«Pupo per Οddo» στα ιταλικά σημαίνει «Ο κούκλος για τον Οθωνα». Ή πιο απλά, ένας φόρος τιμής του εικαστικού καλλιτέχνη Διαμαντή Αϊδίνη στον ιταλό πεθερό του, Οθωνα: έναν άνθρωπο που έκανε την αρχιτεκτονική επάγγελμα και τον μοντελισμό μεράκι. «Τον θυμάμαι στα 84 του χρόνια να κυλιέται σαν πεντάχρονο αγοράκι στο χαλί, παίζοντας με αυτοκίνητα, αεροπλάνα και άλλες δημιουργίες μοντελισμού» λέει ο δημιουργός. Και κάπως έτσι έδωσε αυτό το ιταλικό όνομα στην έκθεσή του. Κτίρια που συνθέτουν μια ολόκληρη πόλη κατασκευασμένα από πρωτογενή υλικά, όπως σίδερο, μπρούντζος και χαλκός, επικαλυμμένα με μπογιές και πατίνες, τον γυρίζουν στην πρώτη του μεγάλη αγάπη, την έννοια της μητρόπολης. Ο ίδιος όμως, αν και γέννημα θρέμμα Αθηναίος, ένιωσε ξένος μέσα στην ίδια του την πόλη την περασμένη Τετάρτη: «Ενιωσα σχεδόν ενοχικά να τηλεφωνώ σε φίλους για τα εγκαίνια της Πέμπτης, όταν ο κόσμος γύρω μου καιγόταν. Αισθάνεσαι ανίσχυρος όταν δουλεύεις σκληρά για έναν ολόκληρο χρόνο και ξαφνικά όλα γύρω σου μυρίζουν πόλεμο και πανικό. Η τέχνη όμως δεν πρέπει να μένει αμέτοχη σε όλα αυτά».
Η έννοια της πόλης είναι κάτι που απασχόλησε την τέχνη του όταν ήταν ακόμη έφηβος, καθώς από παλιά σχεδίαζε πόλεις, τον ενδιέφερε η χαρτογράφηση και η προοπτική. Τον γοήτευαν όσα κρύβονται μέσα σε αυτές: τι υπάρχει στην επόμενη στροφή, πίσω από το παράθυρο, η «κουλτούρα» του φωταγωγού και του καυστήρα. Ευτυχώς όμως είχε τα αντανακλαστικά να μην το κάνει μανιέρα. «Οταν ένας καλλιτέχνης αρχίζει και τελειώνει την καριέρα του με την ίδια εικόνα, προδίδει προσωπική αναπηρία, μια στέρηση τρομακτική. Μπαίνεις σε πολλά καθωσπρέπει σαλόνια και βλέπεις μοτίβα εκνευριστικά αναγνωρίσιμα. Αυτό δεν είναι τέχνη, είναι φασόν» τονίζει. Ο ίδιος ξέρει την Αθήνα απ΄ έξω κι ανακατωτά. Οι αγαπημένες του περιοχές αλλάζουν. Παλιά ήταν η Φωκίωνος Νέγρη, τώρα είναι η σημερινή γειτονιά του, το Θησείο. Περνώντας κάθε φορά με το βεσπάκι του από την Πλάκα θα ρίξει πάντοτε μια κλεφτή ματιά στην Ακρόπολη, «δεν σταματά να με ξαφνιάζει».
Ως βέρος μετροπολιτάνος λοιπόν, νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια στην πόλη παρά στην ύπαιθρο: «Με γοητεύει αυτή η εξουσία, του να απλώσεις το χέρι και να σταματήσεις ένα λεωφορείο τεσσάρων τόνων που θα σε πάει εκεί που θέλεις, ή που θα βρεθείς στον έβδομο όροφο με το πάτημα ενός κουμπιού». Οταν έρχονται όμως εποχές σαν κι αυτή που ζούμε τώρα, τα δεδομένα αλλάζουν. Ξαφνικά νιώθεις ξένος μέσα στην ίδια σου την πόλη: «Μπορεί να ακουστώ σνομπ, όμως προσωπικά δεν τα ΄χω με τους ξένους που επέλεξαν να έρθουν εδώ για μια καλύτερη τύχη. Τα ΄χω με τους… Ελληνες ξένους, τους επαρχιώτες, ή με εκείνους που κουβαλούν επαρχιώτικη νοοτροπία. Είμαστε φυλή κακομαθημένη, δεν ζήσαμε στερήσεις, πάντοτε υπήρχε ένας τενεκές λάδι απ΄ το χωριό. Εχουν μαζευτεί 5 εκατομμύρια ανάγωγοι “Αθηναίοι” που κάνουν τα πάντα να χαλάσουν τη ζωή και τη διάθεση του διπλανού τους».
Δηλώνει λυπημένος με όσα συμβαίνουν γύρω του, αλλά και χαρούμενος, καθώς τώρα είναι η ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους: «Αν δεν αποκτήσουμε και τώρα την αίσθηση του μέτρου, δεν αξίζει να ζούμε σ΄ αυτόν τον τόπο». Σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία σε τόσο χαλεπούς καιρούς, πιστεύει ότι ίσως να είναι και δημιουργικό. «Σημαντικά κινήματα όπως η Αrte Ρovera στην Ιταλία, αλλά και η ποπ σκηνή της Αγγλίας, προέκυψαν σε στιγμές μεγάλης αναταραχής και ανέχειας. Κάτι τέτοιες ώρες οι καλλιτέχνες ανασκουμπώνονται και ψάχνουν νέα υλικά. Το επάγγελμα του εικαστικού είναι μοναχικό. Στέκεται πολλές ώρες μόνος μπροστά στο καβαλέτο του, κλεισμένος στο εργαστήρι του. Δεν θα πήγαινα ποτέ σε μια διαδήλωση, αν και είμαι πολύ θυμωμένος με ό,τι συμβαίνει. Οσο περνούν τα χρόνια, νιώθω πιο ικανός να αποτυπώσω κάποια πράγματα μέσα από τη δουλειά μου και να τα φιλτράρω».
Τελικά, πόσο ανήμπορη νιώθει η τέχνη όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να καταρρέουν; Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όπως έχουν αναρωτηθεί τόσοι και τόσοι φιλόσοφοι; «Μόνο η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ενεργοποιεί την ευαισθησία σου, σε καθηλώνει. Πας σινεμά, βλέπεις μια ταινία που σε συναρπάζει και γυρνάς άλλος άνθρωπος στο σπίτι. Βλέποντας κάτι που σε ταρακουνάει, πώς μπορείς να βανδαλίσεις, να κάψεις, να φτύσεις στο πεζοδρόμιο; Τουλάχιστον για μιαδυο μέρες σε λυτρώνει».
Η έκθεση του Διαμαντή Αϊδίνη «Ρupo per Οddo» στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλατεία Κολωνακίου 20,τηλ.210 3608.278 ως τις 5 Ιουνίου.
