Ως χθες με βασάνιζε ένα παράδοξο, η εξήγηση του οποίου οπωσδήποτε θα φώτιζε ένα μυστήριο της πολιτικής ζωής του τόπου, αλλά ίσως θα έριχνε και μια ακτίνα φωτός στα ακόμη μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης. Πώς γίνεται ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής να δείχνει τόσο κουρασμένος από τη δουλειά του και συγχρόνως… να μην κάνει τίποτε;
Ακούγοντας την ομιλία του χθες στη Βουλή κατάλαβα πώς γίνεται. Ο Πρωθυπουργός έλεγε τα ίδια και τα ίδια και ξανά τα ίδιααυτά που λέει πάντοτε. Τίποτε δεν είναι πιο κουραστικό από το να επαναλαμβάνεις τα ίδια λόγια επί τέσσερα χρόνια…
Ο αοίδιμος Μόσχας και Πάσης Ρωσίας Αλέξιος Β΄ εξεδήμησε εις Κύριον.
Τώρα βρίσκεται εκεί επάνω και κάνει συντροφιά στον μακαριστό Πάσης Ελλάδος…
Η εκδημία του ας γίνει για εμάς η αφορμή, ώστε με σύνεση και διάθεση ευλαβική να ερευνήσουμε ένα ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου μας, το μυστήριο του Θεού.
Στον κόσμο της Ανατολικής Εκκλησίας, όλοι οι προκαθήμενοι επικαλούνται τον Θεό, ενώ συγχρόνως επιδίδονται σε ένα ανελέητο power game. Και το ερώτημα για τον φιλέρευνο πιστό τίθεται ως εξής: Ποιος από όλους τους προκαθημένους εκφράζει την αληθινή φωνή του Θεού; Αν κρίνω από το ότι ο Θεούλης πήρε μαζί του τον Αλέξιο Β΄, δηλαδή τον άλλο αντίπαλο του Πατριάρχη μετά τον Πάσης Ελλάδος, τότε ο Θεούλης παίζει με την πλευρά του Πατριάρχη.
Ηere endeth the lesson. (Αυτό ήταν για όσους θυμούνται το Μαρτύριο του Αγίου Βίκτωρος, στην εκδοχή των Μonty Ρythons). Την Τετάρτη, έγινε στη Βουλή μια παρεξήγηση μεταξύ του κ. Χαραλάμπους Χαραλάμπους του ΚΚΕ και του κ. Αστερίου Ροντούλη του ΛΑΟΣ. Οχι ότι ήταν δύσκολο να συμβεί η ανάφλεξη, καθώς μάλιστα οι δείκτες των ρολογιών πλησίαζαν την ώρα του μεσονυκτίου. Ομως στη διάρκεια του επεισοδίου, που είχε αφορμή αναφορά του βουλευτή του ΛΑΟΣ στην απούσα εκείνη την ώρα κυρία Λιάνα Κανέλλη, διατυπώθηκε από πλευράς του βουλευτή του ΚΚΕ μια ενδιαφέρουσα θέση:
« Κατηγόρησε- εν απουσία της- τη συναγωνίστρια τη Λιάνα Κανέλλη με ένα άρθρο, το οποίο παραποίησε βέβαια. Παρ΄ όλα αυτά του εξηγήσαμε και στην Επιτροπή ότι η Λιάνα Κανέλλη είναι συνεργαζόμενη με το ΚΚΕ. Εχει ιδιαιτερότητες, είναι θρησκευόμενη, καπνίζει. Θα του πω και κάτι που πιθανά δεν το ξέρει. Είναι και οπαδός του Παναθηναϊκού ». Συνέχισε λέγοντας ότι εκείνος είναι οπαδός της Ανόρθωσης, καθώς έχει γεννηθεί στην Κύπρο. Το σημαντικό όμως είναι ότι μάθαμε τα κριτήρια που ξεχωρίζουν τον γνήσιο κομμουνιστή από τον συνεργαζόμενο κομμουνιστή: Δεν έχει ιδιαιτερότητες, δεν καπνίζει, δεν θρησκεύεται, δεν είναι Παναθηναϊκός.
Με αφορμή την αισχρή συμπεριφορά του κράτους απέναντι στα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα (τους χορηγείται απλώς μια πενταετής άδεια παραμονής), σκέπτομαι μήπως ο διαχωρισμός των κομμουνιστών σε γνήσιους και συνεργαζόμενους μας είναι μια χρήσιμη έννοια, για να τακτοποιήσουμε και αυτό το θέμα.
Αφού η επικρατούσα θεωρία της ελληνικότητας δίνει τόση έμφαση στους όρους γνησιότητας και αφού δεν θέλουμε να κερδίσουμε αυτά τα παιδιά ως έλληνες πολίτες του μέλλοντος, ας τους αναγνωρίσουμε το καθεστώς του «συνεργαζόμενου Ελληνα» εν αντιθέσει με τους «γνήσιους Ελληνες» και την αφρόκρεμα αυτών, τους «Ελληνόψυχους»… Ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος εξετέθη, θυμίζοντάς μας ότι, εν καιρώ τω δέοντι, θα τον ενδιέφερε (γιατί όχι;) η δουλειά του κ. Κ. Καραμανλή. Δέχθηκε ποινή διότι δεν τήρησε τα προσχήματα.
Σωστά του επιβλήθηκε ποινή, διότι στην παρούσα φάση του, ο αγώνας για τη διαδοχή του σημερινού αρχηγού της ΝΔ είναι ένα παιχνίδι προσχημάτων. Οι υποψήφιοι επιδεικνύουν στο κοινό τη δεξιοτεχνία και τις ικανότητές τους στον χειρισμό των προσχημάτων. Αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Είναι, αντιθέτως, μια διαδικασία ουσιαστική, όπου δοκιμάζονται εκείνες ακριβώς οι ικανότητες που θα είναι απαραίτητες στον αυριανό ηγέτη για να φέρει εις πέρας το έργο του. Διότι στην Ελλάδα η πολιτική γίνεται κυρίως με προσχήματα. Η ευθύτητα είναι ο δρόμος της πολιτικής αυτοκαταστροφής, όπως μαρτυρούν τα ηρωικά ναυάγια που είναι σπαρμένα στον βυθό της πολιτικής ζωής.
Στον υπέροχο ελληνικό κόσμο, το χρέος του πολιτικού είναι να οδηγεί τη χώρα στο μέλλον, ει δυνατόν όμως χωρίς να το καταλαβαίνει η ίδια και χωρίς να νιώθει το παραμικρό. Πρόκειται, δηλαδή, για μια ωραία πλην μάταιη προσπάθεια για τον τετραγωνισμό του κύκλου…
Η είδηση πέρασε στα ψιλά, συγκεκριμένα σε ένα κομψό διστηλάκι του «Αδέσμευτου Τύπου» με τον τίτλο « Ι. Βαρβιτσιώτης: Οριστικά αποσύρομαι ». Υποβαθμίστηκε σκοπίμως. Ηταν η επιθυμία του αποσυρόμενου, για να μην προκληθεί σάλος στην κοινή γνώμη, αλλά και περαιτέρω προβλήματα για τον κ. Κ. Καραμανλή.
Πρέπει να δυσκολεύτηκε ο κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης. Δέχθηκε όμως την πραγματικότητα. Συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι είναι δύσκολο σε τούτη τη χώρα να σταδιοδρομήσεις στην πολιτική ως ο μάλλον άχρους πατήρ ενός λαμπρού υιού, του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, η προαγωγή του οποίου, σε θέση υφυπουργού σε σημαντικό υπουργείο, προεξοφλείται. Επικρατέστερο υπουργείο θεωρείται το ΜακεδονίαςΘράκης…
Κύριε διευθυντά
Αναρωτιόμουν πάντοτε τι είναι αυτό που πιάνει ξαφνικά τον υπουργό Δικαιοσύνης Σωτήρη Χατζηγάκη και αρχίζει να αραδιάζει ονόματα φιλοσόφων, διανοητών, καθηγητών, θεωρητικών και άλλων τιτάνων του πνεύματος. Νομίζω ότι ένα περιστατικό από τη συζήτηση, την περασμένη Τρίτη στη Βουλή, νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης με βοηθάει να αρχίσω να καταλαβαίνω γιατί το κάνει.
Ο υπουργός ξεκίνησε μια τρελή πτήση από τον Τσόμσκι στον Χαρντ, από εκεί στον Νέγκρι, μετά στον Ντελέζ, έπειτα στον Φουκό, για να τους ξαναπάρει όλους προς τα πίσω ώσπου να καταλήξει στον Αριστοτέλη, επόμενο όμως να του τελειώσει ο χρόνος και να ζητήσει την ανοχή του προεδρείου. Τότε η προεδρεύουσα Ελσα Παπαδημητρίου, στρεφόμενη προς το μέρος του, του έριξε το πιο γλυκό της βλέμμα και του είπε: «Μπορώ να σας ακούω ώρες. Παρακαλώ, συνεχίστε…».
Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου
ΠΑΝΔΩΡΑ
