Το 2009 μάς φέρνει αντιμέτωπους με τη μεγαλύτερη ίσως οικονομική κρίση που έχουμε βιώσει εδώ και πολλά χρόνια, με άγνωστο χρονικό ορίζοντα αλλά και συνέπειες. Φυσικό επακόλουθο να προβληματίζει όλη την κοινωνία και βέβαια τον κατασκευαστικό κλάδο, αναπόσπαστο κομμάτι της με χιλιάδες εργαζομένους, τόσο στις κατασκευαστικές εταιρείες όσο και σε άλλους κλάδους με άμεση και έμμεση εμπλοκή με αυτόν.
Π ροτού αναφερθούμε στον κατασκευαστικό κλάδο, πρέπει να αναφέρουμε δύο παραδοχές:
α) Η κατασκευαστική δραστηριότητα ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του Ελληνα και γι΄ αυτό με αυτήν διαπρέπει διαχρονικά, επομένως και η συμμετοχή του στην ευρωπαϊκή πίτα των κατασκευών θα πρέπει να είναι αντίστοιχη.
β) Το άλλο πάλι είναι ότι όσο αναπτύσσεται κοινωνικά και οικονομικά η παγκόσμια κοινότητα τόσο χρειάζονται πολλά και μεγάλα έργα. Αλλά η σχέση είναι αμφίδρομη, δηλαδή και τα ίδια τα έργα φέρνουν την ανάπτυξη. Σ την Ελλάδα πραγματικά δεν υπάρχει άλλος κλάδος να εργάζεται συλλογικά, από τα χαράματα ως το βράδυ, συχνά κάτω από ιδιαίτερα κακές συνθήκες.
Δεν υπάρχει επίσης άλλος κλάδος που τα εισοδήματά του να είναι τόσο φανερά, αφού προέρχονται από το Δημόσιο και μέχρι πρότινος μάλιστα είχαμε και τεκμαρτή φορολόγηση.
Στην Ελλάδα κάνουμε έναν τιτάνιο αγώνα να επιβιώσουμε, ανταγωνιζόμενοι τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια που ανδρώνονται στη χώρα τους και που είναι από 10 έως 50 φορές μεγαλύτερα.
Παράγουμε και δημιουργούμε στη χώρα μας σε ένα καθεστώς με λιγότερα δικαιώματα από τους αλλοδαπούς ανταγωνιστές μας. Δηλαδή, δουλεύουμε ως μετανάστες στον ίδιο τον τόπο μας. Επομένως, η όποια ανοδική πορεία της ελληνικής κατασκευαστικής δραστηριότητας «είναι ένα δρόμος μετ΄ εμποδίων».
Σήμερα την εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που όλο και περισσότεροι γυρίζουν την πλάτη τους στα νεοφιλελεύθερα δόγματα και στην αεριτζίδικη αγορά. Τώρα που προσβλέπουμε στην πραγματική οικονομία, δηλαδή στη δημιουργία του πραγματικού πλούτου και όχι στην αποτίμηση της ελπίδας και του πλασματικού, τώρα ο ρόλος του κατασκευαστικού δυναμικού της χώρας είναι απαραίτητος όσο ποτέ.
Ηανασύνταξη της οικονομίας πρέπει να ξεκινήσει μέσα από αναπτυξιακά δημόσια έργα, γιατί η ανάγκη ενός δημόσιου έργου γεννιέται μέσα από τις διεργασίες των κοινωνικών φορέων κάθε χώρας που εκφράζουν κατά τεκμήριο τη λαϊκή βούληση. Τώρα ο κατασκευαστικός κλάδος καλείται να δώσει και πάλι το παρόν και χρειάζεται στήριξη και όχι εμπόδια.
