Εχει αποδειχθεί ότι κάθε καινούργιος δρόμος προκαλεί τον πολλαπλασιασμό των κυκλοφορούντων αυτοκινήτων
Σε γραβιέρα… αυτοκινητοδρόμων θα μετατραπεί η Αττική αν εφαρμοστεί το σχέδιο που εξήγγειλε προχθές ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Γιώργος Σουφλιάς. Δεν έχουμε τίποτε εναντίον της γραβιέρας αλλά δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να χαρούμε ή αν θα πρέπει να στενοχωρηθούμε από τη γραβιεροποίηση αυτή. Το σίγουρο είναι ότι αν υλοποιηθεί το σχέδιο, η Αθήνα και ολόκληρη η Αττική θα παραδοθούν στο αυτοκίνητο, μάλιστα σε μια εποχή που γίνεται μάχη για τον περιορισμό της κίνησης των αυτοκινήτων στις πόλεις. Είναι βέβαια πέραν πάσης αμφισβητήσεως ότι οι εκπομπές καυσαερίων από τα αυτοκίνητα είναι μία από τις βασικές αιτίες της επιβάρυνσης του αστικού περιβάλλοντος και της κακής ποιότητας του αέρα στις πόλεις.
Πολλοί συγκοινωνιολόγοι υποστηρίζουν- και το αποδεικνύουν με μελέτες- ότι ποτέ ένας καινούργιος αυτοκινητόδρομος δεν λύνει τα κυκλοφοριακά προβλήματα ενός μητροπολιτικού πολεοδομικού συγκροτήματος, όπως είναι για παράδειγμα η Αθήνα. Μπορεί ένας αυτοκινητόδρομος ή ένα δίκτυο αυτοκινητοδρόμων να δημιουργεί μια στιγμιαία αποσυμφόρηση αλλά ο κορεσμός επέρχεται γρήγορα, και μάλιστα πολύ πριν από τον χρόνο που προβλέπουν οι μελέτες σκοπιμότητας. Δεν έχουμε χρεία άλλου παραδείγματος, από τη στιγμή που υπάρχει το κορυφαίο παράδειγμα της Αττικής οδού. Απέχει ελάχιστα από τον κορεσμό, «μπλοκάρει» τις ώρες αιχμής και έχει ανάγκη από «ανάσα»- για να χρησιμοποιήσουμε το ιδιόλεκτο του ΠΕΧΩΔΕ. Η φύση μισεί το κενό. Εχει αποδειχθεί ότι κάθε καινούργιος δρόμος, πολύ περισσότερο αν πρόκειται για ένα μεγάλο δίκτυο πολλών χιλιομέτρων σαν αυτό που εξήγγειλε προχθές ο αρμόδιος υπουργός, προκαλεί τον πολλαπλασιασμό των κυκλοφορούντων αυτοκινήτων.
Δεν υπάρχει ουσιαστική αιτιολογική έκθεση που να συνοδεύει αυτό το σχεδόν φαραωνικό πρόγραμμα κατασκευής δρόμων. Η αιτιολογική έκθεση είναι περισσότερο τεχνοκρατικού χαρακτήρα. Διαβάζουμε: «Οι νέοι αυτοκινητόδρομοι Αττικής υλοποιούν τις κατευθύνσεις του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθηνών και των εγκεκριμένων Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων των εμπλεκόμενων δήμων…». ΄Η «αποτελεί στρατηγικό έργο για την Αττική καθώς ολοκληρώνει τον εσωτερικό περιφερειακό δακτύλιό της». Πουθενά λόγος για περιβάλλον, για περιβαλλοντικές επιπτώσεις ή για την πραγματική αναγκαιότητα ενός τόσο μεγάλου οδικού δικτύου, πέρα ίσως από τις επισημάνσεις ότι η διαδρομή από ανισόπεδο κόμβο Κατεχάκη ως λεωφόρο Ποσειδώνος θα διανύεται σε 8-10 λεπτά αντί των 40 που χρειάζονται σήμερα. Ολα κρίνονται όμως εκ τους αποτελέσματος ή από τα μποτιλιαρίσματα του μέλλοντός μας που θα αποτελειώσουν την Αθήνα.
Με το δίκτυο αυτό ολόκληρη η Αττική μετατρέπεται σε αστική περιοχή. Ακόμη και κάποιοι ελάχιστοι αγροτικοί ή γεωργικοί θύλακοι των Μεσογείων, εκεί όπου τώρα βλέπουμε ακόμη το αμπέλι- σήμα κατατεθέν του αγροτικού τοπίου της Αττικής- ή την ελιά, απειλούνται με άμεση καταστροφή. Δεν είναι μόνο η χάραξη των δρόμων. Είναι και η μόλυνση που απειλεί την αλλοίωση αυτού του περιβάλλοντος. Ακόμη και το προαστιακό τοπίο απειλείται από αυτή την «ολοκλήρωση του περιφερειακού δακτυλίου» ενώ ο θόρυβος, μεγάλος εχθρός των κατοίκων της πρωτεύουσας, εξαπλώνεται ακόμη περισσότερο στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας.
Είχαμε πιστέψει προς το παρόν ότι τα δίκτυα σταθερής τροχιάς, κυρίως το μετρό και ο προαστιακός σιδηρόδρομος, έχουν επιλεγεί οριστικά ως μόνη λύση για την επιβίωση της Αθήνας και των κατοίκων. Απατηθήκαμε. Το ελβετικό τυρί δείχνει ένα άλλο μέλλον.
nbak@dolnet.gr
