Τι μας είχαν πει για το Πεδίον του Αρεως;
Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση θα άνοιγε στο κοινό τον Μάιο. Τώρα λοιπόν που άρχισε να ξεραίνεται το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κάναμε την αυτοψία. Βρήκαμε στη Μαυρομματαίων μια είσοδο ανοιχτή (παραβιασμένη) και ρίξαμε μια ματιά. Η πορεία των έργων δημιουργεί ερωτήματα: Μήπως την πλακόστρωση έχει αναλάβει προσωπικά η υπερνομάρχης κυρία Ντίνα Μπέη; Μήπως τοποθετεί με τα χεράκια της έναν έναν τους κυβόλιθους; Διαφορετικά δεν εξηγείται η εικόνα, ούτε η καθυστέρηση. Χαντάκια βάθους ενάμισι μέτρου διατρέχουν τον «δρόμο των αγαλμάτων» και χωμάτινοι λόφοι φέρνουν σε απελπισία τους περιοίκους. Το ίδιο εργοτάξιο υπάρχει και από την πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Θέλει πολλή δουλειά ακόμη για να γίνει επισκέψιμος ο χώρος. «Πότε με το καλό;» ξαναρωτήσαμε στα γραφεία της Υπερνομαρχίας. Σε δύο τέρμινα.
Λένε ότι τον Ιούλιο παραδίδει ο εργολάβος, οπότε αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι πιο γρήγορα θα μεταβούμε σε «τόπο χλοερό, τόπο αναψύξεως» παρά θα δούμε να φυτρώνει το γκαζόν.
Το Πεδίον του Αρεως έκλεισε πριν από δυόμισι χρόνια με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Η βασική προϋπόθεση είναι το χρήμα. Εννιά εκατομμύρια ευρώ, που αν τα διαιρέσουμε, βγάζουν 40.000 ευρώ για κάθε στρέμμα. Ας κάνει ένας οικονομολόγος αναλογιστική μελέτη: ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ ξόδεψε περισσότερα για τους κήπους στις Βερσαλλίες; Δεν είμαστε βέβαιοι όμως ότι τα σχέδια της κυρίας Μπέη ήταν εξίσου φιλόδοξα.
Πορτοκαλεώνα ο βασιλιάς Ηλιος; Ροδώνα η υπερνομάρχης. Αντρέ Λε Νοτρ για αρχιτέκτονα στις γαλλικές εξοχές; Τομπάζη στην Κυψέλη.
Μεγάλο κανάλι με τους αντικατοπτρισμούς και 50 σιντριβάνια στις Βερσαλλίες; Υδάτινες διαδρομές στην Αλεξάνδρας. Οι μακέτες ήταν εκθαμβωτικές, η εκτέλεση όμως του έργου οδηγεί στο συμπέρασμα: κάλλιο να φυτεύανε μπανανιές και να βάζανε μια μαρμάρινη ταμπέλα «ΠΑΡΚΟ ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ» (με κεφαλαία γράμματα) για να τονίζει καθείς κατά το δοκούν.
Για να ολοκληρωθεί η ανάπλαση χρειάζεται δουλειά, δηλαδή εργατικά χέρια. Ας μη συγκρίνουμε με άλλα καθεστώτα. Ο Λουδοβίκος έβαζε χιλιάδες στρατιώτες να φτυαρίζουν. Να μην πάνε χιλιάδες, ούτε εκατοντάδες στο Πεδίον του Αρεως. Ας εργαστούν μερικές δεκάδες, ας πληρώσει κάτι παραπάνω ο εργολάβος που ανέλαβε. Λίγες ημέρες προτού μπει η περίφραξη στο τελευταίο τμήμα του πάρκου που έμενε ανοιχτό κυκλοφορούσαν τρεις- τέσσερις εργαζόμενοι επιφορτισμένοι με το κλάδεμα. Πήγαιναν κάτω από τις φοινικιές κρατώντας ένα πριόνι για όλους. Κοιτούσαν όλοι μαζί το εργαλείο, μετά όλοι μαζί το κλαδί και μετά κοιτάζονταν μεταξύ τους. Δεν έδειχναν και πολύ άνετοι με την αποστολή τους.
Δεν είχαν καν το κέφι να μεταμορφώσουν τον χώρο. Οταν υπάρχει θέληση, προκύπτει αποτέλεσμα. Στην οδό Ναυαρίνου εθελοντές σκάλισαν το χώμα με τα νύχια τους, φύτεψαν δέντρα, έβαλαν τα δικά τους παγκάκια. Ολα αυτά ρεφενέ, με προσωπική εργασία. Φύτρωσε πάρκο. Η κυρία Μπέη δεν τα κατάφερε, παρά το κολοσσιαίο ποσό που διαχειρίζεται.
Επαναλαμβάνουμε: 9 εκατ. ευρώ.
Ποια θα ήταν άραγε η εξέλιξη της ανάπλασης, αν ήταν μικρότερος ο προϋπολογισμός; Τι θα συνέβαινε αν το φτιασίδωμα γινόταν χωρίς πολλές πολλές παρεμβάσεις, χωρίς βοτανικούς λαβυρίνθους και άλλα μεγαλεπήβολα; Αν έστρωναν την άσφαλτο με πλάκες και αν καθάριζαν τον τόπο από τα ζιζάνια; Απλά πράγματα. Θα είχαμε ξεμπερδέψει και μάλλον θα είχαμε πάρκο. Αυτό που κατάφερε η κυρία Μπέη ήταν να υποβαθμίσει τη ζωή των περιοίκων: η βόλτα με τον σκύλο, το τρέξιμο, η τραμπάλα έχουν περιφρονηθεί από την Υπερνομαρχία ως περιττή πολυτέλεια. Είναι όμως πολύ θλιβερό να μαθαίνουν τα παιδιά να κάνουν ποδήλατο μέσα στο διαμέρισμα, είναι πολύ κουραστικό να μπαίνουν στο αυτοκίνητο οι οικογένειες για να πάνε σε παιδική χαρά. Ας ελπίσουμε ότι οι κήποι της Μπέη θα ολοκληρωθούν πιο γρήγορα από τους κήπους του Λουδοβίκου: χρειάστηκαν 40 χρόνια για να ανθίσουν οι Βερσαλλίες (μιλάμε για 800 εκτάρια γης, όχι για μια γωνίτσα πρασινάδας).
