Μικρότερα «πακέτα» για τους μάνατζερ

Στη Wall Street και στο Ηollywood τα κέρδη έρχονται με…
μεγάλα πακέτα

Περισσότερα από 3 δισ. δολάρια κατέβαλαν οι πέντε μεγαλύτερες εταιρείες της Wall Street στα μεγαλοστελέχη τους, στους ανθρώπους δηλαδή που προΐσταντο και εν πάση περιπτώσει έφεραν την ευθύνη για τις αποφάσεις εκείνες που προκάλεσαν την κατάρρευση του κλάδου επενδυτικής τραπεζικής. Η Μerrill Lynch, η οποία υπήρξε κάποτε η μεγαλύτερη χρηματιστηριακή εταιρεία στις ΗΠΑ, υπήρξε η πιο γενναιόδωρη σε ό,τι αφορά τις «αποζημιώσεις» των στελεχών της. Ο διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας Στάνλεϊ Ο΄ Νιλ από το 2003 ως το 2007 ενθυλάκωσε 172 εκατ. δολάρια, ενώ ο Τζον Θέιν αποζημιώθηκε με 86 εκατ. δολάρια για τις υπηρεσίες που προσέφερε για ένα μόλις μήνα στη Μerrill Lynch- τόσο πρόλαβε να εργαστεί ως διευθύνων σύμβουλος προτού μεταπηδήσει στην προεδρία του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Στις 15 Σεπτεμβρίου η Μerrill Lynch συμφώνησε να πουληθεί στην Βank of Αmerica αντί 50 δισ.

δολαρίων.

Α λλά και ο διευθύνων σύμβουλος της Βear Stearns Τζίμι Κέιν πρόλαβε και ενθυλάκωσε 161 εκατ.

δολάρια προτού η επιχείρησή του καταρρεύσει και πουληθεί στην JΡΜorgan Chase, τον περασμένο Ιούνιο. Στο Κογκρέσο Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί στο «πακέτο» των 700 δισ. δολαρίων που συζητούν για τη διάσωση του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος απαιτούν να συμπεριληφθούν κανόνες που θα θέτουν κάποια όρια στις αμοιβές που δίνονται στους μάνατζερ της Wall Street. Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Χανκ Πόλσον, ο οποίος την περίοδο 2003- 2006 που ήταν διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs έλαβε περί τα 111 εκατ.

δολάρια, καταθέτοντας την περασμένη Τετάρτη στο Κογκρέσο δέχθηκε να εντάξει τη σχετική τροπολογία στο νομοθέτημα για τις τράπεζες. Αρχικώς ο Πόλσον είχε ταχθεί εναντίον της θέσπισης φραγμών στους τρόπους και στο ύψος «αποζημίωσης» των μάνατζερ.

«Οι μέτοχοι και οι διοικήσεις των επιχειρήσεων έπρεπε να είχαν εδώ και καιρό κάνει κάτι για το θέμα αυτό. Δικαιολογούσαν τις αμοιβές των μάνατζερ με το επιχείρημα ότι ήταν όλοι διάνοιες. Νομίζω ότι τώρα έσκασε κι αυτή η φούσκα…» δήλωσε ο Τσαρλς Ελσον του κέντρου Γουάινμπεργκ για την εταιρική διακυβέρνηση στο Πανεπιστήμιο του Ντελαγουέαρ. Η σύγκριση ορισμένων αριθμών καταδεικνύει τον παραλογισμό του συστήματος: την πενταετία από το 2003 ως και το 2007 οι πέντε μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις της Wall Street εμφάνισαν αθροιστικά καθαρά κέρδη 93 δισ.

δολαρίων. Από αυτά τα 3,1 δισ.

δολάρια τα μοίρασαν στα μεγαλοστελέχη τους. Είναι υπερβολικά υψηλό το ποσοστό των κερδών τους (3,33%) που μοίρασαν σε μια χούφτα ανθρώπους. Πρόκειται για περίπου το τριπλάσιο του τιμήματος που κατέβαλε η JΡ Μorgan για να εξαγοράσει την Βear Stearns.

Π αραδοσιακά, οι επενδυτικές τράπεζες της Wall Street διαθέτουν συνολικά στα στελέχη και στους υπαλλήλους τους το υψηλότερο ποσοστό κερδών από όλους τους άλλους επιχειρηματικούς κλάδους.

Φθάνει το 50%! Και αυτό επειδή ιστορικά στις τράπεζες αυτές απασχολούνταν «συνεργάτες», δηλαδή άνθρωποι που επένδυαν και ρίσκαραν δικά τους κεφάλαια. «Οπως και στο Ηollywood, έτσι και στη Wall Street τα κέρδη έρχονται μέσα σε… μεγάλα πακέτα και όλοι πιστεύουν ότι δικαιούνται μερίδιο από τα πακέτα αυτά» εξήγησε ο πρώην αναλυτής του Βloomberg και ειδικός σε θέματα αποζημιώσεων των επιχειρηματικών στελεχών Γκρεφ Κρίσταλ.