Μπροστά στην αρκούδα

Το ανέκδοτο είναι γνωστό και παλιό.

Μια αρκούδα κυνηγάει δύο τύπους. Ξαφνικά ο ένας σταματάει και βγάζει να φορέσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. – Τι κάνεις; τον ρωτάει ο άλλος. Νομίζεις ότι έτσι θα τρέξεις πιο γρήγορα από την αρκούδα;

– Οχι, απαντάει αυτός. Αλλά θα τρέξω πιο γρήγορα από σένα!

Το θυμήθηκα επειδή βρίσκω ότι, όλο και περισσότερο, ταιριάζει γάντι στον Καραμανλή και στον Παπανδρέου.

Τη στιγμή που κατρακυλούν ακόμη και στις θερινές δημοσκοπήσεις, αυτοί αγωνίζονται να αποδείξουν στους ψηφοφόρους ότι δικαιολογημένα τους έχουν πάρει στο κυνήγι. Τελευταίο παράδειγμα: πέρασαν ένα Σαββατοκύριακο αλληλοϋβριζόμενοι!

Δεν θα μπω στην ουσία του καβγά. Σε αντίθεση με τον Πρωθυπουργό, αρνούμαι να συζητήσω σοβαρά αν επί ΠαΣοΚ «η μίζα ήταν κυβερνητική οδηγία». Και σε αντίθεση με τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ, δεν θα κάνω καν τον κόπο να κουβεντιάσω αν ο Πρωθυπουργός είναι «εμπρηστής της πολιτικής ομαλότητας» . Πάντα θεωρούσα την ανταλλαγή ανοησιών ως δευτερεύουσα πολιτική διαδικασία.

Θα μπω όμως στην ουσία της υπόθεσης. Η οποία είναι μία: τη στιγμή που ο δικομματισμός περνάει τη δυσκολότερη δοκιμασία της ιστορίας του,τα δύο σκέλη που τον αποτελούν επιδεικνύουν μια απίστευτη ανικανότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ακόμη χειρότερα, συμπεριφέρονται λες και έβαλαν στόχο να νομιμοποιήσουν τους επικριτές τους. Για την ακρίβεια, θυμίζουν το ανέκδοτο. Τους νοιάζει μόνο ποιος από τους δύο θα τρέξει γρηγορότερα, μπας και φάει τον άλλον η αρκούδα. Και την ίδια στιγμή μια ολόκληρη χώρα, δύο ιστορικές παρατάξεις, πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που τους πίστεψαν και τους εμπιστεύτηκαν, παρασύρονται στην απαξία και στην ανυποληψία.

Διότι το ξεπέρασμα μιας κρίσης προϋποθέτει όχι ένα σαββατιάτικο ξεκατίνιασμα αλλά μια σαφή στρατηγική. Πού βρίσκεται η λύση;

▅ Στην αναδιάρθρωση και ενίσχυση του υπάρχοντος συστήματος; Κι αυτό άραγε μπορεί ακόμη να επιτευχθεί;

▅ Ή μήπως στην αναζήτηση μιας νέας πολιτικής δομής; Και τότε ποια θα είναι αυτή, με ποια χαρακτηριστικά και ποιες λειτουργίες;

Πολλοί προκρίνουν το πρώτο. Αλλοι υποστηρίζουν το δεύτερο. Σοβαρά επιχειρήματα διατυπώνονται και από τους μεν και από τους δε. Πολύ φοβούμαι όμως ότι ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου αδυνατούν να επιλέξουν. Δεν ξέρω αν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα. Ή αν αδυνατούν να σχεδιάσουν τη λύση. Και οι δύο πάντως εξακολουθούν να πουλάνε το παραμύθι ότι «το πρόβλημα είναι ο άλλος». Δικαίωμά τους, αλλά πολύ φοβούμαι ότι πείθουν όλο και λιγότερους.

jpretenteris@dolnet.gr