Χθες βγήκε η απόφαση για τη ζαρντινιέρα. (Θα τα πληροφορηθείτε καταλεπτώς από τις ειδησεογραφικές στήλες.)
Βεβαίως δεν είναι σωστό εμείς οι αδαείς – που δεν μπορούμε, λ.χ., να αποφασίζουμε για το ύψος των συντάξεών μας- να κρίνουμε τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
(Της Δικαιοσύνης στην ιδεατή μορφή της, όπως την αποδίδουν άνθρωποι αγνοί, αμόλυντοι και ανέγγιχτοι, που δεν ζουν στον κόσμο τούτο αλλά σε ένα ιδεώδες σύμπαν, όπου ο μακαρίτης Χριστόδουλος λατρεύεται ως ανιψιός του Θεού- γιατί αν έλεγα υιός του Θεού θα είχα υποπέσει σε φοβερό αμάρτημα…)
Ωστόσο κανείς δεν μου έχει αφαιρέσει (ακόμη) το δικαίωμα να κρίνω τα αδικήματα από την οπτική γωνία του απλού πολίτηστην καθομιλουμένη και για τα μέτρα των κυβερνώντων: από την οπτική γωνία του κοινού βλακός. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, λοιπόν, ο ξυλοδαρμός του φοιτητή ήταν κάτι χειρότερο από τον φόνο του μαθητή. Χειρότερο όχι βέβαια από την πλευρά των θυμάτων των δύο περιστατικών (καλή του ώρα του μακαρίτη…) αλλά από την πλευρά του συστήματος και, συνεπώς, από την πλευρά ημών των πολλών, για την προστασία των οποίων υποτίθεται ότι υφίσταται αυτό το γελοίο σύστημα.
Κάποιος ο οποίος δεν ζει στην Ελλάδα και δεν γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα ούτε την Ελληνική Αστυνομία θα μπορούσε να αποδώσει τον φόνο του μαθητή στην «κακιά στιγμή»- σε «αστοχία του συστήματος», αν προτιμάτε την τεχνοκρατική διατύπωση. Λόγου χάριν, ένας αστυνομικός τρελάθηκε, φοβήθηκε, πανικοβλήθηκε, πυροβόλησε έναν δεκαπεντάχρονο και τον άφησε νεκρό. Κάτι τέτοιο, υπό ακραίες συνθήκες, θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε. Ο συστηματικός όμως και σαδιστικός ξυλοδαρμός ενός φοιτητή, ο οποίος έχει συλληφθεί, του έχουν περάσει χειροπέδες και δεν συνιστά πλέον κανενός είδους απειλή, είναι πράξη αποτρόπαια.
Ο θάνατος ενός αθώου, εξαιτίας της απρονοησίας, της κακότητας, της ηλιθιότητας, της μ***ς (πείτε το, εν πάση περιπτώσει, όπως θέλετε…) ενός οργάνου της τάξης, είναι κάτι που μπορεί ο νους να το συλλάβει, να το εξηγήσει, ακόμη και να το δικαιολογήσει, εφόσον οι περιστάσεις θα το επέτρεπαν. Το άλλο, όμως, δηλαδή δέκα μαντράχαλοι να διαλύουν με το κέφι και την άνεσή τους έναν οποιονδήποτε ανυπεράσπιστο τύπο, ακόμη και αν αυτός είναι ένοχος και όχι ένας τυχαίος περαστικός, είναι πράξη αισχρή και χυδαία. Είναι πράξη που στρέφεται κατά του πολιτισμού μας και του συστήματος της έννομης τάξης, στον βαθμό που τα δύο αυτά ταυτίζονται.
Αν ζούσα σε άλλη χώρα, κάπως έτσι θα σκεπτόμουν για τα πράγματα. Ζω όμως στην Ελλάδα- πατρίδα της… Δημοκρατίας.
Οφείλω, ως εκ τούτου, να σέβομαι τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης και να διδάσκομαι από αυτές. Τι διδάχθηκα; Οτι ο βάναυσος ξυλοδαρμός εξαγοράζεται με πέντε ευρώ την ημέρα. Περιμένω, λοιπόν, μια διευκρίνιση (από το υπουργείο Δικαιοσύνης, από το πάλαι ποτέ υπουργείο Εμπορίου- πραγματικά, δεν έχει σημασία) ως προς το αν αυτή η τιμή ισχύει μόνο για τους αστυνομικούς ή και για τους απλούς πολίτες. Και αν ισχύει το δεύτερο, φτιάχνω κατάλογο και αρχίζω οικονομίες…
Οι κύριοι της ΝΔ που μετείχαν στην Εξεταστική περιέγραψαν πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης αλλά δεν τις προσωποποίησαν. Γιατί;
Μα, από… σεμνότητα! Θυμήθηκαν μάλλον την περίφημη προτροπή του Πρωθυπουργού, από το μακρινό 2004, περί σεμνότητας και ταπεινότητας…
Ανάμεσα στις πολλές, καταγέλαστες δικαιολογίες που σκαρφίζονται οι βουλευτές της ΝΔ για το δικό τους πόρισμα της Εξεταστικής είναι και αυτή που λέει ότι χρέος της Επιτροπής ήταν η διερεύνηση των γεγονότων και όχι ο επιμερισμός ευθυνών.
Ωραία σοφιστεία, αλλά δεν είναι παρά ένας ακόμη τρόπος υπόμνησης της διάστασης μεταξύ του νόμιμου και του ηθικού. (Πράγμα παρήγορο, υπό μία έννοια, διότι σημαίνει ότι ο πολιτικός λόγος γίνεται ακόμη εντός των πλαισίων που έθεσε ο τέως υπουργός Πολιτισμού κ. Γιώργος Βουλγαράκης…)
Προσωπικώς, αν ζούσα σε μια κοινωνία με αδιάβλητους θεσμούς, δεν θα είχα καμία αντίρρηση να παραδεχθώ ότι το νόμιμο υπερτερεί του ηθικού.
Η αναισχυντία όμως εκείνων που σήμερα κρύβονται πίσω από το νόμιμο, αρνούμενοι την ισχύ του ηθικού, έγκειται στο ότι είναι οι ίδιοι που μας έπρηξαν, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση, ταυτίζοντας απολύτως το ηθικό με το νόμιμο. Τώρα απολαμβάνω να τους βλέπω να πληρώνουν τα επίχειρα της απερισκεψίας τους, έστω και αν το κόστος της μας αφορά όλους…
Τον ρώτησαν (βουλευτή της ΝΔ και πρώην υπουργό- πρόσωπο εντελώς ασήμαντο) γιατί κανείς από εκείνους που φέρουν την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου δεν είχε την ευθιξία να παραιτηθεί. Απάντησε (ενθουσιασμένος μάλιστα με την εξυπνάδα του…) ότι, εφόσον δεν διαπιστώθηκε η διακίνηση «πολιτικού χρήματος» (δηλαδή, λεφτά στο ταμείο του κόμματος ή των ιδίων), δεν υπήρχε λόγος παραίτησης.
Ετσι μάθαμε ότι στις υποθέσεις του κράτους η αμεριμνησία, η ευήθεια, η αφέλεια, η ανεπάρκεια, η βλακεία και όλα τα συναφή συγχωρούνται εφόσον δεν τίθεται θέμα χρημάτων. Αλλά δεν επρόκειτο δα για τίποτε καινούργιο! Οσοι ζούμε εδώ γνωρίζουμε ότι στις ημέρες μας και στον τόπο μας η μόνη σεβαστή αξία είναι το χρήμα. Βάσει αυτής καθορίζονται και οι τιμές των άλλων αξιών…
Κύριε διευθυντά
Το περασμένο Σάββατοζητήθηκε από τον Αλέκο Αλαβάνο να σχολιάσει τα δυσμενή για τον ΣΥΡΙΖΑ στοιχεία των πρόσφατων δημοσκοπήσεων.Ιδού η απάντησή του: «Εφευγα πριν από δύο ημέρες στη Βουλή. Ηταν ένα τσούρμο από παιδιά.Αρχίσαν να φωνάζουν:“Αλέκο!Αλέκο!” και νόμιζα ότι φώναζαν ένα άλλο παιδί.Τελικά,όταν κατάλαβα ότι 15 χρονών παιδιά και 16,αγόρια και κορίτσια,φώναζαν “Αλέκο” και αναφέρονταν σε μένα,κατάλαβα ότι αυτή η οικειότητα που έχει διαμορφωθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι πολύ θετικό».
Να με συγχωρείτε,αλλά υποψιάζομαι ότι περίπου την ίδια απάντηση θα έδινε και ο Κάτμαν της Αννίτας Πάνια – σε πολύ διαφορετικά ελληνικά, βεβαίως…
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου
ΠΑΝΔΩΡΑ
