Κύριε διευθυντά

«… κι από Αύγουστο, χειμώνα» έχει συμπυκνωθεί από καιρό σε γνωμικό η κατάσταση τούτων των ημερών. Αλλά, αν για τους ενηλίκους η επιστροφή από τις διακοπές συνεπάγεται επανένταξη στη ρουτίνα των εργασιακών διαδικασιών, για δεκάδες χιλιάδες παιδιά η σημερινή ημέρα θα σημάνει την έναρξη «χειμώνα ζωής» – εννοώ τους δεκάδες χιλιάδες υποψηφίους που θα μάθουν ότι δεν γίνονται δεκτοί στα ανώτατα ιδρύματα της χώρας ή ότι πρέπει να εγγραφούν σε σχολές της δεύτερης, τρίτης ή τέταρτης επιλογής τους. Συνηθίζουμε μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων να συγχαίρουμε τους πρώτους και καλύτερους ξεχνώντας ότι είναι λίγοι, ενώ οι αποτυχόντες, που η σημερινή ημέρα θα καθορίσει αρνητικά όλη τους τη ζωή, είναι πολύ περισσότεροι- το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ έχει καταφέρει το παράδοξο να είναι πολλοί οι ηττημένοι και ελάχιστοι οι νικητές. Και τούτο γιατί είμαστε η μοναδική χώρα της Ενωσης όπου δεν συνεχίζουν τις σπουδές τους όσοι μπορούν (κατά τεκμήριο: όσοι τέλειωσαν το λύκειο) αλλά όσοι χωρούν. Ας μην απογοητευθούν όσοι «δεν χωρούν», ας μην εγκαταλείψουν το όνειρο της ανώτατης εκπαίδευσης και ας μη γραφούν να σπουδάσουν κάτι που δεν τους ταιριάζει γιατί θα καταλήξουν απλώς «αιώνιοι φοιτητές» που δεν θα πάρουν ποτέ πτυχίο. Ας επιμείνουν στις κλίσεις τους και ας προσπαθήσουν να σπουδάσουν αυτό που θέλουν είτε στο εξωτερικό είτε στα πανταχόθεν βαλλόμενα «κολέγια»: η αντίσταση στην αδικία και στον παραλογισμό είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους και στη χώρα.