Oσοι εθορυβήθησαν για την απόπειρα(;) εισβολής διαδηλωτών στο κτίριο του Κοινοβουλίου είτε λησμονούν, οι παλαιότεροι, είτε δεν γνωρίζουν, οι νεότεροι, ακόμη και την πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Ηταν το 1964, επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου Α΄, όταν μια συγκριτικά ολιγομελής ομάδα φανατικών (ακροδεξιών) διαδηλωτών, περί τα 50 άτομα, παρεβίασαν τις εισόδους της Βουλής, έτρεψαν εις φυγήν τους χωροφύλακες της Φρουράς και βιαιοπράγησαν κακοποιήσαντες υπαλλήλους του Κοινοβουλίου που επεχείρησαν να τους εκδιώξουν. Τελικώς η Χωροφυλακή (που εκείνη την εποχή φρουρούσε το Κοινοβούλιο) συνέλαβε ορισμένους και περιέθαλψε τους τραυματίες υπαλλήλους (εν οις και ο τότε βασικός συνεργάτης του Κ. Μητσοτάκη, ο Α. Λεφάκης, ο οποίος βρέθηκε με σπασμένο χέρι!).
Η ομάδα των εισβολέων, με επικεφαλής έναν ιδιότυπο αναρχικό, τον Ρένο Αποστολίδη, είχε συγκροτηθεί από ακροδεξιούς της εποχής που είχαν μετάσχει σε προεκλογική συγκέντρωση του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων Γ. Πλυτά, με το τέλος της οποίας εκινήθησαν για να… καταλάβουν τα… Ανάκτορα του κοινοβουλευτισμού. Η ιστορία αυτής της ακροδεξιάς επιθέσεως στον κοινοβουλευτισμό έληξε με τη δίκη και την καταδίκη των δραστών από το αρμόδιο δικαστήριο. Και για να επιβεβαιωθεί το λεγόμενον ότι κάθε αντιδημοκρατικόν τέρας έχει πολλά κεφάλια, ο Ρ. Αποστολίδης βρέθηκε λίγα χρόνια αργότερα επικεφαλής της υπηρεσίας της χούντας που επέβλεπε την υποχρεωτική δημοσίευση στις υπό λογοκρισίαν εφημερίδες διηγημάτων που η χούντα ήθελε να διαβάζουν οι Ελληνες!
Συνεπώς, ας μη μας εντυπωσιάζει η πρόσφατη απόπειρα εισβολής στο κτίριο της Βουλής- δεν θα ήταν η πρώτη φορά. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι κατά Ρένον Αποστολίδη εισβολείς ήταν άοπλοι, ενώ οι τωρινοί, αν δεν είχαν μαζί τους… Καλάσνικοφ, όλο και κάποιο μπουκάλι με βενζίνη θα μπορούσαν να έχουν στα σακίδια εκστρατείας που φέρουν κατά τις «εκδρομές» τους.
Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Τότε η συντριπτική πλειονότητα του λαού απομόνωνε όλο και περισσότερο τους ακροδεξιούς (ερασιτέχνες!..) τρομοκράτες. Σήμερα;
Σήμερα παριστάμεθα μάρτυρες μιας διαρκούς απαξιώσεως θεσμών και προσώπων.
Οσοι ψιθυρίζουν ότι ο λαός θέλει αίμα, δηλαδή, κάποιοι να πάνε φυλακή, ασφαλώς διαβάζουν το δημόσιο αίσθημα. Αλλά η διαδικασία της κάθαρσης πρέπει να είναι ταχεία και δεν αφορά το πώς αγόρασε το σπίτι του ο μικρομεσαίος (έστω, φοροκλέφτης).
Σε τέτοιες εποχές τα μέσα ενημερώσεως οφείλουν να δικαιώσουν τον ρόλο τους. Ολα στο φως.
