Το «Αustralia» του ευφάνταστου Αυστραλού Μπαζ Λούρμαν είναι μια φιλόδοξη απόπειρα επιστροφής σε έναν λαμπρό κινηματογράφο που δεν υπάρχει πια στη μορφή που τον ξέραμε: το κινηματογραφικό έπος, στο οποίο ανήκουν ταινίες μεγάλες… σε όλα, από τον «Λόρενς της Αραβίας» ως το «Οσα παίρνει ο άνεμος» και πιο πρόσφατα το «Πέρα από την Αφρική». Κινηματογράφος επενδυμένος με πολύ χρήμα, καθώς το κόστος είναι συνήθως τεράστιο.
Ακολουθώντας τα βήματα των περισσότερων κλασικών ταινιών που αναφέραμε, ο Λούρμαν αφηγείται την ιστορία μιας βρετανίδας αριστοκράτισσας ( Νικόλ Κίντμαν ) η οποία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βλέπει τη ζωή της να αλλάζει ριζικά. Θα γίνει καουμπόισσα, αγρότισσα, θα αντιμετωπίσει πανίσχυρους, καπάτσους επιχειρηματίες ( Μπράιαν Μπράουν ) και θα γευθεί τον αληθινό έρωτα τυλιγμένη στα μπράτσα του Χιου Τζάκμαν. Ολα αυτά όμως καταλήγουν σε ένα «Αρλεκιν» πολυτελείας το οποίο αδυνατεί να «βγάλει» κάποια αυτούσια, «δικά» του συναισθήματα. Μέσα στον ενθουσιασμό του ο Λούρμαν ξεχνάει να προσθέσει την προσωπική του «πινελιά» και κινείται σε παραληρηματικούς αφηγηματικούς ρυθμούς, που ζαλίζουν. Αν αυτό το στυλ ταίριαξε σε ένα μιούζικαλ όπως το «Μoulin Rouge», εδώ κουράζει, βουτηγμένο σε αδικαιολόγητη σπατάλη και εξουθενωτική διάρκεια (160΄). «Τα κελεπούρια» («Νothing like the holidays», 2008, ΗΠΑ)
του Αλφρέδο ντε Βίγια
Η επιστροφή στην πατρίδα ενός νεαρού Λατινοαμερικανού, βετεράνου του πολέμου στο Ιράκ, δίνει αφορμή για την επανασύνδεση των μελών της οικογένειάς του προκειμένου να περάσουν όλοι μαζί τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις αναδύονται στην επιφάνεια, με αποτέλεσμα ένα συμβατικό μεν αλλά καλοπαιγμένο δράμα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Το «πιο δυνατό» πρόσωπο της ταινίας είναι αυτό του νεαρού πορτορικανού ηθοποιού Φρέντι Ροντρίγκεζ. «Ιστορίες για καληνύχτα» («Βedtime stories», 2008, ΗΠΑ)
του Ανταμ Σάνκμαν
Ο υπεύθυνος συντήρησης ενός ξενοδοχείου στο Λος Αντζελες ( Ανταμ Σάντλερ ) αναλαμβάνει καθήκοντα μπέιμπι σίτερ των ανιψιών του και τα κοιμίζει αφηγούμενος ιστορίες για καληνύχτα. Υποτίθεται ότι παρακολουθούμε τις ιστορίες με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον αφηγητή, άλλοτε ως Ρωμαίο, άλλοτε ως καουμπόι και άλλοτε ως πρίγκιπα. Εν ολίγοις, ένα προβλέψιμο παραμύθι ρουτίνας απευθυνόμενο σε θεατές κάτω των 10 ετών, με τον Σάντλερ για μία ακόμη φορά πλήρως υποταγμένο στους νόμους της σαχλαμάρας.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
▅ «Τhe Spirit» (ΗΠΑ, 2008) του Φρανκ Μίλερ. «Πνεύμα» όπως μεταφράζεται, το «Spirit» είναι το παρατσούκλι ενός ακόμη δυναμικού «εκδικητή της νύχτας» ( Γκάμπριελ Μαχτ ) που μάχεται το κακό και είναι «παιδί» του Φρανκ Μίλερ, του διάσημου αμερικανού σχεδιαστή κόμικς, με τους «300» και το «Sin City» στην εργογραφία του. Σε αντίθεση με το «Sin City» όπου o Μίλερ συνυπέγραψε τη σκηνοθεσία μαζί με τον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, το «Spirit» είναι ολοκληρωτικά δικό του κινηματογραφικό τέκνο. Και δείχνει ότι έχει ανάλογη, σκληρή αισθητική- αν κρίνουμε τουλάχιστον από το… trailer, αφού η εταιρεία διανομής δεν έκανε δημοσιογραφική προβολή της ταινίας.
