ΓΙΑ όσους οραματίζονται τον σοσιαλισμό ή τέλος πάντων μια συνολική ανατροπή των κοινωνικών δομών, η οικονομική κρίση είναι περισσότερο ευκαιρία παρά πρόβλημα. Στο κάτω κάτω όλες οι μεγάλες αλλαγές στην Ιστορία έγιναν ύστερα από κρίσεις. Μεγάλη αναταραχή- θαυμάσια κατάσταση, που έλεγε και ο Μάο.
ΤΟ διαισθάνεται κανείς αυτό και στη στάση της παραδοσιακής Αριστεράς, που υιοθετεί πλέον ανοιχτά πολεμικούς τόνους. Στο επίκεντρο της κριτικής της βέβαια είναι η απόκρουση της επίθεσης του Κεφαλαίου, της καπιταλιστικής Ευρώπης αλλά και της υποταγμένης κυβέρνησης ενάντια στους εργαζομένους. ΤΗΝ ίδια στιγμή ωστόσο όλο και πιο πολύ βάζει στην πρώτη γραμμή τις πολιτικές της επιδιώξεις. Η απεργία έχει πολιτική αφετηρία, εξηγούσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια επίσημο κομματικό όργανο, ενώ και στην πάλαι ποτέ ανανεωτική Αριστερά ηγετικά της στελέχη συνδέουν πλέον την αντιμετώπιση της κρίσης ακόμη και με την αποχώρηση από το ευρώ!
ΔΕΝ είμαστε υποχρεωμένοι βέβαια να παίρνουμε τοις μετρητοίς όσα λένε. Στο κάτω κάτω δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη δυσαρέσκεια του κόσμου για να ανεβάσουν τα ποσοστά τους. Κάνουν όμως λάθος.
Η αριστερή δημαγωγία όμως δεν είναι κατ΄ ανάγκην και αριστερή πολιτική. Η εμπειρία στην Ευρώπη μάλιστα έχει δείξει ότι στον λαϊκισμό τουλάχι στον η Ακροδεξιά με την ξενοφοβία και τον αυταρχισμό της είναι πολύ πιο αποτελεσματική.
ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ η Αριστερά ήδη από την εποχή της ΕΔΑ δυνάμωνε μόνο όταν μπορούσε να εμφανιστεί ως πειστική εναλλακτική δύναμη. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι συμβαίνει σήμερα.
ΓΙΑΤΙ τι άλλο είναι παρά άρνηση της πραγματικότητας όλη αυτή η φιλολογία ότι δήθεν το χρέος δεν έχει σημασία; Και ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αγνοήσει τις αγορές και να πει όχι σε μέτρα λιτότητας;
ΠΟΙΟΣ στα σωστά του μπορεί να πιστέψει ότι στις σημερινές συνθήκες η έξοδος από το ευρώ δεν θα ήταν συνταγή καταστροφής; Και ποια προοπτική μπορεί να αποτελέσει για τους εργαζομένους- και πολύ περισσότερο τους ανέργους- η εμμονή στην προάσπιση κάθε είδους συντεχνιακών προνομίων;
Ο Γιώργος Παπανδρέου παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει μπορεί στο τέλος να αποτύχει. Εχει άλλωστε μπροστά του το πιο δύσκολο έργο από κάθε άλλη κυβέρνηση των τελευταίων τριάντα χρόνων.
ΑΥΤΑΠΑΤΩΝΤΑΙόμως όσοι επενδύουν στην αποτυχία του. Η ήττα θα ανήκει σε όλους μας. Και πιο πολύ σε όσους σήμερα νομίζουν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ως κοινωνία θα οδηγηθούμε πολλά χρόνια πίσω και ξέρουμε ποιοι θα το πληρώσουν ακριβότερα.
