Η προχθεσινή απεργία της ΕΣΗΕΑ (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) ήταν μια μεγάλη ήττα. Ηττα όχι μόνο της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ αλλά και όλου του σώματος των δημοσιογράφων. Εκ των πραγμάτων η απεργία λύθηκε, οι εφημερίδες ετοιμάστηκαν και κυκλοφόρησαν, τα δελτία στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση μεταδόθηκαν, οι συντάξεις των ηλεκτρονικών news rooms άρχισαν και πάλι να φορτώνουν τις ιστοσελίδες, αλλά η ήττα παραμένει. Πολύ περισσότερο που η απόφαση για την αναστολή της απεργίας συνάντησε ως το τέλος την αρνητική θέση μελών της διοίκησης, τα οποία απ΄ ό,τι ξέρω ανήκουν στον χώρο της Αριστεράς.
Ξέρουμε, από την εμπειρία αλλά και από την εκπαίδευσή μας, ότι η απουσία μέσων ενημέρωσης ή η απουσία ελεύθερων μέσων ενημέρωσης εγκαθιδρύει το αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες. Η φημολογία υποκαθιστά την ενημέρωση, που προϋποθέτει εξακρίβωση, διασταύρωση, διαδικασία αποσαφήνισης. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και ως τις 4 το απόγευμα της Τετάρτης η είδηση του θανάτου των τριών εργαζομένων στην τράπεζα της οδού Σταδίου αποδιδόταν σε κατασκευή της Αστυνομίας, αφού κανείς δεν είχε δει τα πτώματα και το ΕΚΑΒ δεν επιβεβαίωνε τίποτα.
Την κρισιμότερη ημέρα της αντίδρασης κατά των μέτρων και της μεγάλης κινητοποίησης η απόφαση της ΕΣΗΕΑ για απεργία ισοδυναμούσε με λογοκρισία ή καλύτερα με αυτολογοκρισία. Γιατί δεν είναι δυνατόν να αυτοφιμώνεσαι όταν ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου να καλύψεις ένα μείζον γεγονός. Και μάλιστα όταν ξέρεις ότι σε αυτού του είδους τα γεγονότα το έκτακτο, το breaking news, είναι πλέον κανόνας και ότι η κάλυψη αυτού του έκτακτου γεγονότος κάνει τη διαφορά στην ενημέρωση- οδηγώντας, όπως έχουμε δει στο πρόσφατο παρελθόν, ακόμη και σε τερατογενέσεις. (Τις οποίες είδαμε και χθες, για να μην ξεχνιόμαστε.)
Υπάρχει όμως και ένα άλλο σοβαρό στοιχείο, που φαίνεται πως ξεχνούν οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ. Δεν είμαστε πλέον μόνοι μας. Δεν είμαστε οι μόνοι παραγωγοί ειδήσεων και υπάρχουν άλλοι έτοιμοι να μας υποκαταστήσουν. Το είδαμε χθες: blogs και ξένα μέσα ενημέρωσης κάλυψαν αμέσως το κενό.
Στο μέλλον η ΕΣΗΕΑ θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ αν πρέπει να κηρύσσει απεργίες τις ημέρες μεγάλων γεγονότων. Με το να μην απεργεί προσφέρει μεγαλύτερη υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο. Και στο κάτω κάτω το υποσύνολο, δηλαδή εμείς, οι δημοσιογράφοι δεν μπορούμε να εκχωρούμε σε άλλους τόσο εύκολα και με το πρόσχημα της κοινωνικής διαμαρτυρίας το δικαίωμα στην παραγωγή πληροφοριών.
