«Δύσκολο να μην δούμε στο όχι των Ελλήνων ψηφοφόρων (61,3% έναντι 38,7%) μια βαριά πολιτική ήττα για την Ανγκελα Μέρκελ», γράφει ο Φρεντερίκ Λεμέτρ, ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας Le Monde στο Βερολίνο.
Ακολουθούν αποσπάσματα:
«Ισως ήταν η χειρότερη ήττα της από τότε που η καγκελάριος ανήλθε στην εξουσία, τον Νοέμβριο του 2005.
Παρά ορισμένες από τις δηλώσεις της, η Μέρκελ πιστεύει ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και, συνεπώς, οι ηγέτες στα κράτη-μέλη της ΕΕ πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο. Η συνάντησή της το βράδυ της Δευτέρας με τον Φρανσουά Ολάντ, καθώς και η πραγματοποίηση μιας συνόδου κορυφής της ευρωζώνης στον απόηχο του ελληνικού δημοψηφίσματος και κατόπιν αιτήσεώς τους, αποτελεί άλλη μια απόδειξη. Σήμερα, η de facto ηγεσία που ασκεί στην ΕΕ και ειδικότερα στη ζώνη του ευρώ από το 2010 έχει γίνει, ως εκ τούτου, μπούμερανγκ.
Η ψηφοφορία των Ελλήνων είναι επίσης ένα όχι σε μια συγκεκριμένη γερμανική ιδέα της Ευρώπης. Για την Ανγκελα Μέρκελ, η Ευρώπη πρέπει να είναι ανταγωνιστική, αλλιώς θα εξαφανιστεί. «Η Ευρώπη είναι το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 25% του παγκόσμιου πλούτου και το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών», εξηγεί εδώ και καιρό. Μια εξίσωση που είναι βιώσιμη μόνο εάν η Ευρώπη διατηρήσει το παγκόσμιο μερίδιο αγοράς της. Πώς; Με τη θέσπιση κοινών δημοσιονομικών στόχων και την δημιουργία μηχανισμών επιτήρησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό που το Spiegel έχει αποκαλέσει μια «πολιτική παιδαγωγικού ιμπεριαλισμού». Η αυστηρή δημοσιονομική ορθοδοξία, είναι το θρήσκευμα της καγκελαρίου.
Βεβαίως, η Ανγκελα Μέρκελ δεν θέλει μια γερμανική Ευρώπη. Πιστεύει ειλικρινά ότι η Ευρώπη βασίζεται στον μόνιμο συμβιβασμό μεταξύ λογικών ανθρώπων, που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Αλλά δεν μπορεί να φανταστεί μια Ευρώπη που, στην πραγματικότητα, δεν θα ακολουθεί τις συνταγές που επέτρεψαν στη χώρα της να βρεθεί στην καλύτερη φόρμα της: κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και μια αυστηρή δημοσιονομική ορθοδοξία. Εκλέγοντας μια κυβέρνηση συνασπισμού της Ακρας αριστεράς και της άκρας Δεξιάς, οι Ελληνες είπαν ένα πρώτο όχι στη Μέρκελ, που ορκίζεται μόνο στο κέντρο.
Ψηφίζοντας όχι την Κυριακή, γύρισαν ξανά την πλάτη στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η Γερμανία. Οπως και αν την δούμε, είτε σαν ενσάρκωση της λιτότητας όπως λέει η ευρωπαϊκή Αριστερά, είτε με τα μάτια των συντηρητικών, ως κεντρώα, που βρίσκεται πάντα σε αναζήτηση του συμβιβασμού, η καγκελάριος είναι μία από τους μεγάλους χαμένους αυτής της Κυριακής.
Αν προσθέσουμε την πιθανότητα μιας επερχόμενης εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας και την αποτυχία της ευρωπαϊκής πολιτικής γειτονίας μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία, δεν μένουν και πολλά από τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηριζόταν μέχρι τώρα η ευρωπαϊκή πολιτική της».