Κυριακή με την Πανδώρα

Πρωτοφανές, στην ιστορία των προεκλογικών εκστρατειών για την προεδρία των ΗΠΑ, είναι το ποσόν που συγκέντρωσε ο Μπαράκ Ομπάμα, αφότου ο Τζον Μακ Κέιν επέλεξε ως αντιπρόεδρό του τη Σάρα Πέιλιν – τη «σκύλα από τον Παράδεισο» (the bitch from Ηeaven), όπως προτιμώ να την αποκαλώ εγώ.

Το γεγονός εξηγείται εύκολα. Ποιος σοβαρός άνθρωπος στις ΗΠΑ θα τσιγκουνευθεί μια συνδρομή των 50 ή των 100 δολαρίων υπέρ του Ομπάμα, εφόσον γνωρίζει ότι η προσφορά του συμβάλλει στην αποτροπή του κινδύνου Πέιλιν; Εδώ ο ίδιος ο γιος της (που φέρεται να είχε στο παρελθόν μπλεξίματα με τα ναρκωτικά), προκειμένου να γλιτώσει από τη μάνα του, προτιμά να πάει να πολεμήσει… στο Ιράκ!

Από τη Σάρα στη Μάρα. Διακινδυνεύω την πρόβλεψη ότι η περασμένη Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου- ημέρα κατά την οποία ανακοινώθηκε η αναστολή των επαγγελματικών δραστηριοτήτων της Μάρας Ζαχαρέα στη δημοσιογραφία- θα περάσει στην Ιστορία ως «η μαύρη Τρίτη του φεμινιστικού κινήματος».

Ευτυχώς, το κατάλαβε η Κατερίνα Παπακώστα, που εξέδωσε ακόμη μία από τις σχοινοτενείς, φλογερές και ελαφρώς ασυνάρτητες ανακοινώσεις, στις οποίες μας έχει συνηθίσει ως γραμματέας του Τομέα Γυναικών της ΝΔ…

Πέραν του βαλκανικού (ας μην πω, μεσανατολικού…) χρώματος που προσέδωσε στην επικαιρότητα, η υπόθεση της διαπρεπούς δημοσιογράφου έχει και τη σοβαρή διάστασή της.

Κατ΄ αρχάς, ανέδειξε το σοβαρότερο πρόβλημα της δημοσιογραφίας σήμερα όπως ασκείται στην Ελλάδα: την τάση της να ταυτισθεί με την εξουσία. (Ας πάψουμε επιτέλους να παριστάνουμε, εμείς οι δημοσιογράφοι, ότι δεν συμβαίνει, γιατί στο τέλος δεν θα μας διαβάζει κανένας…)

Επίσης όμως ανέδειξε το σοβαρότερο πρόβλημα της Νέας Διακυβέρνησης στην παρούσα φάση της. Επειδή δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η Μάρα Ζαχαρέα αποφάσισε μόνη της να αποχωρήσει (χωρίς αυτό να σημαίνει, επ΄ ουδενί, ότι υποτιμώ την αντίληψή της), το ερώτημα συνεπώς είναι το εξής: Γιατί άργησε τόσο πολύ να το καταλάβει ο κ. Κώστας Καραμανλής ; Διότι, απαντώ, ο άνθρωπος έχει χάσει την αίσθηση της κοινής γνώμης. Το έδειξε, πρώτη φορά, στην περίπτωση του Γιώργου Βουλγαράκη, όπου συνέβη το αδιανόητο: οι εξουσίες ενός Πρωθυπουργού να υποκαθίστανται από τις εξουσίες των υπουργών του.

(Θυμίζω ότι ο Πρωθυπουργός, με τη συνέντευξή του στη ΔΕΘ, παρέσχε πλήρη κάλυψη στον τέως υπουργό Ναυτιλίας, μόνο και μόνο για να τον αδειάσουν οι υπουργοί του τέσσερις ημέρες αργότερα…) Το επιβεβαίωσε την περασμένη εβδομάδα με τον χειρισμό της υπόθεσης Ζαχαρέα.

Προσωπικώς, με ξαφνιάζει το πόσο απότομα έγινε η μετάπτωση. Χωρίς να σπεύδω σε προβλέψεις και εφόσον ο Κ. Καραμανλής δεν ανακτήσει τη χαμένη αίσθηση της κοινής γνώμης, υποψιάζομαι ότι ίσως η εικόνα τού- ως τώρα άτρωτουΠρωθυπουργού κλείνει τον κύκλο της όπως ακριβώς τον άνοιξε: με μια μεγαλειώδη τούμπα στο γρασίδι…

Και από τη Μάρα στο παροιμιώδες «κακό συναπάντημα», δηλαδή στον αναπόφευκτο Παναγιώτη Ψωμιάδη, ο οποίος δήλωσε την επαύριον της παραίτησης Βουλγαράκη: « Ο Πρωθυπουργός έπρεπε ήδη να έχει κάνει ανασχηματισμό,αλλά αυτό είναι θέμα προπονητή.Και προπονητής είναι ο κ.Καραμανλής ».

Τι εννοεί ο νομάρχης Θεσσαλονίκης για τον «πολιτικό του έρωτα», όπως συνηθίζει να αποκαλεί μεταφορικώς τον Κ. Καραμανλή; Αν απομονώσουμε τη δήλωση από το γνωστικό υπόβαθρό της (αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «context») και εφόσον ακολουθήσουμε τους κανόνες της λογικής, ο Π. Ψωμιάδης μας λέει ότι ο Κ. Καραμανλής δεν είναι Πρωθυπουργός…

Οσον αφορά τον χειρισμό της υπόθεσης Βουλγαράκη, να σας μεταφέρω μία πληροφορία ενδιαφέρουσα, παρά το κόστος που θα μου επιφέρει η κοινοποίησή της. (Επισημαίνω τον παράγοντα του κόστους, διότι προβλέπω ότι για τον επόμενο μήνα τουλάχιστον οι συνομιλητές μου στη ΝΔ θα με αποφεύγουν…)

Εκείνοι που εξώθησαν με τις δηλώσεις τους τον τέως υπουργό Ναυτιλίας σε παραίτηση ή εν πάση περιπτώσει ορισμένοι εξ αυτών υποστηρίζουν στις κατ΄ ιδίαν συνομιλίες τους ότι τους το ζήτησε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής.

Σκεφθείτε το. Αν είναι αληθές, τότε είναι αποκαλυπτικό της δύσκολης θέσης στην οποία παγίδευσε τον εαυτό του ο Πρωθυπουργός, εξαιτίας των άστοχων εκτιμήσεών του. Αν όμως δεν είναι αληθές- αν δηλαδή όσοι το υποστηρίζουν απλώς κομπορρημονούν, για τη φιγούρα τους-, τότε είναι ακόμη χειρότερο! Διότι μας δίνει, αν μη τι άλλο, το μέτρο της εκτίμησης που τρέφουν οι υπουργοί για τον πολιτικό προϊστάμενό τους…

Για το μέλλον του Γ. Βουλγαράκη προσωπικώς δεν έχω την παραμικρή ανησυχία. Ο ίδιος θέλει να μείνει στην πολιτική. Και τον κατανοώ, διότι είναι η μόνη δουλειά που έχει κάνει στη ζωή του και την ξέρει πολύ καλά- αν κρίνουμε τουλάχιστον εκ του αποτελέσματος…

Αλλά ακόμη και αν δεν τα καταφέρει να παραμείνει στην πολιτική, ως body builder έχει όλα τα προσόντα για να διαπρέψει στον χώρο των γυμναστηρίων!..

Και τώρα ποιος έχει σειρά, ο Θόδωρος Ρουσόπουλος ή ο Γιώργος Αλογοσκούφης;

Για τον Θόδωρο, πάντως, δεν έχω καμία ανησυχία! Χωρίς να είμαι σε θέση να το εξηγήσω επακριβώς, διαισθητικά συνδέω την περίπτωσή του με εκείνες των Τζον Θέιν και Τόμας Μόνταγκ, των αφεντικών της Μerrill Lynch, που ως γνωστόν κήρυξε πτώχευση. Οι αποζημιώσεις που θα λάβουν, βάσει των συμβολαίων τους, φθάνουν το ποσόν των 47 εκατ. δολαρίων. Ποσό ασήμαντο εν σχέσει προς τις ζημιές των 6,87 δισ. δολαρίων που προκάλεσαν.

Ωστόσο- και εδώ είναι η βασική διαφορά- ο κ. Ρουσόπουλος δεν πρόκειται να αποζημιωθεί στην περίπτωση του απευκταίου. Την έχει ήδη εισπράξει. Εννοείται, ασφαλώς, ότι στην περίπτωση του κ. Ρουσόπουλου η αποζημίωση είναι άυλη: γόητρο, δόξα, αίγλη, εμπειρίες κλπ.

Ο απίθανος Γιάννης Τραγάκης (τυγχάνει Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, το βάζω για λόγους καθαρά τυπικούς) μας αποκαλύπτει την προσέγγισή του στις δημοσκοπήσεις: « Το αντιμετωπίζω σαν το ποτήρι που είναι μισοάδειο- μισογεμάτο.

Καλύτερα να το βλέπεις πάντοτε μισοάδειο,ώστε να παίρνεις τους δείκτες που σε ενδιαφέρουν,να τους αναλύεις,να προβληματίζεσαι και να γίνεσαι καλύτερος ». Θα συμφωνήσω μαζί του. Ιδίως όταν είσαι ο Ι. Τραγάκης, που έχει κατέλθει σε δώδεκα εκλογικές αναμετρήσεις και έχει χάσει τις πέντε. Με τέτοιες επιδόσεις πώς να μη βλέπεις το ποτήρι « πάντοτε μισοάδειο »;

Και στο ΠαΣοΚ; Εκεί η γραμμή συμπυκνώνεται σε έξι λέξεις: Η στρατηγική μας άρχισε να αποδίδει.

Α, μάλιστα!.. Ωστε «στρατηγική» το λέμε τώρα; Ο Σαλλούστιος, ο πρώτος αξιόλογος ιστορικός της Ρώμης της δημοκρατικής περιόδου, το έλεγε fortuna. Οι νεοδημοκράτες το έλεγαν «ώριμο φρούτο». Οι άνθρωποι της καθημερινότητας- ιδίως όταν παίζουν τάβλι- το λένε διαφορετικά…

Διαπιστώνω, επίσης, ότι το ΠαΣοΚ προσεγγίζει σταθερά τον λαό! Διαβάζω, λ.χ., σε ερώτηση βουλευτών του ΠαΣοΚ το εξής: «…των ισχυόντων (sic) σήμερα επίμαχων αποφάσεων της κυβέρνησης Καραμανλή ».

Τολμώ να πω ότι αν είχαν γράψει « της κυβέρνησης Καραμανλής » (όπως, π.χ., λένε κάποιοι « της Βίσσης », « της Βανδής », « της Ζαχαρέας » κλπ.), τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για θερμό εναγκαλισμό του ΠαΣοΚ με τον λαό…