Η αγαπημένη μου φωτογραφία από εκείνες που αφορούσαν τις εκλογές στο Ιράκ, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, βρισκόταν στην ιστοσελίδα nytimes. com και απεικόνιζε μια μητέρα να σηκώνει τον γιο της για να ρίξει εκείνος την ψήφο της στην κάλπη. Τη λάτρεψα αυτή τη φωτογραφία. Η δυνατότητα να ψηφίζει κανείς ελεύθερα τον υποψήφιο της επιλογής του παραμένει ακόμη κάτι το ασυνήθιστο για τους Ιρακινούς και για ολόκληρη την περιοχή. Εκείνη η μητέρα έμοιαζε να λέει: «Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου το παιδί θα μπορεί πάντοτε να ψηφίζει».
Ο Θεός να την έχει καλά. Αυτή ήταν μια εξαιρετική ημέρα για το Ιράκ.
Θα ήταν προφανές λάθος να πούμε ότι απλώς δύο ή τρεις εκλογές καθιστούν επιτυχημένο το Ιράκ. Μια ψηφοφορία δεν κάνει τη δημοκρατία- και οι ιρακινοί πολιτικοί θα πρέπει να αποδείξουν ότι είναι σε θέση να κυβερνήσουν, να ανοικοδομήσουν το κράτος και ταυτόχρονα να θεσπίσουν και να συμμορφωθούν με τους νόμους. Αυτές οι εκλογές όμως είναι μεγάλη υπόθεση, διότι οι Ιρακινοί- με τη βοήθεια του ΟΗΕ, του αμερικανικού στρατού και της ομάδας του αμερικανού προέδρου Ομπάμα- ξεπέρασαν δύο τεράστια εμπόδια.
Αντιπαρήλθαν μιας πλειάδας σεκταριστικών διενέξεων, οι οποίες απειλούσαν επανειλημμένα να εκτροχιάσουν τις εκλογές και παράλληλα σιίτες, σουνίτες και Κούρδοι προσήλθαν στις κάλπες παρά τις βόμβες που έβαλε η Αλ Κάιντα και τους αδιάλλακτους μπααθιστές που επιθυμούν απεγνωσμένα να αποτύχει η δημοκρατία στο Ιράκ. Ο μοναδικός τρόπος με τον τρόπο θα ηττηθούν πραγματικά η Αλ Κάιντα, ο μπααθισμός και ο βίαιος ισλαμισμός είναι όταν οι ίδιοι οι Αραβες και οι μουσουλμάνοι δείξουν ότι είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν για ένα πιο δημοκρατικό, ανεκτικό και προοδευτικό μέλλον.
Οσο για τον πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, είμαι βέβαιος ότι έχει τις διασυνδέσεις του στο Ιράκ. Είμαι επίσης βέβαιος ότι κάποιοι Ιρανοί αναρωτιούνται χαμηλόφωνα: «Πώς γίνεται εμείς οι Ιρανοί- Πέρσες- σιίτες, που πάντοτε θεωρούσαμε ότι είμαστε ανώτεροι από τους Ιρακινούς- Αραβες – σιίτες να μπορούμε να ψηφίσουμε μόνο μεταξύ ελάχιστων υποψηφίων, προεγκεκριμένων από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη, ενώ αυτοί οι χαμερπείς Ιρακινοί που συγχρωτίζονται με τους Αμερικανούς για επτά χρόνια να μπορούν να ψηφίσουν όποιον θέλουν;». Σε αντίθεση με την Τεχεράνη, οι Ιρακινοί μετράνε στ΄ αλήθεια τις ψήφους και αυτό θα φουντώσει τη δυσφορία στο Ιράν.
Η αλήθεια είναι ότι η ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν από τους Αμερικανούς βοήθησε το Ιράν να αυξήσει την επιρροή του στον αραβικό κόσμο. Το Ιράκ τού Σαντάμ αποτελούσε ένα προσωρινό προπύργιο ενάντια στην επέκταση του Ιράν. Αν όμως το Ιράκ καταφέρει να γίνει μια πραγματική πολυεθνική δημοκρατία σιιτών δίπλα στην κίβδηλη ιρανική εκδοχή της, θα αποτελέσει πηγή μόνιμης πίεσης στο ιρανικό καθεστώς. Θα υπενθυμίζει μόνιμα ότι η «Ισλαμική Δημοκρατία»- το χαλκευμένο σύστημα που έχουν εγκαθιδρύσει οι Ιρανοί- είναι μια ανοησία. Η πραγματική «Ισλαμική Δημοκρατία» είναι όπως κάθε άλλη δημοκρατία, με τη διαφορά ότι ψηφοφόροι είναι μουσουλμάνοι.
Το ένστικτο του πρώην προέδρου Τζορτζ Μπους ότι η περιοχή αυτή χρειαζόταν και επιθυμούσε διακαώς να εκδημοκρατιστεί υπήρξε πάντοτε σωστό. Ο εκδημοκρατισμός θα μπορούσε και θα έπρεπε όμως να έχει επιδιωχθεί με πολύ καλύτερο προγραμματισμό και καλύτερες πρακτικές. Αυτός ο πόλεμος έχει υπάρξει ιδιαίτερα επώδυνος και κοστοβόρος, αλλά σε μια περιοχή όπως το Ιράκ η δημοκρατία δεν θα μπορούσε να έχει προκύψει από παρθενογένεση.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τίποτε από όσα συμβαίνουν στο Ιράκ δεν θα μπορέσει ποτέ να δικαιολογήσει το κόστος του πολέμου. Σε αυτό το στάδιο, αυτό που έχει σημασία είναι να έχει το Ιράκ μια αρκούντως θετική εξέλιξη ώστε όλοι όσοι πλήρωσαν πραγματικά το τίμημα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, να το δουν να μετατρέπεται σε ένα κράτος που θα τους εξασφαλίσει ελευθερία και αξιοπρεπή διακυβέρνηση. Αυτό θα εξαρτηθεί από τους Ιρακινούς και τους ηγέτες τους. Η μεγάλη προσέλευση στις κάλπες, της τάξεως του 62%, ήταν ελπιδοφόρα. Σημαίνει ότι οι Ιρακινοί είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν την πολιτική για να λύσουν τις διαφωνίες τους, και όχι μόνο τα όπλα.
Ο πρόεδρος Ομπάμα χειρίστηκε την ιρακινή «κληρονομιά» του επιδέξια, αλλά είναι αποφασισμένος να τηρήσει το χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων. Συνεπώς, η επιρροή μας εκεί θα μειώνεται ημέρα με την ημέρα. Είναι αναγκαίο να αποδείξουν οι ιρακινοί ηγέτες στους πολίτες τους ότι δεν αποτελούν απλώς άπληστες ελίτ με σκοπό να αδράξουν τα γκέμια της εξουσίας, αλλά σκοπεύουν να αδράξουν αυτή την εκπληκτική ευκαιρία να ανοικοδομήσουν εκ νέου το Ιράκ. Πρέπει να δούμε να αναδύονται στην πολιτική σκηνή άτομα που θα δημιουργήσουν πραγματικούς θεσμούς, μεταξύ των οποίων και ένα βιώσιμο οικονομικό και νομικό σύστημα.
Το Ιράκ δεν θα έχει μια αξιοπρεπή εξέλιξη μόνο αν το αγοράκι που πήγε στις κάλπες μαζί με τη μαμά του καταφέρει να ψηφίσει κι εκείνο μια ημέρα, αλλά αν βελτιωθούν οι ευκαιρίες του στη ζωή- κατοικώντας σε μια χώρα με στοιχειώδη ασφάλεια, στοιχειώδεις υπηρεσίες, πραγματικές δουλειές και αξιοπρεπή διακυβέρνηση.
Μακάρι να μπορούσα να πω ότι κάτι τέτοιο είναι μονόδρομος. Δεν είναι, αλλά δεν είναι πλέον ανέφικτο.
