Ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει στις ΗΠΑ

Το απόγευμα του Σαββάτου 18 Ιουλίου στην κεντρική πλατεία του Τσάρλεστον, εμπρός από το Κυβερνείο της Νότιας Καρολίνας, θα «τιμηθεί» ο Ντέιλον Στορμ Ρουφ, ο 20χρονος ρατσιστής που σκότωσε ακριβώς έναν μήνα πριν έξι γυναίκες και τρεις άνδρες οι οποίοι μελετούσαν τη Βίβλο στην εκκλησία Εμμάνουελ των μεθοδιστών. Οργανωτής αυτής της εξοργιστικής εκδήλωσης είναι το τοπικό τμήμα της Κου Κλουξ Κλαν, της περιώνυμης οργάνωσης των ρατσιστών. Οσοι νόμιζαν ή πίστευαν ότι ο ρατσισμός στην Αμερική εξαλείφθηκε είτε ότι έστω περιορίστηκε προσπαθούν τώρα να δουν την πραγματικότητα. «Οι νεκροί της εκκλησίας του Τσάρλεστον είναι οι νεκροί ενός έθνους το οποίο εξακολουθεί να μη θέλει να ασχοληθεί με τα λάθη του παρελθόντος του» σχολίασε το γερμανικό «Spiegel».

Ο Ομπάμα δεν αρκεί

Η εκλογή του πρώτου μαύρου προέδρου το 2008 και η τοποθέτηση μαύρου στο υπουργείο Δικαιοσύνης ήταν ένα συμβολικό αντιρατσιστικό στοιχείο και δικαιολογημένα είχε δώσει ελπίδες ότι η προεδρία Μπαράκ Ομπάμα θα θεμελίωνε και θα θεσμοθετούσε μια σοβαρή αντιρατσιστική πολιτική. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο και ο λόγος είναι προφανής. Η Αμερική δεν είναι έτοιμη –και ούτε θέλει να είναι –για μια τέτοια πολιτική. Ο Ομπάμα δεν ήταν εύκολο να αγνοήσει την πραγματικότητα. Πόσοι Αμερικανοί τον υποστήριξαν; Μόνο 66 εκατομμύρια τον είχαν ψηφίσει, ενώ 174 εκατ. απείχαν και άλλα 61 εκατ. ψήφισαν τον Ρεπουμπλικανο Μιτ Ρόμνεϊ, ο οποίος προεκλογικά «διέγραψε» οποιαδήποτε αντιρατσιστικά μέτρα.

Είναι αλήθεια ότι δεν πυρπολούν πλέον τους μαύρους, είναι αλήθεια ότι δεν τους αποκαλούν νέγρους ούτε τους πετούν έξω από τα λεωφορεία, όμως ο λεγόμενος «ήπιος ρατσισμός» είναι πανταχού παρών. Ενας ή μια μαύρη πληρώνεται μόλις το 70% εκείνου που πληρώνεται ένας/μια λευκή με τα ίδια προσόντα στην ίδια θέση. Στον έναν άνεργο λευκό αντιστοιχούν δύο μαύροι και σε μερικές περιπτώσεις τρεις. Σε έξι τουλάχιστον Πολιτείες είναι πολύ δύσκολο να λάβει τραπεζικό είτε πολιτειακό δάνειο μια οικογένεια μαύρων, ακόμη και αν αυτή έχει οικονομική άνεση. Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν με επικεφαλής τον καθηγητή Βίνσεντ Χάτσιγκς διαπίστωσε ότι «μαύροι και λευκοί παραμένουν το 2014 τόσο μακριά οι μεν από τους δε όσο το 1988».

Οι προβλέψεις κοινωνιολόγων και πολιτικών στα μέσα του 20ού αιώνα ότι ο ρατσισμός ήταν «δείγμα» των παλαιών γενιών και ότι θα εξαφανιζόταν με τη νέα γενιά αποδείχθηκαν λαθεμένες. Το Ιδρυμα Ford διαπίστωσε τον περασμένο Νοέμβριο ότι στο ερώτημα «είναι ένοχη η Αμερική για την πολιτική της έναντι των μαύρων και των γηγενών (Ινδιάνων)» η απάντηση του 76,4% ήταν «Οχι». Σήμερα, όπως διαπιστώνει ο καθηγητής Σπένσερ Πάιστον του Πανεπιστημίου των Συρακουσών, η νέα γενιά (των 17-35 ετών) εξακολουθεί να υποστηρίζει (45% έναντι 55%) ότι οι μαύροι «είναι λιγότερο έξυπνοι» από τους λευκούς και ότι «είναι τεμπέληδες» (23% έναντι 41% των παλαιών). Η νέα γενιά «φλυαρεί για αντιρατσισμό αλλά αποδέχεται (σε ποσοστό 67%) κάθε διάκριση σε βάρος των μαύρων» γράφει ο Πάιστον και το αποδίδει στην εκπαίδευση η οποία «αποδεικνύεται ανίσχυρη να περιορίσει τον ρατσισμό επειδή για μια σειρά λόγους δεν στοχεύει στην εξάλειψή του».

Μεροληπτική ιστορία

Δεν είναι όμως μόνο η εκπαίδευση. Τα ιστορικά γεγονότα παρουσιάζονται μεροληπτικά ή αγνοούνται από την πολιτική ηγεσία, τους κοινωνικούς και τους επιστημονικούς φορείς και αυτό τροφοδοτεί τον ρατσισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ουάσιγκτον δεν υπάρχει μουσείο για τους μαύρους, ενώ υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές για τους Εβραίους θύματα του Ολοκαυτώματος –έστω και αν δεν γνώρισαν τα κρεματόρια αμερικανοί πολίτες. Ακόμη και η κατάργηση της δουλείας επισημοποιήθηκε σχεδόν εκατό χρόνια μετά τη Διακήρυξή της.