Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ? Τηλ.: 211-365.7000 ? Fax: 211-365.8004
? Ε-mail: epistoles@tovima.gr
Για το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους
Ο κ. Κωνσταντίνος Βολτής, επίτιμος αντιπρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους,γράφει:
Στο «Βήμα της Κυριακής» 23.11.2008 σε ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Μαρίας Τσώλη με τίτλο «Το Δημόσιο χαρίζει κρατική γη» περιέχονται καταφρονητικές εκφράσεις για την υπεράσπιση του Δημοσίου στις δίκες για το δάσος Σταμάτα- Διόνυσος Αττικής. Επιτρέψατέ μου μία απάντηση και πρώτα μία διάκριση. Το ΝΣΚ ασκεί συνταγματικά αναγνωρισμένες αρμοδιότητες δικαστικής υποστήριξης και εκπροσώπησης του Δημοσίου, αλλά και γνωμοδοτικές αρμοδιότητες για την καθοδήγηση των ενεργειών της Διοικήσεως. Στο προαναφερθέν θέμα και παρά το γενικό αρνητικό κλίμα, επαινέθηκε για την ουσιαστική υπεράσπιση του Δημοσίου στο Πρωτοδικείο Ροδόπης, όμως ως προς τη γνωμοδοτική του ανάμειξη περιελήφθη στις αρνητικές προεκτιμήσεις για τους διοικητικούς χειρισμούς των αποφασιστικών οργάνων. Ποιες είναι οι πραγματικές εκτιμήσεις θα δείξουν οι διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη. Πρέπει, όμως, να σημειωθεί ότι από πρακτικής πλευράς, σύμφωνα με ρητή νομοθετική πρόβλεψη, οι γνωμοδοτήσεις δεν δημιουργούν δικαίωμα υπέρ οποιουδήποτε τρίτου. Ο θεσμός του ΝΣΚ για την υπεράσπιση των συμφερόντων του Δημοσίου έχει μακρά διαδρομή και έχει δικαιολογήσει απόλυτα την αξία και τη χρήσιμη παρουσία του, όπως επιβεβαιώθηκε με την ομόθυμη κατοχύρωσή του στο αναθεωρηθέν Σύνταγμα. Οι λειτουργοί του ασκούν άψογα τα καθήκοντά τους και οι φυσικοί κριτές τους, δηλαδή όλοι οι παράγοντες της δικαστικής λειτουργίας, δικαστές και δικηγόροι, έχουν αναγνωρίσει σε αντικειμενική βάση τον σημαντικό ρόλο του στην ορθή απονομή της δικαιοσύνης και τούτο διαδηλώθηκε σε πρόσφατη δημόσια τιμητική εκδήλωση για τα 125 χρόνια λειτουργίας του ΝΣΚ.
Επί του συγκεκριμένου δημοσιεύματος, ο συντάκτης του οφείλει να γνωρίσει στο κοινό αν έχει τέτοιες φυσικές πηγές, γιατί τα σχόλια και οι κρίσεις του είναι εκτός του πεδίου γνώσης του, μάλιστα ενός πεδίου που εμφανίζεται ευρύ και ρευστό ουσιαστικά και δικονομικά και για τους ειδήμονες (η έννοια του δάσους και η προστασία του στο πλαίσιο της δασικής νομοθεσίας και αυτού του Συντάγματος αναθεωρείται συνεχώς). Αν η νομοθεσία δεν παρέχει ακλόνητες νομικές βάσεις τότε η ερμηνεία της αφήνεται κυρίως στη νομολογία. Αν η νομοθεσία από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους εκφράζεται και μεταβάλλεται πέραν των ορίων που επιβάλλουν οι κοινωνικοπολιτικές μεταβολές αντιλήψεων και αν η νομολογία έχει παγιωθεί αρνητικά για το Δημόσιο, τούτο δεν μπορεί να είναι έργο μιας συνεχούς κακής υπεράσπισης των συμφερόντων του στα δικαστήρια, γιατί κάτι τέτοιο θα είχε κραυγαλέα επισημανθεί από καιρού και όχι σήμερα, όταν οι περιβαλλοντικές ανησυχίες προβάλλονται στο έπακρον τόσο αργά έναντι των σκοπιμοτήτων του παρελθόντος (εύνοια στις μεγάλες ιδιοκτησίες- τσιφλίκια, εύνοια στον μικροϊδιοκτήτη για απόκτηση παραθεριστικής κατοικίας, άναρχη οικιστική ανάπτυξη κ.ά.). Ο υπογράφων έχει μελετήσει ειδικά τα θέματα (βλ. δημοσίευση «Δάση Δημόσια και χρησικτησία» στο «Νομικό Βήμα» 1997, σελ. 161) και όσον αφορά την υπόθεση του δάσους Σταμάτας, έχει παρασταθεί και έχει αναπτύξει εμπεριστατωμένα και με πλήρη νομική θεμελίωση τους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς του Δημοσίου στον Αρειο Πάγο, με στόχο να ανατραπεί μια δυσμενής και όχι πειστική νομολογία. Ορθά, όμως, θα παρατηρηθεί ότι οι υποθέσεις κρίνονται ουσιαστικά πριν φθάσουν στον Αρειο Πάγο, για τούτο πρέπει να ομολογηθεί μία αλήθεια, που είναι κοινό μυστικό και έχει διατυπωθεί τόσο σε κείμενα νόμων, όσο και στις εισηγητικές εκθέσεις τους. Είναι η αδυναμία ουσιαστικής και δικονομικής άμυνας του Δημοσίου και η υπεροπλία σε «κάθε είδους» αποδεικτικό μέσον των αντιδίκων του. Το Δημόσιο διαθέτει μάρτυρες μόνο δημόσιους υπαλλήλους και όσα έγγραφα του προσκομίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο θεσπισμένης υποχρεώσεώς τους (άρθρο 22 Ν. 3086/2002). Είναι κραυγαλέα υποκριτικό τα ίδια αυτά όργανα που μεμψιμοιρούν για την υποχρέωση να καταθέσουν «όλα όσα γνωρίζουν», όταν καλούνται στο δικαστήριο, υποβολιμαία να τροφοδοτούν δημοσιεύματα περί δήθεν υπαρχόντων στοιχείων που δεν επικαλέστηκε η υπεράσπιση του Δημοσίου. Αν υπάρχουν και δεν προσκομίζονται, τα όργανα αυτά διαπράττουν παράβαση καθήκοντος ή το λιγότερο όφειλαν επίκαιρα και όχι μέσα στον ορυμαγδό αρνητικών συγκυριών να καταγγείλουν στους προϊσταμένους τους και την ηγεσία του ΝΣΚ τυχόν παραλείψεις. Στο πλαίσιο των προσωπικών μου ερευνών για τις μελέτες και τις προτάσεις μου (ήδη επί της ουσίας στο Εφετείο Πατρών από το 1980), εισέπνευσα τον κονιορτό βιβλίων πολλών βιβλιοθηκών, αλλά ουδείς από τους γνώστες των κρατικών μυστικών με κατέστησε κοινωνό αυτών. Αν, όμως, γινόταν μία απλή αναφορά σ΄ αυτά, θ΄ απασχολούσε και τον υπερασπιστή του Δημοσίου και τον ίδιο τον Δικαστή στο πλαίσιο της διεξαγωγής της δίκης ή της αποδεικτικής διαδικασίας. Κάθε δημοσίευμα που έχει σκοπό ν΄ ασκήσει κριτική σε δημόσια όργανα είναι άξιο επαίνου, όταν προσφέρεται για τη θεραπεία των πραγματικά «κακώς κειμένων» στη λειτουργία του Κράτους, όταν όμως δεν είναι ακριβές, υποσκάπτει το κύρος των θεσμών και την ίδια τη λειτουργία του Κράτους.
? «Φαντάσματα»
Ο δρ Νίκος Αμπατζόγλου, χημ. μηχ.,καθηγητής,διευθυντής Τμήματος Χημικών Μηχανικών Πανεπιστημίου Sherbrooke, από το Κεμπέκ του Καναδά,γράφει:
Βλέποντας αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην πατρίδα μας παλιά φαντάσματα έκαναν ξανά την εμφάνισή τους στο μυαλό μου. Δεν άκουσα κανέναν να προσπαθεί να βρει τις πραγματικές αιτίες των γεγονότων. Γιατί τα κριτήρια ανάλυσης είναι πάντα υποταγμένα στη δυαδική λογική: ή είσαι με τους μεν ή είσαι με τους δε. Δεν υπάρχει περίπτωση να δρας διαφορετικά. Δεν ξέρω γιατί οι πολίτες έχουν υιοθετήσει αυτόν τον τρόπο σκέψης. Φταίει μήπως η πρόσφατη ιστορία ή είναι ίδιον του έθνους μας; Κλίμα γενικής δυσπιστίας, έλλειψης εμπιστοσύνης διακατέχει τον Ελληνα προς άπαντες. Και με όλα αυτά τα πρόσφατα σκάνδαλα δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος για βελτίωση. Είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για φαύλο κύκλο. Και όσο δεν θα υπάρχει κάποια ηγετική φυσιογνωμία που να σπάσει τον κύκλο αυτόν και να δείξει ότι η αντικειμενικότητα έχει θέση στην Ελλάδα, θα εξακολουθούμε να ψάχνουμε περιστασιακούς και εντελώς υποκειμενικούς ήρωες που να εξυπηρετούν τις παραταξιακές μας ανάγκες. Και ας μην ξεχνάμε: Το να ανήκεις σε χώρους με απόλυτες θέσεις είναι πολύ πιο εύκολο από το να χρειάζεται να σκέφτεσαι για να πάρεις θέση κάθε φορά. Η λειτουργία του εγκεφάλου εκτός πλαισίων είναι μια πολύ επίπονη διεργασία, καταναλώνει πολλές θερμίδες και μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα.
? «Βρικόλακες»
Ο κ. Νικόλαος Καραμούτσιος,συνταξιούχος οικοδόμος,από τα Ιωάννινα,γράφει:
Δεν ξέρετε τι μεθόδους χρησιμοποιεί η Δεξιά όταν βλέπει πως κινδυνεύει να χάσει την εξουσία; Παράδειγμα το 1960, το 1963, που κατέστρεφαν την Αθήνα οι μπράβοι της και έλεγε ότι την καταστρέφουν η αντιπολίτευση και οι κομμουνιστές. Χθες συναντήθηκα στον δρόμο με πολλούς δεξιούς και μου είπαν: «Ανοιξες τηλεόραση; Εκαψαν την Αθήνα». Ούτε καν ανέφεραν τον φόνο του 15χρονου. Τι συμπέρασμα βγάζετε εσείς από αυτό; Το συμπέρασμα το δικό μου είναι ότι η Δεξιά βρικολάκιασε.
? «Να ανησυχούμε»
Το «Δίκτυο καθηγητών Α ΄ ΕΛΜΕ Κορινθίας» γράφει:
Η εποχή μας ισχυρίζεται ότι λατρεύει τους νέους. Τους λατρεύει όσο ακολουθούν τα στερεότυπα που η ίδια έχει κατασκευάσει γι΄ αυτούς. Υπάρχουν όμως και οι νέοι που θέλουμε να τους αγνοούμε. Οι νέοι που είναι άνεργοι. Οι νέοι που δουλεύουν χωρίς ασφάλιση. Οι νέοι που, όταν τελειώσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, θα αντιμετωπίσουν τα «αγορασμένα πτυχία» των κολεγίων. Αυτοί οι νέοι βγαίνουν στους δρόμους. Αλλοι με συνθήματα βασισμένα σε στέρεες αναλύσεις και κοσμοθεωρίες, με αιτήματα συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο. Αλλοι μόνοι, να παλεύουν με φαντάσματα, να ξεσπούν το αδιέξοδό τους σε καθετί που φοράει στολή. Κοινός πόθος σε όλους ο δρόμος για την ελευθερία. Οταν όμως οι δρόμοι της ελευθερίας κλείνουν με δολοφονίες 16χρονων παιδιών, εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να ανησυχούμε.
? «Τέρας»
Η κυρία Εφη Γανιάρη, από την Αθήνα,γράφει:
Βίοι παράλληλοι, κύκλοι ομόκεντροι. Η ιστορία πάει κι έρχεται, σαν το κύμα. Το γλυκό ή το φουρτουνιασμένο. Περισσότερο από ποτέ οι μέρες μας και το «γράμμα για τον Αλέξη» ξύπνησαν μέσα μου την ανάγκη να γράψω τη μικρή αληθινή αυτή ιστορία. Και να τη μοιραστώ με κάποιον. Γιατί αυτή η επιστολή με έκανε να θέλω να φωνάξω ότι είμαι εδώ, ακόμα ζωντανή, με φαντασία και όνειρα και αξίες, όχι παραδομένη. Αλλά μόνη μου δεν αρκεί. Γιατί είναι μεγάλο το τέρας της γραφειοκρατίας, της βλακείας, της φαυλοκρατίας, της διαφθοράς και της νέας δημοκρατίας που έχουμε να παλέψουμε.
? «Σε εξέλιξη»
Η κυρία Μαρία Σ.Ψωμά, από τη Θεσσαλονίκη,γράφει:
Περίμενε η σιωπή καιρό, μάζευε… μάζευε, γινότανε πυκνό ακίνητο σκοτάδι, το φόραγες, δεν το ΄βλεπες, έσφιγγε βρόχος αόρατος, θολές σκιές λεηλατούσαν στην αδιαφορία, κι έφτασε μια κόκκινη πηχτή σπονδή αίμα ζεστό, ν΄ ανάψει την οργή των ζωντανών του Αδη. Κραυγή. Φωτιά. Μένος επί μικρών και μεγάλων βολεμένων, καίγονται επιτέλους τα παλιά δυσκοίλια όνειρα, κάποιοι θ΄ ανοίξουν με τα νύχια τους δρόμους μέσα απ΄ τους τείχους.
«Η είδηση που πέρασε ινκόγκνιτο»
Ο κ. Θ. Κ. Μαυροειδής, από το Λονδίνο της Αγγλίας, γράφει:
Στη διάρκεια των καταστροφικών επεισoδίων- και πίσω από την εξηγησιομανία… «αναλυτών»- μια άλλη είδηση πέρασε ινκόγκνιτο από τη χώρα μας: τα ελληνικά ομόλογα ευρώ διατιμώνται κατά 207 μονάδες βάσης σε σχέση με τα γερμανικά. Το περίεργο είναι ότι θεωρητικά τόσο τα ελληνικά όσο και τα γερμανικά ομόλογα τα εγγυάται η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (σε αντίθεση με εκδόσεις ομολόγων ευρώ της Ιαπωνίας, το ευρώ είναι το εθνικό νόμισμα της Ελλάδας). Το ότι αυτή η διαφορά διατίμησης υφίσταται είναι απόδειξη ότι για τις αγορές η θέση τής Ελλάδας στο κλαμπ του ευρώ κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι. Οι αριθμοί παρουσιάζουν την Ελλάδα δίπλα στην έξοδο· η Ιταλία και η Πορτογαλία είναι στη ρεσεψιόν με 128 και 91 μονάδες βάσης, αντιστοίχως. Η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων (ή καλύτερα των δύο νομισμάτων) δεν είναι σχήμα λόγου: είναι μαθηματική σχέση. Βεβαίως σε τίποτα δεν έχει να κάνει αυτή η διολίσθηση με τους τραμπούκους που κατέκαψαν την Αθήνα (αυτοί έχουν τόση σχέση με επαναστατικά κινήματα όση το Κολλέγιο Αθηνών). Αλλά όσοι νέοι νομίζουν/ελπίζουν ότι το κύριο ζήτημα για τη χώρα τους είναι οι αυξημένες παροχές για τα κρατικά πανεπιστήμια ή το κράτος πρόνοιας, προκειμένου αυτοί να μη συνθλίβουνε στα γρανάζια του διεθνούς καταμερισμού εργασίας, κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας. Η οικονομική προστασία του ψυχροπολεμικού σχεδίου Ντελόρ-Μάρσαλ σιγά σιγά θα αποτελέσει μια ανάμνηση. Και το μόνο ζήτημα στον 21ο αιώνα θα είναι αν οι έλληνες νεολαίοι, εν Ελλάδι, θα έχουν τα ελληνικά μητρική γλώσσα…
Οι εργαζόμενοι στις τράπεζες και η αρθρογραφία του κ. Ι. Μαρίνου
Το γραφείο Τύπου της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδος (ΟΤΟΕ) γράφει:
Χωρίς έκπληξη διαβάσαμε το άρθρο του κ. Γιάννη Μαρίνου («Βήμα της Κυριακής», 7.12.2008, «Αυτά που ίσως δεν ξέρετε») με το οποίο διεκδικεί για τον εαυτό του την ιδιότητα του κομιστή έγκυρων «υποβαθμισμένων ή αποκρυπτόμενων πληροφοριών για τα υψηλά επιτόκια των τραπεζών», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Επισημαίνουμε ότι δεν νιώσαμε καμία έκπληξη γιατί γνωρίζουμε αφενός την πολιτική αφετηρία μιας νεοφιλελεύθερης αντίληψης περιβεβλημένης με δημοκρατική/κοινωνική επίφαση, από την οποία αντλεί πάντοτε την επιχειρηματολογία του και αφετέρου γιατί οι απόψεις του, 40 χρόνια στην οικονομική δημοσιογραφία, είναι σταθερές διαψεύδοντας τη σωκράτεια ρήση τού «γηράσκω αεί διδασκόμενος» αφού ο κ. Μαρίνος τα ήξερε όλα από μικρός. Τώρα, αν έφθασε ο Αλαν Γκρίνσπαν- μετά 40 χρόνια και αυτός- να ομολογήσει ότι «έκανε λάθος γιατί πίστεψε στην ελεύθερη οικονομία χωρίς όρους και δεσμεύσεις», αυτά είναι ψιλά γράμματα ή ίσως ο Γκρίνσπαν να μην ήξερε τόσα όσα ο κ. Μαρίνος… Ετσι, λοιπόν, με βάση την πολιτική αφετηρία και τις ίδιες διαχρονικές οικονομικές αντιλήψεις του αρθρογράφου σας το είδαμε και αυτό. Είδαμε ότι οι τράπεζες κρατούν ψηλά τα επιτόκια γιατί ο ΟΜΕΔ στον οποίο προσέφυγε η ΟΤΟΕ ενέκρινε αυξήσεις 8% σε αντίθεση με τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που πήραν 4% και όλοι (κόμματα, ΓΣΕΕ, ΜΜΕ) δεν μιλούν γιατί είναι… υπέρ των προνομιούχων τραπεζοϋπαλλήλων! Δηλαδή, κατά την άποψη του κ. Μαρίνου, η ουσία είναι ότι η ΟΤΟΕ φταίει για τα υψηλά επιτόκια των τραπεζών που μαστίζουν τους δανειολήπτες και πριν από αυτό το ατράνταχτο συμπέρασμα-επιχείρημα(!) προηγείται στο εν λόγω άρθρο του μια δήθεν αυστηρή κριτική στις κακές τράπεζες που «με εφευρετικές μεθόδους απομυζούν παράνομα και ατιμώρητα την πελατεία τους». Η δημοκρατική/κοινωνική επίφαση στην επιχειρηματολογία του κ. Μαρίνου που σας λέγαμε επιστρατεύεται, ενισχυμένη με αρκετή δόση υποκρισίας με στόχο να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπιστία των απόψεών του.
Επισημαίνουμε, λοιπόν, αυτά που ξέρει ο κ. Μαρίνος αλλά σκόπιμα τα αποσιωπά: * Η ΟΤΕ προσέφυγε στον ΟΜΕΔ για την έκδοση Διαιτητικής Απόφασης, γιατί οι Τράπεζες αρνήθηκαν πεισματικά να διαπραγματευτούν για την κατάρτιση κλαδικής ΣΣΕ των εργαζομένων, όπως είχαν υποχρέωση από το Σύνταγμα και τους Νόμους. * Οι τράπεζες κρατούν ψηλά τα επιτόκια χορηγήσεων γιατί δεν θέλουν να μειώσουν ούτε στο ελάχιστο τα υπέρογκα κέρδη που αποκόμισαν τα τελευταία χρόνια και τα οποία επιδιώκουν να διατηρήσουν σε ανάλογα επίπεδα και στο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα διαπραγματεύονται οικονομική ενίσχυση από το κράτος χωρίς όρους και δεσμεύσεις. * Η συνειδητή κατάργηση του υγιούς ανταγωνισμού μεταξύ τους, με στόχο τη διατήρηση σχετικά ίδιων συμπεριφορών και πρακτικών σε θέματα πιστωτικής πολιτικής, είναι η μέθοδος που επιλέγουν οι Τράπεζες για τη διατήρηση υψηλών επιτοκίων. * Η μέθοδος πρόκλησης αντιθέσεων μεταξύ μισθωτών που παίρνουν αυξήσεις είτε 8% είτε 4% χωρίς να μπορούν ούτε οι μεν ούτε οι δε να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους (ο βασικός μεικτός μισθός των εργαζομένων στις Τράπεζες διαμορφώθηκε από 875 ευρώ σε 948 ευρώ) και η απόδοση ευθυνών στους τραπεζοϋπαλλήλους για να δικαιολογηθεί η αυθαιρεσία των Τραπεζών στα επιτόκια και στις άλλες εξωφρενικές πρακτικές που χρησιμοποιούν, απευθύνονται μάλλον σε αφελείς.
Αυτά είναι τα βασικά και νομίζουμε αρκετά ως απάντηση στον κ. Μαρίνο. Θα του συνιστούσαμε πάντως- επειδή οι καιροί που ζούμε δείχνουν ότι ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στο κουτόχορτο που του σερβίρουν- για λόγους συνέπειας και συνέχειας απέναντι στις νεοφιλελεύθερες απόψεις του και στη διαχρονική τους αξία(!) οι καλές του υπηρεσίες προς τις Τράπεζες να παρέχονται αρθρογραφώντας με πιο ευθύ τρόπο, χωρίς δημοκρατικές και κοινωνικές επιφάσεις- φιοριτούρες οι οποίες δεν πείθουν κανέναν σοβαρό και σκεπτόμενο αναγνώστη της έγκριτης και ιστορικής εφημερίδας σας.
Απάντηση του κ.Γιάννη Μαρίνου:
Η μακροσκελής επιστολή της ΟΤΟΕ επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας αυτά που επισήμανα στο άρθρο μου: α) Η ΟΤΟΕ πράγματι πέτυχε με προσφυγή στον ΟΜΕΔ την αύξηση των αποδοχών των τραπεζοϋπαλλήλων κατά 8% σε αντίθεση προς τους εργαζομένους στον δημόσιο και τον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα που εξασφάλισαν μόλις ένα 4%. Το αν αυτό έγινε δικαιολογημένα ή όχι και αν συνιστά προκλητικά ευνοϊκή μεταχείριση μιας συγκριτικά προνομιούχου τάξεως εργαζομένων,και μάλιστα σε περίοδο παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, ας το κρίνουν οι λοιποί μη προνομιούχοι εργαζόμενοι οι οποίοι και τελικά θα πληρώσουν. β) Δεν διαψεύδεται επίσης το υποστηριχθέν στο άρθρο μου ότι η υψηλή αυτή μισθολογική αύξηση θα είναι ένας από τους λόγους ή έστω ένα εύλογο πρόσχημα για να διατηρήσουν υψηλά τα επιτόκια χορηγήσεων οι Τράπεζες. γ) Δεν διαψεύδεται επίσης ότι αυτή η προκλητική αύξηση και οι συνέπειές της αποσιωπήθηκαν επιμελώς από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ και τα διυλίζοντα τον κώνωπα τηλεοπτικά παράθυρα. Περίμενα ότι τουλάχιστον η ΓΣΕΕ θα διαμαρτυρόταν για την ειδική ευνοϊκή μεταχείριση των τραπεζοϋπαλλήλων και θα ζητούσε ανάλογες αυξήσεις και για τα λοιπά μέλη της για λόγους ίσης μεταχείρισης. Ελπίζω ότι ο δισταγμός της δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο πρόεδρός της είναι υπάλληλος τράπεζας. Αλλωστε σχεδόν το σύνολο της διοικούσας επιτροπής της, όπου εκπροσωπούνται όλα τα κόμματα και ιδίως τα διαδηλούντα την αριστερή τους τοποθέτηση,προέρχεται από εργαζομένους του ευρύτερου δημόσιου τομέα με μονοπωλιακή δύναμη και ισχύ και εκβιαστική συμπεριφορά σε βάρος των εκάστοτε κυβερνήσεων και του εργοδότη τους ελληνικού λαού. Ο τελευταίος άλλωστε αγνοεί ότι οι εργαζόμενοι στον πραγματικά ιδιωτικό τομέα σχεδόν στο σύνολό τους δεν είναι συνδικαλισμένοι και συνεπώς δεν έχουν παρουσία και λόγο στη διοίκηση και στις αποφάσεις της ΓΣΕΕ η οποία στην πραγματικότητα είναι μια δεύτερη ΑΔΕΔΥ. Αυτό το γεγονός επίσης επιμελώς αποκρύπτεται από την επιλεκτική πληροφόρηση της κοινής γνώμης. Οσο για τα σε βάρος μου σχόλια και την ειρωνική προσέγγιση της δημοσιογραφίας την οποία με συνέπεια ασκώ επί 50 χρόνια, τα αντιπαρέρχομαι ως αμήχανο παραπλανητικό αντιπερισπασμό της ΟΤΟΕ μια και δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ακρίβεια των όσων έγραψα. Με θερμές ευχαριστίες για την έγκυρη επιβεβαίωση των όσων έγραψα και ευχές για καλά Χριστούγεννα.
Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ? Τηλ.: 211-365.7000 ? Fax: 211-365.8004
? Ε-mail: epistoles@tovima.gr
