Ταμείο λοιπόν. Να εξοφλήσω τον λογαριασμό. Κάθε επιταγή περιλαμβάνει και το κακό και το καλό. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Από τα λάθη μου βάζω μυαλό. Από την προσωρινή ευφορία μου σαν γύφτικο σκεπάρνι κυκλοφορώ.
Κάθε πράξη, κάθε σχέση, κάθε στιγμή. Ακόμα και η οικονομική καταστροφή. Το ταμείο διπλό.
Πώς λέμε Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ; Επιστήμονας ο πρώτος. Δολοφόνος ο δεύτερος. Από την καταστροφή λοιπόν. Και δεν τα γράφω αυτά για να μας παρηγορώ. Μια σκέψη κάνω. Για υπαρξιακό προβληματισμό. Χάνω μέρος του μισθού μου. Τα δώρα μου. Την ασφάλειά μου. Ταυτόχρονα και αναγκαστικά επανεξετάζω τις προτεραιότητές μου. Τον κόσμο μου. Την εξάρτηση από τα υλικά αγαθά μου. Τα πλαστικά όνειρά μου. Το χάρτινο αξιακό σύστημά μου. Να βγάλω κι εγώ λεφτά όπως ο γείτονάς μου. Να κάνει πλαστική η γυναίκα μου να φαντασιώνομαι μια Μπάρμπι στην αγκαλιά μου. Να σφουγγαρίζει κάποια Φιλιππινέζα το διαμέρισμά μου. Να αγοράσω κι εγώ αυτοκίνητο σαν τα αφεντικά μου. Να παίξω στο Χρηματιστήριο να διπλασιάσω τα λεφτά μου. Να χτίσω πανωσήκωμα για τα παιδιά μου. Ν΄ αλλάξω την κουζίνα να μαγειρεύει πιο άνετα η πεθερά μου. Να πάω Μύκονο για το χατίρι της κοπελιάς μου. Να εξασφαλίσω μια άνετη ζωή για τα γεράματά μου. Ετσι όλα αυτά τα χρόνια πορευτήκαμε. Εμείς. Οι μικροί. Οι μικρομεσαίοι. Οι μεσαίοι. Οι ανεγκέφαλοι καρπαζοεισπράκτορες της κερδοσκοπικής μηχανής. Αγοράζω. Τα χώνω. Και στιγμιαία απολαμβάνω. Τώρα όμως θα κοντύνω και προς τα μέσα θα κοιτάζω. Αντί με μαύρα δάκρυα να αναστενάζω καλύτερα την τράπουλα να ξαναμοιράσω. Χάνω από τη μια κερδίζω από την άλλη. Την αυτογνωσία μου. Τα αισθήματά μου. Τους φίλους μου. Την οικογένειά μου. Την επικοινωνία με το περιβάλλον μου. Τη σεμνότητά μου. Την αγωνιστικότητά μου. Τη συνειδητότητά μου. Στην άμμο έκτιζα τα χάρτινα παλάτια μου. Στην καταστροφή θα κτίσω σε γερές βάσεις την ανθρωπιά μου. Από τον Γολγοθά ο δρόμος για τα αληθινά όνειρά μου!
