«Φυσικές» θεραπείες κατά του διαβήτη

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Δύο νέες πειραματικές θεραπείες που παρουσιάζονται στο επιστημονικό έντυπο «Ρroceedings of the Νational Αcademy of Sciences» ανοίγουν πιο «φυσικές» προοπτικές στην αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου 1, καθώς αμφότερες βασίζονται σε χρήση παραγόντων που παράγει ο οργανισμός. Η δρ Ντενίζ Φάουστμαν και οι συνεργάτες της από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ μελέτησαν το εμβόλιο που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της φυματίωσης και το οποίο ονομάζεται ΒCG (bacillus CalmetteGuerin).

Οπως ανέφερε η δρ Φάουστμαν, το συγκεκριμένο εμβόλιο αυξάνει παροδικά τα επίπεδα μιας πρωτεΐνης του ανοσοποιητικού συστήματος που ονομάζεται παράγοντας νέκρωσης όγκων (ΤΝF). Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η αύξηση του ΤΝF σε ποντίκια μπορεί να τα θεραπεύσει από μια κατάσταση παρόμοια με τον διαβήτη που εμφανίζει ο άνθρωπος.

Η ερευνητική ομάδα έδειξε ότι τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 εμφανίζουν έναν αριθμό μη φυσιολογικών Τ-κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος. Τα κύτταρα αυτά επιτίθενται στους ιστούς του παγκρέατος που έχουν καθήκον να παράγουν ινσουλίνη και τους καταστρέφουν. Τεστ που διεξήχθησαν στο αίμα 675 ατόμων με διαβήτη τύπου 1 και 512 υγιών ατόμων έδειξαν ότι τα διαβητικά άτομα παρου σίαζαν ορισμένα μη φυσιολογικά Τ-κύτταρα τα οποία ήταν δυνατόν να εξοντωθούν είτε από τον ΤΝF είτε από το ΒCG. Την ίδια στιγμή τα φυσιολογικά Τ-κύτταρα έμεναν ανέπαφα από τη θεραπεία. Οι ερευνητές μελετούν τώρα τη χορήγηση ΒCG σε πολύ χαμηλές δόσεις σε μικρού εύρους φάση 1 κλινικών δοκιμών. «Εκτιμούμε ότι θα μπορούμε να γνωρίζουμε μέσα σε λίγες εβδομάδες αν με τη χρήση της θεραπείας είναι δυνατόν να εξοντώσουμε αυτά τα “κακά” κύτταρα» σημείωσε η Φάουστμαν.

Μια δεύτερη ομάδα από το Ιατρικό Κέντρο Σαουθγουέστερν του Πανεπιστημίου του Τέξας μελέτησε τη χρήση της ορμόνης λεπτίνης ενάντια στον διαβήτη. Η λεπτίνη, που παράγεται από τα λιποκύτταρα, εμφανίζεται συχνά σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε άτομα με διαβήτη τύπου 1. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την προσέγγιση της γονιδιακής θεραπείας προκειμένου να θεραπεύσουν ποντίκια με κατεστραμμένο πάγκρεας το οποίο δεν παρήγε καθόλου ινσουλίνη. Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Ρότζερ Ανγκερ χρησιμοποίησαν έναν ιό ως όχημα μεταφοράς γονιδίων που κωδικοποιούν την παραγωγή της λεπτίνης. Αυτό οδήγησε στην παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων της ορμόνης από το ήπαρ των ζώων. «Μέσα σε δύο εβδομάδες από τη θεραπεία τα πειραματόζωα ήταν απολύτως φυσιολογικά» γράφουν οι ερευνητές.

Η καισαρική και η νόσος

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μπέλφαστ υποστηρίζουν με μελέτη τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο «ΡubΜed» ότι τα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική τομή αντιμετωπίζουν 20% πιο αυξημένο κίνδυνο για διαβήτη τύπου 1 σε σύγκριση με όσα έρχονται στη ζωή με φυσιολογικό τοκετό. Πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι από τη μελέτη αυτή δεν προέκυψε άμεση σύνδεση μεταξύ της καισαρικής και του διαβήτη και για τον λόγο αυτόν οι ίδιοι οι ερευνητές ζήτησαν περαιτέρω έρευνες σχετικά με το θέμα.