Αντιλαμβάνομαι ότι ο σεβασμός στη Δικαιοσύνη είναι βασική κοινωνική υποχρέωση. Οχι επειδή η Δικαιοσύνη δεν κάνει λάθη, αλλά επειδή η κατάλυση της Δικαιοσύνης οδηγεί στον νόμο του Λιντς. Κανένας δεν θα ήθελε να ζει σε μια κοινωνία όπου ο νόμος θα βρίσκεται στα χέρια κάθε αντιεξουσιαστή, ειδικού φρουρού, κουκουλοφόρου ή καταστηματάρχη.
Σεβασμός, λοιπόν. Ελα όμως που δεν σε αφήνουν να αγιάσεις. Διότι τη στιγμή που η απαίτηση σεβασμού και εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη αναδεικνύεται επιτακτικότερη από πότε, έρχεται η ίδια η Δικαιοσύνη να απαξιώσει τον εαυτό της.
Μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα δύο δικαστικές αποφάσεις δεν προκαλούν απλώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά τινάζουν κυριολεκτικά στον αέρα τον κοινωνικό ρόλο της Δικαιοσύνης.
Πρώτα, υπήρξε δικαστήριο που αθώωσε συλλήβδην και ομαδικά τους κατηγορουμένους για τη δολοφονία ενός νεαρού σε συμπλοκές οπαδών στην Παιανία. Και όχι μόνο αυτό: ακόμη και όσους εδέησε να καταδικάσει σε ελαφριές, ελαφρότατες ποινές, επέτρεψε να επιστρέψουν στο θεάρεστο έργο τους αναγνωρίζοντας στην έφεσή τους ανασταλτικό χαρακτήρα!
Υστερα, υπήρξε δικαστήριο που στην υπόθεση της περίφημης «ζαρντινιέρας» επέβαλε επίσης ελαφρότατες και εξαγοράσιμες ποινές στους κατηγορούμενους αστυνομικούς για τον ξυλοδαρμό του κύπριου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν καταδίκασαν και τη ζαρντινιέρα!
Και ερωτώ. Ακούω από παντού ότι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Συμφωνώ και επαυξάνω. Αλλά τι εμπιστοσύνη μπορώ να έχω και τι εμπιστοσύνη μπορώ να ζητήσω γι΄ αυτή τη Δικαιοσύνη; Πώς μπορώ να πω στα νέα παιδιά ότι ο σεβασμός του νόμου είναι υποχρέωση και η εφαρμογή του είναι υπόθεση της πολιτείας, όταν η ίδια η Δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερους τους δολοφόνους και χαϊδεύει τους βασανιστές;
Θέλω να είμαι σαφής. Δεν ζητώ να δικάζουν οι δικαστές σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ούτε να αποφασίζουν με δημοσκοπήσεις. Ζητώ όμως το στοιχειώδες: Να αντιλαμβάνονται,όπως όλα τα όργανα της δημοκρατικής πολιτείας,την κοινωνική σημασία των αποφάσεων που λαμβάνουν.
Διότι, αν δεν την αντιλαμβάνονται, πολύ φοβούμαι ότι θα πρέπει η κοινωνία να καταφύγει σε άλλες μεθόδους. Και όταν οι περιφρονημένοι των αποφάσεών τους αποφασίσουν να αποδώσουν μόνοι τους δικαιοσύνη, την επόμενη φορά που θα έχουμε έναν νεκρό στα γήπεδα ή στα Εξάρχεια, τότε μάλλον θα πρέπει να πάμε το πτώμα στην πόρτα των δικαστών που έβγαλαν αυτές τις αποφάσεις, μήπως και συναισθανθούν επιτέλους το μερίδιο της ευθύνης τους.
