«Κάθε φορά που βρίσκομαι στη σκηνή είμαι ενθουσιασμένη. Εκεί επάνω πρέπει να βρίσκεται ο χορευτής,έστω κι αν απλώς κάθεται ή περπατά.Η σκηνή είναι το σπίτι μου». Ηταν Νοέμβριος του 2003 όταν η Αλίσια Αλόνσο δήλωνε τις παραπάνω φράσεις συμπυκνώνοντας σ΄αυτές ολόκληρη τη φιλοσοφία της ζωής της. Η χορεύτρια – μύθος του 20ου αιώνα, επικεφαλής του Εθνικού Μπαλέτου της Κούβαςτου συγκροτήματος που η ίδια δημιούργησε πριν από έξι δεκαετίες- αναμένεται να βρεθεί στην Αθήνα για τις 14, συνολικά, παραστάσεις οι οποίες προγραμματίζονται στο πλαίσιο των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Μεγάρου Μουσικής. Στη διάρκειά τους μάλιστα, η Αλόνσο θα γιορτάσει τα γενέθλια των 87 της χρόνων γεγονός το οποίο αναμφίβολα επιτείνει τον εορταστικό χαρακτήρα των εμφανίσεων.
Εχοντας διαγράψει μια υπέρλαμπρη διαδρομή η Αλίσια Αλόνσο έχει κάθε λόγο να γιορτάζει. Δεν πρόκειται απλώς για μια χορεύτρια-χορογράφο η οποία άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα της στον προηγούμενο αιώνα και δη μέσα σε δύσκολες συνθήκες, αφού μια πάθηση των ματιών από την οποία προσβλήθηκε σε ηλικία 19 ετών της κόστισε τη μερική τύφλωσή της με αποτέλεσμα οι εκάστοτε παρτενέρ της να είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται σε αυστηρά συγκεκριμένες θέσεις και η ίδια να προσανατολίζεται επί σκηνής με τη βοήθεια ειδικών φωτισμών. Πρόκειται παράλληλα για μια προσωπικότητα- καθρέφτη της σύγχρονης ιστορίας της χώρας της.
Γεννημένη στην Αβάνα στις 21 Δεκεμβρίου 1921 (κατ΄άλλους το 1920), η μικρή Αλίσια, κόρη ευκατάστατου αξιωματικού του στρατού, φανέρωσε από νωρίς την κλίση της στο χορό. Σε ηλικία εννέα ετών είχε κιόλας κάνει το ντεμπούτο της ως Αλίσια Μαρτίνες. Το 1937, έφηβη ακόμη, παντρεύτηκε τον- επίσης σπουδαστή μπαλέτουΦερνάντο Αλόνσο και μετακόμισε μαζί του στη Νέα Υόρκη.
Τα προβλήματα οράσεως τα οποία της παρουσιάστηκαν σε νεαρή ηλικία την υποχρέωσαν σε αλλεπάλληλες εγχειρήσεις: η τρίτη, μάλιστα, απ΄αυτές, στην Αβάνα πλέον, στάθηκε η αιτία να της επιβληθεί ακινησία ενός ολόκληρου χρόνου στη διάρκεια της οποίας, δεν της επιτρεπόταν, μεταξύ άλλων, να παίζει με την κόρη της, να μασά το φαγητό της δυνατά, να γελάει, να κλαίει η απλώς, να κουνά το κεφάλι της.
Η επιστροφή της στο χορό και τη Νέα Υόρκη ήρθε ύστερα από πολλές, ακόμη, περιπέτειες. Το 1946 έγινε πρώτη χορεύτρια του συγκροτήματος το οποίο δύο χρόνια αργότερα θα μετονομαζόταν στο περίφημο, σήμερα, Νew Υork City Βallet. Το 1948, γύρισε στην Αβάνα και ίδρυσε το συγκρότημά της, την Ομάδα Χορού Αλίσια Αλόνσο η οποία έμελλε να μετεξελιχθεί σε Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Η Αλόνσο χρηματοδοτούσε το συγκρότημα βασικά με τις δικές της οικονομίες παρά τις συνεισφορές ορισμένων πλούσιων οικογενειών και μιας μικρής κρατικής ενίσχυσης. Τα πραγματικά «σκούρα» για την ομάδα ήρθαν στα μέσα της δεκαετίας του 1950, όταν η δικτατορία του Μπατίστα περιόρισε δραστικά κι αυτήν ακόμη τη μικρή οικονομική ενίσχυση του συγκροτήματος. Καθώς μάλιστα η Αλόνσο επέκρινε όλο και δριμύτερα το καθεστώς, της προσεφέρθη μηνιαίος μισθός προκειμένου να κλείσει το στόμα της. Αρνήθηκε κι έφυγε στο εξωτερικό όπου συνέχισε τη λαμπρή πορεία της ως χορεύτρια. Το μήνυμα που έλαβε από τον Φιντέλ Κάστρο το 1958 να επανιδρύσει το συγκρότημα μετά τη νίκη του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, αναπτέρωσε τις ελπίδες της. Επέστρεψε στη χώρα, όπου τις παρεσχέθησαν τα μέσα προκειμένου να συστήσει το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας. Η Αλόνσο δήλωνε πως τόσο η ίδια όσο και το συγκρότημά της ήταν «αναπόσπαστα κομμάτια της κουβανέζικης επανάστασης». Ηθελε οι χορευτές της να φέρουν το μπαλέτο κοντά στην εργατική τάξη, ενώ πρωτοστατούσε ακόμη και στη συγκομιδή της σοδειάς από τα χωράφια φορώντας ένα μεγάλο βιετναμέζικο εργατικό καπέλο εν είδει πολιτικής δήλωσης.
Ωστόσο, η στενή διασύνδεσή της με το καθεστώς του Κάστρο της κόστισε την εξαφάνισή της από τη σκηνή των ΗΠΑ. Μετά το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ και την αποχώρηση του Νίξον από τον Λευκό Οίκο, της επετράπη να ξαναχορέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ηδη 54 ετών και γιαγιά, τότε, χαρακτηρίστηκε από την κριτική ως «πιο ερωτική επί σκηνής από τις μπαλαρίνες που έχουν τα μισά της χρόνια».
Η Αλόνσο συνέχισε να χορεύει στην Ευρώπη ακόμη κι όταν είχε πλέον περάσει για τα καλά τα 70. Οσο για το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας του οποίου εξακολουθεί να ηγείται ακόμη και σήμερα, πρόκειται αναμφίβολα για ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα στον κόσμο. Από το φυτώριό του άρχισαν την καριέρα τους πολλοί σπουδαίοι χορευτές, ενώ δεν είναι λίγα τα μέλη του τα οποία συχνά μετακαλούνται να χορέψουν με άλλα διάσημα σύνολα.
Το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας συμμετέχει στον κύκλο χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Μεγάρου με δύο παραγωγές: τον «Δον Κιχώτη» σε χορογραφία Αλίσια Αλόνσο (με τη συνεργασία των Μάρτα Γκαρσία και Μαρία Ελένα Γιορέντε) στις 19,20,21, 22,23 και 25/12 και τη «Ζιζέλ» σε χορογραφία Αλόνσο στις 27,28,29 και 30/12.Πληρ.στο τηλ.210 7282.333.
