«Το πρώτο μάθημα χορού το έκανα δίπλα στη μητέρα μου, στην πίσω αυλή του σπιτιού μας στο Σίδνεϊ, όταν ήμουν πέντε ετών» θυμάται η κυρία Βεντούρη. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός της, ώστε μέσα σε ελάχιστο χρόνο η μικρή Σοφία μπορούσε πλέον να χορεύει με άνεση καλαματιανό, σούστα και τσάμικο. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό… Επτά χρόνια αργότερα και ύστερα από ατελείωτα παρακάλια και κλάματα, οι γονείς της αποφάσισαν να ενδώσουν στην επιθυμία της Σοφίας να πάει σε σχολή χορού. «Αφοσιώθηκα με μανία:πήγαινα στα μαθήματα, παράγγελνα βιβλία από την Ελλάδα, έβλεπα βίντεο και προσπαθούσα να κλέψω από τους δασκάλους τα βήματα και τα ακούσματα» διηγείται. «Ονειρευόμουν να γίνω λαογράφος και να έλθω στην Ελλάδα για να σπουδάσω και να γίνω χορεύτρια παραδοσιακών χορών» σχολιάζει. Το όνειρό της ωστόσο δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας της κατηγορηματικής άρνησης των γονιών της. «Δε γίνονται πάντα τα όνειρα πραγματικότητα- τι να κάνουμε;» σχολιάζει χαμογελώντας.
Αφού δεν μπορούσε να πάει η ίδια στην Ελλάδα, αποφάσισε να φέρει… την Ελλάδα στην Αυστραλία! «Ιδρυσα τη σχολή και μέσα από σκληρή δουλειά κατάφερα σιγά-σιγά να σχηματίσω μια φήμη ανάμεσα όχι μόνο στους Ελληνες αλλά και στους ντόπιους του Σίδνεϊ. Μέσα από βιβλία και εγκυκλοπαίδειες άρχισα να μελετάω τις παραδοσιακές ελληνικές στολές και σύντομα κατόρθωσα να ράβω μόνη μου πιστά αντίγραφα αυθεντικών στολών».
