Μέσα στη γενική αναμπουμπούλα των ημερών ορισμένοι καθηγητές προτείνουν να απεργήσουν επί πενθημέρου στις πανελλαδικές εξετάσεις που αρχίζουν την Παρασκευή. Δεν είναι μόνο τα μέτρα λιτότητας που τους προβληματίζουν, αλλά και η αλλαγή του τρόπου πρόσληψης στο Δημόσιο. Ας μη μιλήσουμε για αισθήματα, αν δηλαδή οι διδάσκοντες λυπούνται τους υποψηφίους κι αν ο κόσμος όλος λυπάται για τους καθηγητές. Σημασία έχει το πριν και το μετά· το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε και υπήρχαν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Οταν ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου βρέθηκε αντιμέτωπη με σχολεία άνευ διδασκάλων. Ελειπαν 7.000, παρά το γεγονός ότι από το κράτος πληρώνεται πλεόνασμα. Η υπουργός αποφάσισε να γίνει Νικολούλη και να εντοπίσει καθηγητές. Εμαθε λοιπόν ότι στα Δωδεκάνησα ένα σχολείο 80 μαθητών δεν είχε άνθρωπο για τα Αγγλικά. «Κλικ» από εδώ, «κλικ» από εκεί (ευτυχώς υπάρχει μηχανοργάνωση), ανακάλυψε ότι πέντε φιλόλογοι της Αγγλικής έχουν την οργανική τους θέση στο εν λόγω σχολείο. Η φρεσκοδιορισμένη είχε πάρει απόσπαση για την κεντρική υπηρεσία. Μόλις δόθηκε η εντολή να επιστρέψει στο πόστο της, η καθηγήτρια άρχισε να απειλεί με αγωγές! Δεν ήτο ψυχοπαθής. Απλώς βασιζόταν σε ένα από τα νομικά παραθυράκια που έχουν μετατρέψει τα σχολεία σε ξέφραγο αμπέλι. Ο καινούργιος νόμος καταργεί 51 νόμους, διατάγματα και αποφάσεις που αφορούν τους διορισμούς, τις μεταθέσεις και τις αποσπάσεις.
Στην εκπαίδευση η επιλογή του προσωπικού δεν γινόταν ποτέ με βάση τις ανάγκες των μαθητών. Επικράτησε ανάποδη λογική: πόσους μπορούμε να βολέψουμε στο Δημόσιο; Ας παρουσιάσουμε κάποιες χαρακτηριστικές ρυθμίσεις, ξεκινώντας με την κοινωνική κατηγορία «πολύτεκνοι», στην οποία ο κ. Καραμανλής έταζε διορισμούς με πετραχήλια. Οσοι πολύτεκνοι διέθεταν πτυχίο απέκτησαν τη δυνατότητα να παρατήσουν άσχετες δουλειές για να πιάσουν την κιμωλία. Διορίστηκαν τοιουτοτρόπως 3.500 άτομα, άνευ διαγωνισμού. Μέχρι και τραπεζικός υπάλληλος ανέβηκε στην έδρα. Οσο για το παιδαγωγικό κομμάτι, δεν απαιτήθηκε εμπειρία όποιος μεγαλώνει τέσσερα παιδιά έχει τη διδακτική μέσα του, έμφυτη.
Ευνοϊκή ρύθμιση υπήρχε και για τους απολυόμενους της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Προβλεπόταν ότι όσοι έχουν δουλέψει επί έξι έτη σε ιδιωτικό σχολείο, σε περίπτωση απόλυσης διορίζονταν σε δημόσιο. Ετσι στήθηκε η φάμπρικα των διδασκόντων που στο πλήρωμα του χρόνου άρχιζαν να παραμελούν τα καθήκοντά τους ώστε να εκβιάσουν την απομάκρυνσή τους (τουλάχιστον έτσι διατείνεται η ηγεσία του υπουργείου). Με αυτό τον τρόπο το 2009 διορίστηκαν 160 άτομα, στην πλειονότητά τους σε σχολεία της Ανατολικής Αττικής. Η τοποθέτηση έγινε και σε αυτές τις περιπτώσεις άσχετα από τις ανάγκες των μαθητών. Οι υπεράριθμοι απλώς απαλλάσσουν τους παλαιότερους από ώρες διδασκαλίας. Οι καθηγητές έχουν πρόγραμμα που αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και ανάλογα με την παλαιότητα πέφτει ως τις 16 ώρες. Ετσι οι νέοι και ορεξάτοι συνάδελφοι αλαφρώνουν ακόμη περισσότερο το πρόγραμμα. Τα νούμερα είναι εύγλωττα: από τα 180.000 άτομα που πληρώνονται για να διδάσκουν, τα 25.000 είναι υπεράριθμα.
Το σύμπλεγμα των νόμων και των αποφάσεων για τις τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών λειτουργεί προς μία κατεύθυνση: να πηγαίνει ο δάσκαλος όσο πιο κοντά στο σπίτι του. Ιδεατό είναι να βάζει την κατσαρόλα στο μάτι και να πετάγεται στο διάλειμμα να την ανακατέψει. Απαξ και το πετύχει, δεν τον κουνάει κανείς. Οι ατελείωτοι διορισμοί ουδέποτε εγγυήθηκαν την απρόσκοπτη εκτέλεση του μαθήματος, ειδικά αν το σχολείο βρισκόταν σε απομακρυσμένη περιοχή. Ο διοριζόμενος δεχόταν να είναι εκεί η οργανική θέση, μάζευε τα διπλάσια μόρια και έβρισκε μια πρόφαση για να φύγει. Για τις γυναίκες η συνήθης δικαιολογία είναι η επαπειλούμενη κύηση (συνήθως ανεμογκάστρι).
Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι υπάρχει μια μειονότητα λουφαδόρων στην εκπαιδευτική κοινότητα που προκαλεί το χάος. Υπάρχουν επίσης κάποιοι που είχαν «δέσει» τον διορισμό τους, οι οποίοι είναι οι χαμένοι των εξελίξεων. Πάντως ο νόμος- στα χαρτιά- φαίνεται περισσότερο να τακτοποιεί παρά να αδικεί.
