Για τον Ράσελ Κρόου ο ιδανικός Ρομπέν των Δασών της σύγχρονης εποχής μας θα ήταν εκείνος που, όπως ο ίδιος δήλωσε πριν από μερικές ημέρες στις Κάννες, όπου ο «Robin Ηood» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του, «θα έβαζε στόχο το μονοπώλιο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τον πλούτο που κερδίζουν μέσω της παραπληροφόρησης». Σεβαστή η άποψη, ο δικός του Robin Ηood όμως γίνεται συχνά προβληματικός μέσα στην υπέρτατη φιλοδοξία της ταινίας όπου εμφανίζεται.
Αυτό συμβαίνει επειδή το όραμα του σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ ήταν ένας Ρομπέν των Δασών περισσότερο πολιτικοποιημένος και πατριώτης και λιγότερο, αν όχι καθόλου, ένας ήρωας βγαλμένος μέσα από την αγγλοσαξονική μυθολογία, από τις λαϊκές μπαλάντες και από τις ιστορίες που λένε οι μεθυσμένοι στα καπηλειά. Εν ολίγοις, στον τελευταίο «Robin Ηood» ξεχνάμε καθετί χαριτωμένα γραφικό που σχετίζεται με τον περίφημο «προστάτη των φτωχών και διώκτη των πλουσίων» και προσανατολιζόμαστε στον ρόλο που έπαιξε ο Ρομπέν των Δασών κατά τη διάρκεια του πολέμου των Αγγλων με τους Γάλλους, όταν οι τελευταίοι εισέβαλαν στη χώρα του. Το πολιτικό παρασκήνιο, οι ίντριγκες, οι προδοσίες αλλά και κάποιες νύξεις σε επίκαιρα θέματα, όπως αυτό της φορολογίας, ντύνουν τον μεγαλύτερο όγκο αυτής της τεράστιαςκοντά στις 2 ώρες και 20 λεπτάταινίας. Η ιδέα του συνδυασμού της ιστορίας με έναν ήρωα των παραμυθιών δεν ακούγεται άσχημη, το πολιτικό παρασκήνιο όμως συχνά γίνεται φλύαρο και βαρετό, την ώρα που νιώθεις την έννοια της ψυχαγωγίας να βαριανασαίνει. Αυτή ακριβώς την παγίδα είχαν καταφέρει να αποφύγουν οι Κρόου και Σκοτ στην πρώτη από τις πέντε συνεργασίες τους, τον «Μονομάχο», που επίσης συνέδεε την (μερικώς διαστρεβλωμένη) ιστορία με την καθαρόαιμη περιπέτεια.
Οι σκηνές πολέμου βέβαια στον «Robin Ηood», αν και λίγες, είναι καταπληκτικά γυρισμένες, καλύτερες ίσως και από εκείνες του «Βraveheart» με τον Μελ Γκίμπσον (ας σημειωθεί ωστόσο ότι, παρά την πληθώρα των σκηνών πολεμικής βίας, οι δημιουργοί του «Robin Ηood» φρόντισαν να αποφύγουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη θέα του αίματος, προφανώς για να κερδίσουν την καταλληλότητα της ταινίας). Συχνά έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να αποφύγει κάποιο βέλος που έσχιζε τον ουρανό κατευθυνόμενο προς τον φακό.
Ισως το πιο απογοητευτικό κομμάτι της ταινίας πάντως να είναι το ερωτικό. Δυστυχώς ο Ράσελ Κρόου και η Κέιτ Μπλάνσετ δεν έχουν χημεία ως ζευγάρι και το γεγονός ότι η βασίλισσα Μάριον που η ηθοποιός υποδύεται είναι μια αντρογυναίκα έτοιμη να ρίξει ξύλο στον Ρομπέν κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Η Μπλάνσετ σού δίνει την εντύπωση ότι υποδύεται τη βασίλισσα Ελισάβετ-πολεμίστρια.
