Ο δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο ίσως να περνά από μια μουσουλμανική συναυλία μέταλ ή μια μπαλάντα του Νάσβιλ για έναν μαύρο πρόεδρο στις ΗΠΑ
Θέλω να εξομολογηθώ κάτι. Οχι απλώς μου αρέσει ένα είδος μουσικής που άλλοι μισούν, αλλά δύο: το χέβι μέταλ και η κάντρι. Ακόμη χειρότερα, νομίζω ότι αυτά τα ξεσπάσματα θορύβου ενέχουν μια πολιτική αλληγορία. Αφήστε κατά μέρος τις προκαταλήψειςκαι τις ωτοασπίδες σας- και επικεντρωθείτε στο χέβι μέταλ και στην κάντρι. Θα καταλάβετε ότι έχουμε παρεξηγήσει δύο από τις πιο φορτισμένες πολιτικά περιοχές στη Γη: τον μουσουλμανικό κόσμο και τον «βαθύ Νότο» των ΗΠΑ.
Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι η εφηβική μου λατρεία για το χέβι μέταλ διέθετε πολιτική χροιά στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπαλίγια, στη Μέση Ανατολή. Ρωτούσα εφήβους για τη δύσκολη ζωή τους και περίμενα να ακούσω να μου επαναλαμβάνουν αυτά που πρεσβεύει η Χαμάς. Αντ΄ αυτού μου επαναλάμβαναν λέξεις από τους Μetallica και τους Slipknot. « Ι΄m dying to live/ Cry out/ Ι΄m trapped under ice » («Πεθαίνω να ζήσω/ φωνάζω/ είμαι παγιδευμένος κάτω από τον πάγο» ), είπε ένας από αυτούς. Μου έδειξαν τα CD και τα Τ-shirts τους και με παρακάλεσαν να τους στείλω και άλλα.
Οταν επέστρεψα στη Βρετανία, συνειδητοποίησα ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν ήταν μοναδικό. Οπως προκύπτει, η μεγαλύτερη αγορά μουσικής χέβι μέταλ εκτός ΗΠΑ βρίσκεται σε όλο το φάσμα του μουσουλμανικού κόσμου! Σε υπόγεια γκαράζ της Τεχεράνης, σε αχυρώνες της Πεσάβαρ, σε νεκροταφεία στο Κάιρο.
Μας λένε συνεχώς ότι όσοι γεννιούνται σε μουσουλμανικές χώρες δεν αποτελούν παρά μια ομοιογενή μάζα που ακολουθεί τη Σαρία και εκπροσωπείται από ανόητους μουλάδες. Σε πρόσφατη έρευνά του, ωστόσο, ο Αλαν Λι Βάιν δίνει ορισμένα εκπληκτικά στατιστικά στοιχεία: μόνο δύο δυνάμεις στη ζωντανή μνήμη του Μαρόκου έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν πλήθος μεγαλύτερο των 200.000 ατόμων: η ισλαμική αντίσταση και τα συγκροτήματα χέβι μέταλ που… μαίνονται κατά της θρησκείας.
Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται παράξενο. Πώς ένας σκληρός, βάρβαρος ήχος που μιμείται τα θορυβώδη εργοστάσια των Μίντλαντς έγινε το soundtrack των παιδιών της ισλαμικής επανάστασης;
Σε μια περιοχή που ελέγχεται από σκληρή δικτατορία και φονταμενταλιστές της θρησκείας, οι άνεργοι νέοι- οι οποίοι αποτελούν το 65% του πληθυσμού- έχουν ελάχιστα παράθυρα για να αναπνεύσουν, να διοχετεύσουν την οργή τους. Και η μουσική μέταλ τους προσφέρει αυτό το παράθυρο.
Ο Ρέντα Ζιν, από τους πρωτοπόρους του είδους στο Μαρόκο, εξηγεί: «Παίζουμε χέβι μέταλ γιατί και οι ζωές μας είναι χέβι μέταλ» . Στόχος της μουσικής είναι, όπως λέει, να εκφράζει οργή κατά «των βαμπίρ της αδιαλλαξίας και της προκατάληψης».
Με την άποψή του συμφωνεί ο κιθαρίστας ενός από τα πιο δημοφιλή μέταλ συγκροτήματα του Ιράν, των Τarantist: «Το μέταλ είναι στο αίμα μας.Δεν είναι διασκέδαση, είναι ο πόνος μας και αντίδοτο στην υποκρισία της θρησκείας που μας εμφυσείται από τη στιγμή που γεννιόμαστε».
Τα αστυνομοκρατούμενα κράτη απαντούν στρεφόμενα κατά των οπαδών αυτής της μουσικής. Στην Αίγυπτο η δικτατορία του Χόσνι Μουμπάρακ, που χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, έχει διατάξει τη μαζική σύλληψη χεβιμεταλάδων για «υπονόμευση της μουσουλμανικής πίστης»- με τον Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ του Ιράν να ακολουθεί.
Χιλιάδες μίλια μακριά, ένα άλλο είδος μουσικής είναι το ίδιο χλευασμένο και παρανοημένο. Η μουσική κάντρι τείνει να εξελιχθεί σε χορωδία του Τζορτζ Μπους. Αυτή έντυσε τις προεδρίες των Ρεπουμπλικανών, ενώ οι λάτρεις απαξιώνονται με φράσεις διόλου κολακευτικές.
Η ιστορία ωστόσο αυτού που έγινε με την κάντρι είναι η ίδια ιστορία της πολιτικής του Νότου. Γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα ως η «φυματική» μουσική των φτωχών λευκών της Αμερικής. Ηταν λοιπόν η πιο λαϊκή, η πιο αριστερή μουσική που ξεφύτρωσε ποτέ στην Αμερική.
Γιατί το Νάσβιλ στο Τενεσί, η γενέτειρα της κάντρι, εξελίχθηκε σε φρούριο των Ρεπουμπλικανών; Διότι οι Δημοκρατικοί σταμάτησαν να μιλούν για τους φτωχούς και τις χαμηλές και μεσαίες τάξεις, τους ανθρώπους για τους οποίους ο Χανκ Γουίλιαμς τραγούδησε « had lots of luck and it΄s all been bad » («είχαν πολύ τύχη και όλα πήγαν στραβά»). Οι Δημοκρατικοί εθίστηκαν σε δωρεές από Κροίσους και- όπως έκαναν πάντοτε οι Ρεπουμπλικανοί – υποστήριξαν τους δωρητές και όχι τους ψηφοφόρους τους. Προέκυψαν δύο πολιτικά κόμματα με μία οικονομική πολιτική. Κανείς δεν απέμεινε για να μιλήσει για τον οικονομικό βιασμό του Νότου.
Απούσης της λαϊκής Αριστεράς οι φωνές στο παλαιό Νάσβιλ για τον έλεγχο των πλουσίων αντικαταστάθηκαν από ύμνους. Η συγκεκριμένη τάση έφτασε στο αποκορύφωμά της το 2003, όταν το γυναικείο συγκρότημα κάντρι Dixie Chicks εξοστρακίστηκε από τους μουσικούς σταθμούς της πόλης και τα άλμπουμ τους κάηκαν- γιατί απλώς τόλμησαν να πουν ότι ντρέπονται που κατάγονταν από την ίδια πολιτεία με τον Τζορτζ Μπους.
Σήμερα όμως οι άνθρωποι της κάντρι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι πιάστηκαν κορόιδα. Οι Dixie Chicks επέστρεψαν στα τσαρτ και τραγουδιστές όπως ο Ντάριλ Γουόρλεϊ που έγραφε εμβατήρια υπέρ του Μπους έχουν κάνει «χιτ» με αντιπολεμικά τραγούδια.
Οποιος ακούσει για λίγο χέβι μέταλ και κάντρι μουσική, σύντομα συνειδητοποιεί ότι μουσουλμάνοι και Νότιοι δεν είναι συμπαγή κλισέ. Είναι ανθρώπινα όντα που αναζητούν έναν ρυθμό για να συντονιστούν. Ο δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο ίσως να περνά από μια μουσουλμανική συναυλία μέταλ ή μια μπαλάντα του Νάσβιλ για έναν μαύρο πρόεδρο που εγκαθίσταται στον Λευκό Οίκο.
