Εχω την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι η κατ΄ εξοχήν χώρα που επιβραβεύει την αδράνεια, την ακινησία, την απραξία. Δεν θυμάμαι ποτέ κάποια αντίδραση επειδή δεν γίνεται τίποτε. Αντιθέτως, μόλις πάει να γίνει κάτι ξεσηκώνεται ο κόσμος.
Τελευταίο κρούσμα,ο Βοτανικός. Τόσα χρόνια η περιοχή ήταν ένας εγκαταλελειμμένος λασπότοπος και σκουπιδότοπος. Σωστό τσιγγαναριό. Θυμάμαι προ τριετίας, όταν μια παρέα πήγαμε να δούμε πού θα γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού, δεν πίστευα στα μάτια μου ότι μια τέτοια περιοχή μπορεί να υπάρχει μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ομόνοια.
Τόσα χρόνια, όμως, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για την κατάσταση του Βοτανικού. Ο σκουπιδότοπος είχε γίνει καθεστώς. Ολοι το αποδέχονταν και κανείς δεν αγανακτούσε.
Μόλις είπαν να αναπλαστεί η περιοχή, ξεσηκώθηκαν διάφοροι φιρφιρίκοι. Αν θα γίνει γήπεδο, πόσο γήπεδο θα γίνει, αν θα γίνει και εμπορικό κέντρο, σε ποιον θα ανήκει το εμπορικό κέντρο, μήπως υπερφορτωθεί το κυκλοφοριακό στην Πειραιώς… ανησυχίες ενδεχομένως εύλογες, οι οποίες θα ήταν και θεμιτές αν οι ίδιοι φιρφιρίκοι είχαν ανησυχήσει και νωρίτερα, όταν ο Βοτανικός ήταν χωματερή. Δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Θα καταθέσω άλλα τρία:
– Ακούω δεκαετίες όλους τους πολιτικούς, όλων των παρατάξεων, να λένε ότι το Ασφαλιστικό είναι ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Οσο κανείς δεν κάνει τίποτε να απασφαλίσει την ωρολογιακή βόμβα, κανένα πρόβλημα. Κανείς δεν διαμαρτύρεται. Το 2001, όταν η τότε κυβέρνηση πήγε να αντιμετωπίσει το Ασφαλιστικό, οι συνδικαλιστές τους κατέβασαν όλους στους δρόμους.
– Ηταν γνωστό ότι επί δεκαετίες η Αθήνα δεν είχε ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές αεροδρόμιο. Αλλά κανείς δεν διαμαρτυρόταν για την έλλειψή του. Αντιθέτως, μόλις πήγε να χωροθετηθεί, κατέβηκαν όλοι στα Σπάτα με μαύρες σημαίες- ευτυχώς τους αγνόησαν!
– Εδώ και δεκαετίες η πρωτεύουσα δεν διαθέτει χώρο υγειονομικής ταφής απορριμμάτων. Ουδείς διαμαρτύρεται για την απουσία του στοιχειώδους σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη! Αντιθέτως, μόλις πάει να χωροθετηθεί κάπου, ανεβαίνουν όλοι στα κάγκελα.
Τελευταίο κρούσμα, από τη Λήμνο. Οι τοπικές αρχές ζητούν να παραμείνει το στρατόπεδο (για να δουλεύουν και τα μαγαζιά…) αλλά να καταργηθεί… το πεδίο βολής. Θέλουν, δηλαδή, να έχουν στρατό χωρίς τη δυνατότητα του στρατού να εκπαιδεύεται ως στρατός. Την μπριζόλα χωρίς το κόκαλο!
Αυτή είναι η Ελλάδα, που είπε και ο άλλος. Σωστό. Αλλά όσο εύκολο είναι να το λες, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το αποδέχεσαι.
