Τα μάθατε τα νέα;

Κάτι μου λέει ότι ο πρεσβευτής του Ισραήλ στην Αθήνα κ. Αλί Γιάχια (χαρακτήρας εξόχως διαχυτικός, όπως με πληροφορούν) δεν πρόκειται ποτέ του να ξεχάσει την ημέρα που του ήρθε η ωραία ιδέα- έτσι νόμιζε τότε- να στείλει τρία μπουκάλια κρασί από τον τόπο του στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, ως δώρο εορτών. Την επομένη τα έλαβε πίσω με το ταχυδρομείο συνοδευόμενα από την εξής επιστολή:

« Αγαπητέ Κύριε Πρέσβη, Σας ευχαριστώ για τις τρεις φιάλες κρασιού που μου στείλατε ως δώρο εορτών.Εύχομαι σε εσάς, την οικογένειά σας και σε καθέναν στην Πρεσβεία σας ευτυχισμένο τον καινούργιο χρόνο. Υγεία και πρόοδο σε όλους σας.

Δυστυχώς παρατήρησα ότι το κρασί που στείλατε έχει παραχθεί στα Υψώματα του Γκολάν.Εχω διδαχθεί απ΄ όταν ήμουν νέος να μην κλέβω και να μη δέχομαι προϊόντα κλοπής.Γι΄ αυτό δεν είναι δυνατόν να δεχθώ αυτό το δώρο και πρέπει να σας το επιστρέψω.Οπως γνωρίζετε,η χώρα σας κατέχει παρανόμως τα Υψώματα του Γκολάν τα οποία ανήκουν στη Συρία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αλλά και με πολυάριθμες αποφάσεις της Διεθνούς Κοινότητας ».

Η επιστολή συνεχίζει με την προτροπή προς το Ισραήλ να αναζητήσει την ασφάλεια εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του και καταλήγει παραλληλίζοντας την εν εξελίξει επίθεση κατά της Χαμάς στη Γάζα « με ολοκαυτώματα όπως εκείνο των Καλαβρύτων,του Δοξάτου ή του Διστόμου και οπωσδήποτε εκείνο του γκέτο της Βαρσοβίας ».

Φυσικά, ο παραλληλισμός δεν είναι ακριβής. Ούτε η Χαμάς μπορεί να εξισώνεται με τους εξεγερθέντες τον Ιανουάριο του 1943 στη Βαρσοβία, ούτε τα κίνητρα των ναζιστών με εκείνα των σημερινών Ισραηλινών. Σκοπός του απλουστευτικού παραλληλισμού ήταν μάλλον να πληγώσει ή να προσβάλει τον παραλήπτη της επιστολής, όχι να συμβάλει στην πληρέστερη κατανόηση του προβλήματος. Φαντάζομαι ότι ο πρεσβευτής θα συνετίστηκε με την επιστολή Πάγκαλου και θα κατάλαβε ότι, σε τούτο τον τόπο, καλός Ισραηλινός θεωρείται εκείνος που κάθεται ήσυχος στη γωνιά του και δέχεται τις ρουκέτες αδιαμαρτύρητα. Δυστυχώς, τέτοιοι είμαστε…

Οταν ξέσπασε η επίθεση των Ισραηλινών κατά της Χαμάς, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα τη σύνεση που επέδειξε η ελληνική διπλωματία με τη στάση της έναντι των δραματικών γεγονότων στη Γάζα.

Ηταν παρήγορο ότι, ως χώρα, αφού προηγουμένως είχαμε διασυρθεί διεθνώς επί ένα δεκαπενθήμερο με τις σκηνές αναρχίας στην πρωτεύουσα, είχαμε τουλάχιστον συναίσθηση της ξεφτίλας μας, ώστε να μην αρχίσουμε τις σαχλαμάρες περί ελληνικών πρωτοβουλιών στην κρίση του Μεσανατολικού και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ουδείς θα διενοείτο να πάρει στα σοβαρά μια χώρα που εκδηλώνει έστω και αμυδρά τη φιλοδοξία παρέμβασης σε μια διεθνή κρίση, όταν η κυβέρνησή της κατεβάζει τα βρακιά μπροστά σε μερικές εκατοντάδες κουκουλοφόρους και τους αφήνει, ούτως ειπείν, να εκτονωθούν.

Εκ των υστέρων όμως κατάλαβα ότι έσφαλα. Η σκέψη μου έπρεπε να είχε κινηθεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: η ψοφοδεής στάση της κυβέρνησης, μετά τον φόνο του δεκαπεντάχρονου μαθητή, είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας μας στην προσπάθεια της διεθνούς κοινότητας να παρέμβει στην κρίση του Μεσανατολικού. Είναι το στοιχείο που εγγυάται ότι η Ελλάδα είναι άγγελος ειρήνης και αγάπης στην περιοχή· είναι η χώρα που, επί Νέας Διακυβέρνησης, ταυτίστηκε με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Και ποιος εκφράζει αυτό το πνεύμα καλύτερα; (Εκτός από τον Ντίκενς, ο οποίος προ πολλού δεν βρίσκεται πλέον μαζί μας…) Ποιος είναι αυτός που κλαίει με τον πόνο των άλλων και μονίμως κλαίγεται για τα βάσανά του; Ο Πάκης Παυλόπουλος! Να στείλουμε λοιπόν στη Γάζα τον Πάκη με κλάδο ελαίας. (Η Ντόρα θα ήταν ευτυχής με την ιδέα, αλλά για διαφορετικούς λόγους, που δεν γίνεται να σας εξηγήσω τώρα. Ενδεχομένως, δε, η απουσία του Πάκη να διευκόλυνε και τον Πρωθυπουργό με τον επικείμενο ανασχηματισμό…)

Συγχαρητήρια στον καθηγητή και πρώην υπουργό Τάσο Γιαννίτση! Οχι επειδή ήταν ο πρώτος στο ΠαΣοΚ που αντέδρασε στο γεγονός της δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της μετανάστριας και συνδικαλίστριας κυρίας Κωνσταντίνας Κούνεβα, αλλά επειδή αντέδρασε με την οργή που επιβάλλει το αίσθημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μπροστά σε ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα. Μεταφέρω χαρακτηριστικό απόσπασμα από το σχετικό σχόλιο του κ. Γιαννίτση στα χθεσινά «Νέα»:

«Αν- λέω ΑΝ- υπάρχει σχέση μεταξύ των εργασιακών ζητημάτων της και της δολοφονικής επίθεσης,τίθεται ένα τεράστιο θέμα.Ως πρώην υπουργός Εργασίας αισθάνομαι ότι οι ρυθμίσεις για τα εργασιακά δικαιώματα δεν υπάρχουν για να τις παραβιάζει εγκληματικά ο κάθε αλήτης σε οποιονδήποτε βαθμό,και ακόμα περισσότερο μέχρι του σημείου φυσικής εξόντωσης εργαζομένων για λίγα ευρώ.Επιτέλους,πού βρισκόμαστε;».

Αυτός ο θυμός είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση απέναντι στο γεγονός και φαίνεται ότι ξύπνησε και την «πολιτική εκπρόσωπο του ΠαΣοΚ για θέματα Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας» κυρία Εύη «Κλοκλό» Χριστοφιλοπούλου, η οποία ως χθες δεν είχε ακόμη εκτιμήσει τη σοβαρότητα του περιστατικού…

Κύριε διευθυντά

Ο Αντώνης Σαμαράς,σε βαρυσήμαντο άρθρο του,που δημοσιεύθηκε το περασμένο Σάββατο επισημαίνει το εξής: «Παραδοθήκαμε στην εμμονή ότι “τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο”.Αλλά αυτό δεν συμβαίνει.Τους διδάξαμε,αντίθετα,την εύκολη λύση της φαυλότητας,του βολέματος,των διασυνδέσεων».Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με την εύστοχη επισήμανση του βουλευτή;Πρώτος και καλύτερος,ο ίδιος!Διότι,όπως διαβάζω στην ιστοσελίδα zougla.gr,ο καλός βουλευτής ζητεί με έγγραφό του από το υπουργείο Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως εκατόν σαράντα επτά (147) άδειες κυκλοφορίας εντός του δακτυλίου στην Αθήνα!Προφανώς,λοιπόν,η συμπεριφορά του βουλευτή αντικρούει τους λόγους του.Τουλάχιστον όμως είναι καλός άνθρωπος!..