Με την επικείμενη αλλαγή κυβέρνησης, εν μέσω της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αναταραχής, καλό θα είναι να θέσουμε έναν νέο εθνικό στόχο, προκειμένου να αλλάξουμε μερικά πράγματα που μας βασανίζουν και που είναι η γενεσιουργός αιτία και των σημερινών βίαιων ταραχών. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η αντίληψή μας περί κράτους και δημοκρατίας. Το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος ακραία κομματικό, και αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές με την κυβέρνηση Καραμανλή. Ο κόσμος χωρίζεται σε δικούς μας και άλλους: οι δικοί μας διορίζονται, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας προάγονται, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας παίρνουν αυξήσεις, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας μπορούν να κλέβουν, οι άλλοι όχι, και ούτω καθεξής. Επειδή λειτουργούν έτσι τα πράγματα, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που μένουν στο περιθώριο, που τα βλέπουν όλα μαύρα και που φυσικά δεν σέβονται κανέναν θεσμό. Και λογικό είναι να μη σέβονται τους θεσμούς, διότι οι θεσμοί είναι διεφθαρμένοι. Εχουμε μια διεφθαρμένη και ανίκανη κυβέρνηση, μια ανίκανη και επικίνδυνη Αστυνομία, μια Δικαιοσύνη που ανέχεται πολιτικές παρεμβάσεις, παπάδες και καλόγερους που βουτάνε το παγκάρι, γιατρούς που παίρνουν φακελάκια, εφοριακούς που παίρνουν μεγαλύτερους φακέλους και υπαλλήλους της Πολεοδομίας που παίρνουν ολόκληρους χαρτοφύλακες με λεφτά. Εχουμε δασκάλους που διαλύουν τα σχολεία για να εισπράττουν από τα ιδιαίτερα, καθηγητές πανεπιστημίου που δεν πατάνε στο μάθημα και ζουν από τα διοικητικά συμβούλια και τις επιτροπές, κατεστραμμένα σχολεία, ρημαγμένα πανεπιστήμια.
Ολα αυτά τα έχουμε επειδή το κράτος είναι κομματικό. Αν αυτό δεν αλλάξει, φαινόμενα σαν αυτά που ζούμε σήμερα θα επαναλαμβάνονται τακτικά.
Προκειμένου να αλλάξουν όλα αυτά, θα πρέπει να τεθεί ένας νέος εθνικός στόχος. Οι εθνικοί στόχοι λειτουργούν συνεκτικά για την κοινωνία και αποτελούν το κίνητρο για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Αυτό που λείπει σήμερα και θα μπορούσε να τεθεί ως εθνικός στόχος είναι η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Η αξιοκρατία αυτομάτως καταργεί το κομματικό κράτος και όλα τα παρελκόμενα. Και έχει αποδειχθεί ότι όταν υπάρχει εθνικός στόχος όλοι συστρατεύονται. Από το 2000 ως το 2004 εθνικός στόχος ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Προηγουμένως ήταν η ένταξή μας στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Τώρα δεν υπάρχει στόχος.
Ο συνδυασμός της έλλειψης εθνικού στόχου και της γενικευμένης διαφθοράς δημιουργεί τις κοινωνικές συνθήκες για την έκρηξη της βίας. Διότι εκτός των κουκουλοφόρων που τα σπάνε, στους δρόμους βρίσκονται διαρκώς ανήλικα παιδιά, μετανάστες και άλλοι απλοί πολίτες, αγανακτισμένοι μεν από την άθλια κατάσταση της χώρας αλλά και μεθυσμένοι από την αδρεναλίνη της οδομαχίας.
Ολα αυτά δείχνουν ότι η κοινωνία όχι μόνο είναι έτοιμη για σοβαρή αλλαγή αλλά και την επιζητεί κραυγάζοντας. Και φτάσαμε σήμερα σε τόσο βίαιες συμπεριφορές διότι η κυβέρνηση Καραμανλή διέψευσε όλες τις ελπίδες που είχαν επενδυθεί στον νεότερο πρωθυπουργό που έβγαλε ποτέ η κάλπη. Δεν είναι μόνο ότι δεν έκανε τίποτε αυτή η κυβέρνηση, είναι κυρίως ότι αδιαφόρησε επιδεικτικά και με πρωτοφανή αλαζονεία για όλα τα αιτήματα που ακούγονται επί τόσα χρόνια και έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας χωρίς καμία προετοιμασία και χωρίς σχέδιο διάσωσης. Τα πράγματα δυστυχώς θα χειροτερέψουν πολύ το 2009 λόγω της οικονομικής κρίσης και η κοινωνική αντίδραση θα κορυφωθεί με πολύ άσχημες συνέπειες για όλους. Μόνο η αλλαγή κυβέρνησης και η υιοθέτηση ενός νέου εθνικού στόχου μπορούν να δώσουν ελπίδα για κάποια διέξοδο.
