Εδώ που έφτασε ο Καραμανλής δεν έχει και πολλές επιλογές. Για την ακρίβεια έχει μόνο μία: να δημιουργήσει με τον ανασχηματισμό την αίσθηση ότι ηγείται μιας εντελώς νέας κυβέρνησης, ακόμη κι αν χρειαστεί να ανακυκλώσει μερικά παλαιά υλικά. Αν το κάνει, δεν είναι σίγουρο ότι θα κερδίσει. Αν δεν το κάνει, είναι βέβαιο ότι θα χάσει.
Ο Πρωθυπουργός έχει δείξει μια μεταβαλλόμενη προσωπικότητα. Πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησε την καριέρα του σαν ξένοιαστος «Φάλσταφ». Προ τετραμήνου εξελίχθηκε σε αναποφάσιστο «Αμλετ». Και κινδυνεύει να φύγει ως «Ριχάρδος Γ Δ». Να ψάχνει «ένα άλογο· το βασίλειό μου για ένα άλογο» τη στιγμή της κρίσιμης μάχης, μπας και σωθεί. Αλλά δεν πρόκειται να σωθεί αν δεν σώσει ο ίδιος τον εαυτό του. Και είναι αλήθεια ότι μέσα στις τελευταίες εκατό ημέρες εθίστηκε στο χαρακίρι περισσότερο κι από ιάπωνα σαμουράι: νομίζω ότι δεν έχει αφήσει λάθος που να μην το κάνει. Το σημαντικότερο ήταν ότι σκόνταψε ο ίδιος προσπαθώντας να κρατήσει τους υπουργούς του.
Το ίδιο λάθος κινδυνεύει να διαπράξει και τώρα, στον ανασχηματισμό. Πασχίζει να σώσει, αντί να σωθεί. Διαπραγματεύεται τα υπουργεία του Παυλόπουλου , τις επιθυμίες της Ντόρας, τις προτιμήσεις του Αβραμόπουλου, τις αρμοδιότητες του Αλογοσκούφη. Ενώ θα έπρεπε να ακολουθήσει την ακριβώς αντίστροφη διαδικασία: να σχεδιάσει την κυβέρνηση που χρειάζεται ο τόπος και θα προτιμούσε ο κόσμος.
Με άλλα λόγια, να ακούσει τι λέει ο κόσμος. Διότι ως τώρα κρατούσε τα αφτιά του ερμητικά κλειστά. Μας είπε ότι εσχάτως παρακολούθησε πολλή τηλεόραση, να το δεχτώ. Δεν ξέρω, όμως, μήπως έβλεπε Cartoon Νetwork, διότι όποιο άλλο κανάλι κι αν κοιτούσε αποκλείεται να συμπέρανε ότι μπορεί να φτιάξει κυβέρνηση χωρίς να αλλάξει ριζικά το οικονομικό επιτελείο. Οχι επειδή οι σημερινοί υπουργοί είναι κακοί άνθρωποι ή κακοί πολιτικοί, κάθε άλλο. Αλλά επειδή, καλώς ή κακώς, η κοινή γνώμη έχει συμπεράνει την αποτυχία τους και έχει προεξοφλήσει το τέλος τους.
Ο Πρωθυπουργός, ασφαλώς, δικαιούται να κάνει του κεφαλιού του. Αυτό άλλωστε προσπαθεί εδώ και εκατό ημέρες, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η δημοκρατία, βλέπετε, εμπεριέχει μια στέρεη παραδοχή: δεν μπορείς να προκαλείς τη λογική, ούτε να προσβάλλεις τη νοημοσύνη εκείνων που θα κληθούν αύριο να σε ψηφίσουν. Δεν γίνεται, δηλαδή, να αποτυγχάνει μια πολιτική και μετά να επιχειρείται η ανόρθωσή της από τους ίδιους που την έριξαν στα βράχια.
Να το, λοιπόν, το πραγματικό δίλημμα του Πρωθυπουργού: είτε θα επιχειρήσει να δημιουργήσει μια «νέα αρχή»είτε θα αυτοανακηρυχθεί συνυπεύθυνος για όσα διεπράχθησαν ως τώρα. Είτε θα σταθεί μόνος είτε θα πέσει με τους άλλους. Στη δεύτερη περίπτωση, δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς ιαπωνικά. Και στα ελληνικά, χαρακίρι το λέμε.
