. Οταν κάποιος τους δολοφονεί, αφαιρεί κάτι και από τη δική μας ζωή, σκοτώνει τις συναισθηματικές και ακυρώνει τις πνευματικές μας επενδύσεις, τον μόχθο, τον κοινωνικό ρόλο και την ίδια την υπόστασή μας. Επειδή όμως, πέρα από τη μετάδοση επιμέρους γνώσεων, πρωταρχική υποχρέωση κάθε ενταγμένου στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι να μεταλαμπαδεύσει στην κοινωνία ολόκληρη τον σεβασμό κάποιων αξιών- και πάνω απ΄ όλα την αξία της ανθρώπινης ζωής- κάνουμε έκκληση προς όλες τις πολιτικές, κοινωνικές/συνδικαλιστικές και γνωμοδιαμορφωτικές δυνάμεις του τόπου να συστρατευθούν σε μια προσπάθεια η οποία, πέρα από κενολογίες και ρητορικές καταδίκες, θα θέτει ουσιαστικές βάσεις για την παρεμπόδιση της αναπαραγωγής στο μέλλον αντίστοιχων πράξεων βαρβαρότητας. Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι για τα καταστεί δυνατό το πρόσφατο αποτρόπαιο έγκλημα χρειάστηκε να σωρευτούν αναρίθμητες εκδηλώσεις πολιτικής αβελτηρίας ή αβουλίας, κοινωνικής αδιαφορίας και επικοινωνιακής εξαχρείωσης.
Καθηγητές του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου
***
Ο ένας δεν ήξερε, ο άλλος δεν ασχολήθηκε, ο τρίτος δεν είχε ακούσει καν- άδικο έχει ο ηγούμενος να μιλάει για θαύμα;
Δημήτριος, Τσεχίας
