Εκατοντάδες νεαροί Γερμανοί ισλαμιστές έχουν ταξιδέψει στη Συρία για να πολεμήσουν με την τρομοκρατική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος (IS). Σε ένα μεγάλο ρεπορτάζ, τo Spiegel επιχειρεί να ερμηνεύσει την γοητεία που τους ασκεί ο τζιχάντ, και να εξηγήσει τις αιτίες που οδηγούν αυτούς τους νέους ανθρώπους στην δολοφονική βία.
«Ο Ντέσο Ντογκ ταξίδεψε 4.000 χιλιόμετρα για να πολεμήσει τους «απίστους» και να αποκεφαλίσει ανθρώπους. Στο Βερολίνο ήταν ράπερ, σήμερα είναι ένας από τους πιο διαβόητους Γερμανούς μαχητές του IS. Αλλαξε το όνομά του σε Αμπου Τάλα αλ-Αλμάνι και έχει γίνει ήρωας της προπαγάνδας του Ισλαμικού Κράτους.

Στόχος είναι η στρατολόγηση νεαρών τζιχαντιστών. Οπως ο Νταβίντ Γκ. από το Αλγκαου της νότιας Γερμανίας, ένα ήσυχο, ευγενικό αγόρι που ήταν 18 ετών όταν έφυγε από τη Γερμανία, και σκοτώθηκε στη Συρία.

Η ανδρών, σαν τον Μουσταφά Κ. από το Ντινσλάκεν στη Δυτική Γερμανία, ο οποίος ποζάρει με κομμένα κεφάλια στη Συρία. Ηταν υπέρβαρος, κακός μαθητής, δεν του έδιναν σημασία οι γυναίκες και έπινε πολύ», γράφει το ρεπορτάζ.

«Οι περισσότεροι από τους επίδοξους τζιχαντιστές δεν μιλάνε αραβικά, έχουν διαβάσει πολύ λίγα από το Κοράνι, και έχουν καταλάβει ακόμα λιγότερα. Είναι νέοι άνδρες από το Βερολίνο, το Αμβούργο ή το Ντίνσλακεν που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτόν τον πόλεμο, οπότε γιατί φεύγουν από τη Γερμανία, αφήνοντας τους φίλους τους και την άνετη ζωή τους για τον τζιχάντ;

Κάποιοι ειδικοί λένε ότι ο πόλεμος είναι η απόλυτη εμπειρία και η μάχη μια ανώτερη μορφή αυτο-επιβεβαίωσης. Μια απόδραση από την πλήξη και την κοινοτοπία της καθημερινής ζωής. Η αναζήτηση για κάποιο νόημα, για την ένταξη σε μια κοινότητα και για αδελφοσύνη, παίζει επίσης κάποιο ρόλο. Αυτοί οι νεαροί έχουν συχνά αυτο-αμφιβολίες και ανεπίλυτα θέματα, οπότε η νέα αλληλεγγύη στις τάξεις της οργάνωσης τους δίνει μια αίσθηση εσωτερικού μεγαλείου και ασφάλειας», τονίζει το Spiegel.

«Οι ειδικοί συμφωνούν σε ένα πράγμα: Δεν υπάρχει ένας σαφώς προσδιορισμός τύπος του «νεαρού δολοφόνου» που αφήνει την Γερμανία για τον ιερό πόλεμο των φανατικών ισλαμιστών. Και οι πράξεις βίας δεν μπορούν να θεωρηθούν ως συνέπειες «τυπικών ψυχιατρικών διαταραχών», κάτι που θα ήταν κατά κάποιον τρόπο καθησυχαστικό.

Γεγονός, πάντως, είναι ότι πολλοί από αυτούς τους μαχητές από τη Γερμανία, είτε είναι μορφωμένοι είτε όχι, είναι παιδιά μεταναστών. Η πλήξη, ο ναρκισσισμός και η εριστικότητα σίγουρα παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά ίσως οι επιλογές τους να οφείλονται επίσης σε μια ζωή χωρίς σπίτι, και χωρίς το αίσθημα του ανήκειν στην χώρα όπου γεννήθηκαν και στην οποία μεγάλωσαν», καταλήγει το Spiegel.