ΛΑΒΑΜΕ
? Ο κ. Νικόλαος Καραμπέτσος, από το Περιστέρι της Αθήνας, γράφει: «Η Κίνα και η Ινδία είναι πιθανόν να ανταγωνίζονται στο μέλλον τις ΗΠΑ. Οι δυνατότητες της Ρωσίας δεν είναι και τόσο βέβαιες, όμως το Ιράν, η Τουρκία και η Ινδονησία ενδέχεται επίσης να αυξήσουν τη δύναμή τους. Μέχρι το 2025 θα έχει ολοκληρωθεί ή θα οδεύει προς την ολοκλήρωσή της η στροφή προς την ενέργεια που δεν θα βασίζεται στο πετρέλαιο. Τότε το διεθνές σύστημα, όπως οικοδομήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,θα είναι αγνώριστο λόγω της ανάδειξης των αναπτυσσόμενων δυνάμεων,της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της “ιστορικής” μεταφοράς του πλούτου από τη Δύση στην Ανατολή». ? Η κυρία Λήδα Καφετζή, ζωγράφος και συγγραφέας, γράφει: «Πού είναι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών; Πού είναι οι δήθεν κουλτουριάρηδες που υπεραμύνονται τόσα χρόνια των πρωτοποριών για να δικαιολογούν τις ανεπάρκειές τους, τρώγοντας κρατικές επιχορηγήσεις;Πρωτοπορία στην τέχνη μόνο; Πού είναι οι ηθοποιοί; Το ΣΕΗ; Οι εικαστικοί και το ΕΕΤΕ;Οι λογοτέχνες;Οι ποιητές;Οι μουσικοί; Πού κρυφτήκατε; Η τέχνη, η παιδεία και ο πολιτισμός είναι οι προστάτες της δημοκρατίας». ? Ο κ. Δημήτριος Τσάλης επιθυμεί «περαιτέρω απλοποίηση της γλώσσας μας» και ζητεί τη σχετική πρωτοβουλία από τον καθηγητή κ. Μπαμπινιώτη. Επιπροσθέτως ο επιστολογράφος εισηγείται «ευρωπαϊκή πρωτοβουλία για τη σύγκλιση των ευρωπαϊκών γλωσσών». ? Στιχοπλοκή υπέρ της δοτικής πτώσης από τον κ. Κώστα Μιχαλόπουλο, από την Αθήνα: «Εν διαλύσει μεν το κράτος / εν χορώ το παρακράτος/ η Βουλή εν ευθυμία/ εν στολή η ανομία/ εν… καιρώ η Αστυνομία». ? Ο κ. Αναστάσιος Σεκέρογλου αναφερόμενος στο σκάνδαλο- «στη γνωστή υπόθεση», γράφει- του Βατοπαιδίου υποστηρίζει: «Οι κλασικοί πολέμιοι της Εκκλησίας του Χριστού ξεσπάθωσαν και χτυπάνε όπως μπορούν, σαν να έχουνε μπροστά τους τούς χειρότερους εχθρούς της χώρας. Θα έπρεπε όμως να προσέχουμε πολύ πριν πιάσουμε στο στόμα μας το λίκνο της Ορθοδοξίας που ήταν, είναι, και θα είναι φυτώριο αγίων». Και ρητορικώς ερωτά: «Θα τολμούσατε άραγε όλοι εσείς που διώκετε την Εκκλησία να χλευάσετε με την ίδια ευκολία εναντίον του Ισλάμ;Δεν το νομίζω, γιατί εκεί υπάρχει το τζιχάντ και το οθωμανικό δίκαιο». ? Ιδού ορισμένες από τις «απλές ερωτήσεις» που απευθύνει με την επιστολή του ο κ. Ιωάννης Χρυσάλης, από του Γκύζη της Αθήνας, μάλιστα δηλώνοντας ότι θα ήταν «ευγνώμων σε όποιον μπορεί να απαντήσει»: «Επί δικτατορίας είναι αλήθεια ή ψέματα ότι υπήρχε μηδέν ανεργία; Το δημόσιο χρέος ήταν μηδενικό ή όχι;Ο ρυθμός ανάπτυξης ήταν περίπου 8%,αλήθεια ή ψέματα; Η χούντα πήγε και στο τελευταίο χωριό νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνο, δρόμο; Είχαμε απόλυτη ασφάλεια ή όχι; Πόσα είχαν κλέψει οι παράγοντες και οι πρωταγωνιστές της χούντας;Η χούντα χάρισε ή όχι τα αγροτικά χρέη; Πόσοι ήταν φυλακισμένοι την εποχή της χούντας; Ηταν τόσο πολυάριθμοι όσο σήμερα που όλο χτίζουν και καινούργιες φυλακές;Ειλικρινά θέλω απαντήσεις» . ? Ο ιερέας Σταύρος Παπαχρίστος, πτυχιούχος Θεολογίας και Νομικής από την Αθήνα, απέστειλε επιστολές για την εκκλησιαστική περιουσία, την τεχνολογική πρόοδο κ.ά. θέματα. ? Για «τη θεωρία που ταυτίζει το νόμιμο με το ηθικό» γράφει ο κ. Θεόδωρος Νταλάκας, παιδαγωγός, από τα Ιωάννινα: «Οι υποστηρικτές της υπερεκτιμούν τις επικοινωνιακές δυνατότητες.Τείνουν να πιστεύουν ότι είναι σε θέση να χειραγωγούν τη σκέψη των πολιτών.Οι πολίτες δεν είναι τόσο “βαθιά νυχτωμένοι” όσο υποθέτουν μερικοί.Ετσι αναρωτιούνται για τις συνέπειες που θα προέκυπταν για την κοινωνική ευημερία και προκοπή,αν όλοι είχαν τις ίδιες δυνατότητες για αξιοποίηση ευκαιριών που έχουν και οι φορείς πολιτικών ή άλλων ανάλογων ρόλων.Απορούν για το πώς μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι αντλεί “ηρεμία συνείδησης” από πράξεις που στηρίζονται σε ηθικές σκέψεις κατωτέρου επιπέδου.Οργίζονται από αντιφάσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην ορατή επιδίωξη μοναχικής ευημερίας και “ευπορίας” και σε ισχυρισμούς ότι η ενασχόληση με την πολιτική αποτελεί αυτοσκοπό και όχι μέσον.Στο βάθος της αντίφασης αυτής είναι ευδιάκριτες οι νεοφιλελεύθερες αξίες του ατομικισμού, της ελεύθερης αγοράς και του καταναλωτισμού». ? Επιστολή και από τον κ. Σπύρο Εργολάβο, φιλόλογο-συγγραφέα από τα Ιωάννινα, για «τα προκλητικά προνόμια της Μητρόπολης Ιωαννίνων». ? Επίσης επιστολές μάς απέστειλαν οι κκ. Γεράσιμος Σταθάτος, από την Αθήνα, Ανδρέας Χ. Πούγιουρος, νομικός, από τη Λεμεσό της Κύπρου, Αντώνης Βενέτης, από την Αθήνα, Δημήτρης Γ. Μπράνης, σχολικός σύμβουλος-νομικός, από την Αθήνα, Γεώργ. Ν. Χαρμαντάς , από τη Μεταμόρφωση Αττικής, Θεόδωρος Ανδρεάκος, από την Αθήνα, Πάνος Ν. Λύρας, από τη Ν. Ελβετία της Αθήνας.
? «Γυμνασιάρχης»
Ο κ. Κ. Δ.Μάλλιος,καρδιολόγος, από την Αθήνα,γράφει:
Πρόκειται για φανταστική ιστορία, η οποία όμως δεν διαφέρει από τα διαδραματιζόμενα στη σύγχρονη πολιτική σκηνή. Μια φορά (και έναν παλιό καιρό) οι μαθητές ενός γυμνασίου απέτυχαν παταγωδώς στις εξετάσεις. Τότε ο κ. γυμνασιάρχης αποφάσισε να αλλάξει τις διδακτικές δραστηριότητες των καθηγητών του. Ετσι ο καθηγητής των Μαθηματικών ανέλαβε να διδάξει Αρχαία, ο φιλόλογος Φυσική και Γεωγραφία, ο θεολόγος Αλγεβρα και Γεωμετρία, ο φυσικός Ιστορία και Θρησκευτικά, ο γυμναστής Χημεία. Τα αποτελέσματα των επόμενων εξετάσεων, όπως αναμένονταν, ήταν τρισχειρότερα των προηγουμένων. Μήπως ο πολυσυζητημένος υπουργικός ανασχηματισμός, με τα ίδια πρόσωπα σε άλλα πόστα, θα έχει την ίδια τύχη με εκείνη της αλλαγής της διδασκαλίας του γνωστικού αντικειμένου των καθηγητών του κ. γυμνασιάρχη της ιστορίας μας;
? «Δημοψηφίσματα»
Ο κ. Γιάννης Παπαγρηγορίου, από τον Πειραιά,γράφει:
Αφού το περίφημο πολιτικό κόστος αποκλείει συνεργασίες κομμάτων για την αντιμετώπιση σημαντικών προβλημάτων (πανεπιστημιακό άσυλο, καταλήψεις σχολείων, ξεκουκούλωμα κουκουλοφόρων, κατάργηση ή ενίσχυση των ΜΑΤ, αξιολόγηση στην εκπαίδευση, αξιολόγηση εκπαιδευτικών, όρια συνταξιοδότησης δημοσίων υπαλλήλων κ.ά.), μήπως ήρθε η ώρα των δημοψηφισμάτων ώστε να παίρνει ο λαός αποφάσεις, που σημαίνει λαϊκό έρεισμα, δύναμη, διευκόλυνση αλλά και δέσμευση των πολιτικών για την αντιμετώπισή τους, όπως δηλαδή επιτάσσει ο σεβασμός στην κατά πλειοψηφία συλλογική ευφυΐα, συλλογική βούληση και συλλογική επιθυμία, δηλαδή στη δημοκρατία; Μήπως ήρθε η ώρα να ρυθμιστεί νομοθετικά η δυνατότητα να γίνονται, παράλληλα με τις βουλευτικές εκλογές, και δημοψηφίσματα για σοβαρά κάθε φορά θέματα, όπως περίπου γίνεται στις ΗΠΑ την ημέρα των εθνικών εκλογών με τα πολυσέλιδα ψηφοδέλτια όπου οι ψηφοφόροι καλούνται να αποφασίσουν και για άλλα ζητήματα;
? «Ονειρο γονέων»
Ο κ. Θανάσης Σταματέλος, από τα Καστέλια Παρνασσίδος Φωκίδος, γράφει:
Το όνειρο του έλληνα γονέα είναι να σπουδάσει το παιδί του και να διοριστεί στο Δημόσιο. Φυσικά, κομμάτι δύσκολο να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο για όλα τα παιδιά, όμως αυτό που μπορούν να πετύχουν όλα τα ελληνόπουλα είναι να γίνουν κάτοχοι ενός πτυχίου χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να τους απορροφήσει το ελληνικό Δημόσιο, αφού με μια τέτοια λογική ποιος θα δουλέψει σε όλα τα επαγγέλματα εκτός Δημοσίου;
? «Δωρεάν»
Ο κ. Τάκης Σουβαλιώτης, αγρότης από τη Χαλανδρίτσα Πατρών, γράφει:
Για το βροντερό νοσοκομειακό μας πισωγύρισμα μίλησε τώρα τελευταία στην Πάτρα και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κων. Στεφανόπουλος σε μια τοπική νοσοκομειακή μονάδα. Οι σχετικές επισημάνσεις που έκαμε έθιξαν όλες τις πτυχές της σημερινής τραγελαφικής κατάστασης. Γενικότερη εντύπωση προκάλεσε και η ανάμνηση μιας φιλικής συμβουλής που είχε δεχθεί ως υπουργός Προνοίας, για την αναγραφή στις εισόδους όλων των νοσοκομείων της φράσης: «Εδώ όλες οι υπηρεσίες προσφέρονται δωρεάν». Και δήλωσε μετανιωμένος που δεν την υιοθέτησε τότε. Μήπως οι σημερινοί αρμόδιοι πρέπει να σταθούν και σε αυτήν την ιδέα;
? «Συγγνώμη»
Εκ μέρους του γραφείου Τύπου της Lufthansa, η κυρία Μαρία Καραλή μάς απέστειλε την απάντηση που δόθηκε στον επιστολογράφο μας κ.Μάριο Γκίβαλο από τον κ. Ρaulo Υoshikawa,γενικό διευθυντή Ελλάδας και Κύπρου της Deutsche Lufthansa ΑG:
Πληροφορηθήκαμε από την εφημερίδα «Το Βήμα» ότι είχατε μια ατυχή εμπειρία στην πτήση από τη Φραγκφούρτη στην Αθήνα, στις 18 Νοεμβρίου 2008, όταν ο πιλότος του αεροσκάφους ανέφερε ότι η πτήση πετούσε πάνω από τη Μακεδονία. Η Lufthansa Γερμανικές Αερογραμμές καθώς και ο κυβερνήτης του αεροσκάφους έχουν πλήρη επίγνωση για τη λεπτότητα του θέματος και απολογούνται για τη παραπληροφόρηση. Ευελπιστούμε ότι η ειλικρινής μας συγγνώμη θα γίνει δεκτή από μέρους σας και σας διαβεβαιώνω ότι τα θετικά σας σχόλια καθώς και οι συστάσεις σας για βελτίωση των πτήσεών μας είναι όχι μόνο καλοδεχούμενες αλλά και θα τις χειριστώ προσωπικά.
Του 21ου αιώνα ο «κατάλληλος σοσιαλισμός»
Ο δρ Ιωάννης Γκλίναβος, λέκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κίνγκστον, από το Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου,γράφει:
Η παρούσα κρίση στις χρηματαγορές και οι επιπτώσεις της στην οικονομία έχουν προκαλέσει πολλά σχόλια διεθνώς περί κυβερνητικών επεμβάσεων στην αγορά και περί αναδυόμενου σοσιαλισμού. Ωστόσο οι θεωρητικές επιπτώσεις των πρόσφατων εξελίξεων δεν θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν ως μια απρόσμενη και ξαφνική εγκατάλειψη των κυρίαρχων ιδεών των τελευταίων 10 χρόνων ως προς τη σχέση κράτους- αγοράς, αλλά ως ένα φυσικό επακόλουθο μιας υπάρχουσας εξελικτικής διαδικασίας που έχει επιταχυνθεί από την κρίση. Οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις λειτουργούν συχνά ως καταλύτες σημαντικών θεωρητικών ανατροπών, αλλά ταυτόχρονα φέρνουν στην επιφάνεια υπάρχουσες ή εν εξελίξει αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα οικονομικά φαινόμενα. Οπως το μεγάλο κραχ του 1929 εισήγαγε την εποχή του κράτους πρόνοιας και προσωρινά έβαλε στο περιθώριο φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, έτσι και η ενεργειακή κρίση της δεκαετίας του ΄70 εισήγαγε την εποχή του νεοφιλελευθερισμού. Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις ο σπόρος της αλλαγής είχε φυτευτεί πολύ προτού η κρίση φθάσει στα πρωτοσέλιδα. Ως τέκνο των κρίσεων της δεκαετίας του ΄70, ο νεοφιλελευθερισμός, οριζόμενος ως η επιμονή στην απόσυρση του κράτους από την οικονομική ζωή και ως απομάκρυνση της πολιτικής από την οικονομική διαχείριση, αφού βρήκε εφαρμογή στις κυβερνητικές επιλογές Θάτσερ και Ρίγκαν τη δεκαετία του ΄80, υιοθετήθηκε ως αυτονόητη πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο. Η θεωρητική παντοδυναμία του νεοφιλελευθερισμού ωστόσο άρχισε να αμφισβητείται μετά την επιβολή των «λύσεών» του στις μετακομμουνιστικές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, και ιδιαίτερα στη Ρωσία. Ενα συχνά παραμελημένο μήνυμα της παρούσας κρίσης είναι το ότι σηματοδοτεί το τέλος της νεοφιλελεύθερης αντίληψης της σχέσης κράτουςαγοράς, που βασίζεται στο μινιμαλιστικό κράτος, όχι γιατί η κρίση προκάλεσε τόσο μεγάλους κλυδωνισμούς, αλλά γιατί η παρούσα κατάσταση δείχνει ξεκάθαρα ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αγνοούν την ανάγκη για την ύπαρξη θεσμών και ελέγχων στην αγορά. Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης μέσα στη γενικότερη θεωρητική συζήτηση περί της σχέσης αγοράςκράτους; Η παρούσα κρίση θα βοηθήσει να σπάσει και το τελευταίο άγκιστρο του νεοφιλελεύθερου σκεπτικού επί της οικονομικής πολιτικής διεθνώς και θα δώσει σε μια ανατροπή που ήδη κερδίζει έδαφος την ώθηση που απαιτεί για να καταστεί το νέο δόγμα. Οπως και στο παρελθόν, μια μεγάλη οικονομική κρίση θα μας αφήσει κληρονομιά νέες αντιλήψεις για τον ρόλο του κράτους και της πολιτικής στην οικονομία. Ισως η κρίση μάς αφήσει και με πολιτικές που θα συγκροτούν έναν σοσιαλισμό κατάλληλο για τον 21ο αιώνα.
Ο φόνος του μαθητή και τα παρεπόμενα
? «Καλό σχολείο»
Ο κ. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος , καθηγητής Χημικός του 1ου ΓΕΛ Γιαννιτσών,γράφει:
Πετάνε λοιπόν πέτρες στους αστυνομικούς οι νέοι μας και τους λέτε ότι κάμνουν καλά επειδή μερικοί αστυνομικοί δεν είναι άξιοι της θέσης τους; Τότε να πετάνε πέτρες και σε μας τους καθηγητές γιατί μερικοί καθηγητές δεν είναι άξιοι της θέσης τους. Και στους γιατρούς και στους δικαστικούς και σε όλους να πετάνε πέτρες. Ακούστε λοιπόν την αλήθεια από ένα καθηγητάκο που εδώ και 13 χρόνια τη μισή του μέρα αναπνέει τον αέρα του σχολείου. Που δεν έχει ακροατήριο ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά μόνο 200 παιδιά κάθε χρόνο. Ναι, ζούμε σήμερα στην Ελλάδα ένα μεγάλο κύμα διαφθοράς. Δεν φταίνε όμως μόνο οι κυβερνήσεις για αυτό. Ολοι μας έχουμε μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Και ένας τρόπος να διορθωθεί αυτό είναι να έχουμε ένα καλό δημόσιο σχολείο και όχι το χάλι που έχουμε σήμερα. Για το καλό δημόσιο σχολείο όμως πρέπει να αγωνιστούμε με τα σχολεία ανοικτά και όχι με τα σχολεία υπό κατάληψη και τους περισσότερους μαθητές στις καφετέριες, στα φροντιστήρια ή στα κρεβάτια τους. Αφήστε πια όλοι σας τα όμορφα λόγια γιατί είναι κούφια. Επιτέλους, αφήστε τα μικροσυμφέροντά σας και ενδιαφερθείτε λίγο για την Ελλάδα μας!
? «Εμφύλιο μίσος»
Η κυρία Βικτωρία Πρεκατέ, εκπαιδευτικός,από την Αθήνα,γράφει:
Η Ελλάδα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που υφίσταται εκτεταμένη αναταραχή από το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης. Η κατάσταση φαίνεται να έχει πολωθεί και επεκταθεί. Υστερα από μια σειρά βίαιων γεγονότων, όπου το ένα μέρος κατηγορεί το άλλο, φαίνεται ότι περάσαμε στην επικίνδυνη φάση του να θεωρεί η κάθε πλευρά δικαιολογημένη τη χρήση βίας από μέρους της επειδή «εκείνοι φταίνε, κοίτα τι κάνουν!». Και εδώ πραγματικά είναι που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να καταδικάσουν παντελώς οποιαδήποτε βία. Αυτή η απόλυτη καταδίκη κάθε μορφής βίας δεν βλέπω να είναι πια τόσο αυτονόητη όπως πριν από μερικά χρόνια. Μήπως να αποστασιοποιηθούμε λίγο από τους ηχηρούς τίτλους και να θυμηθούμε την κοινή λογική, τη συνεργατική διάθεση και τα τόσα μαθήματα από την ιστορία των εμφύλιων συγκρούσεων; Η εύκολη λύση είναι να προβάλουμε την αιτία για όλες μας τις δυσκολίες και δυστυχίες σε μια ομάδα, που θα είναι το μαύρο πρόβατο, και να μην αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες. Η δαιμονοποίηση της άλλης ομάδας είναι πολύ εύκολη «διέξοδος» και πολύ επικίνδυνη. Μήπως να θυμηθούμε ότι για τη βία δεν υπάρχει άλλοθι; Η πρόθεση με την οποία προσεγγίζουμε τον άλλον, αυτή θα επιστρέψει σε εμάς. Βλέπω τις συζητήσεις των απλών ανθρώπων, τα γράμματα στον Τύπο, τα μπλογκ και παρατηρώ ακόμη και εκεί έντονη λεκτική επιθετικότητα, ειρωνεία, κυνισμό πολλές φορές. Γιατί όχι λίγη ψυχραιμία, καλοπροαίρετη διάθεση και, ναι, λίγη καλή παλιομοδίτικη ευγένεια; Γιατί πρέπει να θρέφουμε το εμφύλιο μίσος; Δεν έχουμε μάθει πια; Οι Ελληνες έχουμε γεμίσει με πικρία για τη διαφθορά, για τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Ομως δεν είναι ευθύνη μόνο της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Είναι ευθύνη όλων μας, οι οποίοι στην καθημερινή μας ζωή μαχόμαστε ενάντια στη διαφθορά σε πολιτικό επίπεδο, τη χρησιμοποιούμε όμως όταν αυτή μας εξυπηρετεί. Οι στάσεις του καθενός από εμάς δεν μένουν αόρατες, αλλά συναθροίζονται και καλλιεργούν ένα κλίμα καχυποψίας, μια αίσθηση προδοσίας μεταξύ των πολιτών, και δεν είναι μόνο θέμα της οποιασδήποτε κυβέρνησης, είναι θέμα όλων μας. Ως ενεργοί πολίτες οφείλουμε να οργανώσουμε ειρηνικές διαμαρτυρίες. Η βία όμως και τα συνθήματα μίσους εναντίον συνανθρώπων είναι εντελώς καταστρεπτικά και υπονομεύουν τους εποικοδομητικούς σκοπούς της κοινωνικής δικαιοσύνης που το αίτημα θέλει να υπηρετήσει. Επίσης, αν θέλουμε να δούμε θετική αλλαγή, τότε η δικαιοσύνη, η εντιμότητα, η ισότητα θα πρέπει να ξεκινήσουν πρώτα από τον καθένα από εμάς στην καθημερινή μας ζωή και από το πώς φερόμαστε στους συμπολίτες και συνανθρώπους μας.
? «Εφιάλτης αυτοδικίας»
Ο κ. Ιωάννης Α. Μελισσείδης, από την Αθήνα,γράφει:
Ζούμε διαρκή ξεσπάσματα. Το αίμα του αδικοχαμένου δεκαπεντάχρονου ήταν ο σπινθήρας που έδωσε φωτιά στο φιτίλι και η αποθήκη της εύλογης κοινωνικής οργής πήρε φωτιά. Αδικίες και απρέπειες, προκλητικές αυξήσεις σε επιλεγμένους ημέτερους, δημοσιονομική πειθαρχία σε όλους τους υπόλοιπους. Ατιμωρησία και αναλγησία, προκλητικές συμπεριφορές ατόμων που ξέχασαν ότι στα ελληνικά υπουργός σημαίνει υπηρέτης και πρωθυπουργός «πρώτος» των υπηρετών. Στη νεότητα κόπηκε το δικαίωμα στο όνειρο, στη μόρφωση, στην εργασία και στην ελπίδα γενικά. Φυσικό ήταν όσοι έσπειραν ανέμους να θερίσουν θύελλες. Νέοι και νέες βρέθηκαν στους δρόμους νευριασμένοι, αγανακτισμένοι και αηδιασμένοι από την υποκρισία των μεγαλυτέρων. Ανάμεσά τους και «γνωστοί άγνωστοι» με κουκούλες και σύνεργα χαλασμού. Μέσα από την ιδιότυπη πολυετή ασυλία, που κανείς δεν ξέρει από πού τους παρέχεται, καίνε, σπάνε, απειλούν, κλέβουν και ληστεύουν ανενόχλητα. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι οι μέχρι τώρα τρομοκρατημένοι πολίτες, οι καταστηματάρχες του μεροκάματου, ίσως είναι στα πρόθυρα έκρηξης. Τι θα γίνει αν ο τρόμος και ο πανικός μεταβληθούν σε οργή και μίσος; Καμένες περιουσίες και κόποι ζωής πεταμένοι στους δρόμους μπορεί κάποια στιγμή να οπλίσουν χέρια πολιτών του μεροκάματου και τότε οι πάντοτε προστατευόμενοι κουκουλοφόροι ίσως μιλάνε για υπερβάσεις ορίων άμυνας. Ο εφιάλτης της αυτοδικίας είναι επί θύραις και μπορεί τα χειρότερα να έπονται όχι από οργανωμένους «αγανακτισμένους» πολίτες, αλλά από τη νόμιμη άμυνα ατόμων άκακων, απλών και καθημερινών που το κράτος δεν προστατεύει.
Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ? Τηλ.: 211-365.7000 ? Fax: 211-365.8004
? Ε-mail: epistoles@tovima.gr
