«Μετάνοια και προσευχή»

Σύμφωνα με τους ίδιους τους μοναχούς, τα μοναστήρια είναι τόποι «μετάνοιας και προσευχής». Πολύ ωραία ιδέα. Οσοι θέλουν να μετανοήσουν και όσοι χρειάζονται να προσευχηθούν μαζεύονται σε ένα μοναστήρι και αρχίζουν τις μετάνοιες και τα «πατερημά» .

Ερώτηση: και γιατί όσοι μαζεύονται να μετανοήσουν και να προσευχηθούν χρειάζονται επιπροσθέτως λίμνες, μετόχια, ιχθυοτροφεία, νησάκια, δεκάδες χιλιάδες στρέμματα γης και κτίρια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ; Τι από αυτά βοηθάει στη μετάνοια και στην προσευχή; Και αν δεν βοηθούν γιατί μπλέκονται οι μπίζνες με τη σωτηρία της ψυχής;

Ομολογώ ότι απάντηση δεν διαθέτω. Ακούω, όμως, τον αντίλογο ότι όλα αυτά τα άφησαν στη μονή οι «αρχαίοι» κι ως εκ τούτου η μονή δεν μπορεί να μην τα διεκδικήσει ή να τα αποποιηθεί χωρίς να προδίδει αυτούς που τα παραχώρησαν.

Ερώτηση: ποιοι είναι αυτοί οι «αρχαίοι», γιατί τα παραχώρησαν και πώς τα παραχώρησαν; Ηταν κατ΄ αρχάς δικά τους; Κι άντε και ήταν, αυτές οι παραχωρήσεις ισχύουν στο διηνεκές;

Διότι εγώ ακούω διάφορα για χρυσόβουλα και Κομνηνούς και Παλαιολόγους και έναν κόσμο ο οποίος έχει εκλείψει εδώ και καμία δεκαριά αιώνες. Υπάρχει σημερινό ελληνικό δικαστήριο ή σημερινή κρατική υπηρεσία που μπορούν να δεχθούν ότι τη σημερινή ελληνική γη την έχουν μοιράσει με χρυσόβουλα και φιρμάνια αυτοκράτορες και σουλτάνοι πριν από 1.000 χρόνια;

Και αυτό ισχύει μόνο για τα μοναστήρια; Δηλαδή αν αύριο εμφανιστούν οι απόγονοι του Βονιφάτιου του Μομφερρατικού και ζητούν τη Θεσσαλονίκη ή οι απόγονοι του Γοδεφρείδου του Βιλλαρδουίνου και θέλουν την Πελοπόννησο, τι θα κάνουμε; Θα δώσουμε τη Θεσσαλονίκη μαζί με την Καϊλή; Ή μήπως θα ανταλλάξουμε την Πελοπόννησο; Διότι δεν μπορεί, όλο και κάποιο αυτοκρατορικό χρυσόβουλο θα έχουν κι αυτοί στο συρτάρι τους!

Ξέρετε ποια είναι η πικρή αλήθεια; Οτι όλα αυτά, προτού καταντήσουν μια μεγάλη απάτη, είναι μια τεράστια κωμωδία. Ζούμε στον 21ο αιώνα και μια ολόκληρη χώρα προσποιείται ότι υπάρχουν δικά μας θέματα τα οποία έχουν ρυθμιστεί από τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο ή τον Ιωάννη Ούγγλεση ή τον Μουράτ τον Τάδε. Ε, λοιπόν, δεν υπάρχουν.

Γι΄ αυτό μια πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της, αντί να κάνει τον «μπρόκερ» των καλόγερων, θα είχε μαζέψει όλη την περιουσία όλων των μοναστηριών και θα την είχε ρίξει στο νεοσυσταθέν Ταμείο εναντίον της Φτώχειας. Και θα τους άφηνε μόνο όσα χρειάζονται για να μετανοούν και να προσεύχονται χωρίς περιττές σκοτούρες.

jpretenteris@dolnet.gr