Μπράιαν Ινο: Είναι δυνατόν η Δύση να στηρίζει την εθνοκάθαρση στη Γάζα;

Σε ανοιχτή επιστολή του προς την ιστοσελίδα του αμερικανού μουσικού και φίλου τουΝτέιβιντ Μπερνμε τίτλο «Η Γάζα και η απώλεια του πολιτισμού» ο βρετανός μουσικόςΜπράιαν Ινο περιγράφει τη στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα ως εθνοκάθαρση και αναρωτιέται γιατί οι ΗΠΑ επιμένουν να στηρίζουν το Ισραήλ.ΟΙνο, που υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Roxy Music και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι Ντέιβιντ Μπάουι, Talking Heads και U2, υποστηρίζει πως η αφορμή για να συγγράψει αυτό το γράμμα διαμαρτυρίας υπήρξε η φωτογραφία ενός Παλαιστινίου που μετέφερε το νεκρό του παιδί.

Ακολουθεί η επιστολή:

«Εχω την αίσθηση ότι σπάω έναν ανείπωτο κανόνα με αυτή την επιστολή, αλλά δεν μπορώ να σιωπήσω άλλο. Σήμερα είδα έναν παλαιστίνιο άνδρα να κλαίει κρατώντας μια πλαστική τσάντα μεταφοράς κρέατος. Ηταν ο γιος του. Είχε «τεμαχιστεί» (όρος που χρησιμοποίησε το νοσοκομείο) από μια ισραηλινή πυραυλική επίθεση –προφανώς με το νέο τους όπλο, τις βόμβες flechette. Ισως γνωρίζετε τι είναι αυτό το όπλο –εκατοντάδες μικρά βελάκια από χάλυβα συσκευάζονται γύρω από εκρηκτικά και σκίζουν τη σάρκα. Το αγόρι ήταν ο Μοχάμεντ Καλάφ αλ Ναουάσρα. Ηταν τεσσάρων ετών.

Ξαφνικά σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να ήταν ένα από τα παιδιά μου στην τσάντα και αυτή η σκέψη με αναστάτωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον τελευταίο καιρό.

Τότε διάβασα ότι ο ΟΗΕ είχε δηλώσει πως το Ισραήλ θα μπορούσε να είναι ένοχο για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα και θέλησε να ξεκινήσει μια επιτροπή γι’ αυτό. Η Αμερική δεν θα συναινέσει για τη σύστασή της.

Τι συμβαίνει στην Αμερική; Ξέρω από την εμπειρία μου πόσο διαστρεβλωμένες παρουσιάζονται οι ειδήσεις σας και πόσο λίγα θα έχετε ακούσει για την άλλη πλευρά αυτής της ιστορίας. Αλλά, για όνομα του Θεού, δεν είναι δύσκολο να μάθετε. Γιατί η Αμερική συνεχίζει την τυφλή υποστήριξη της μονόπλευρης εθνοκάθαρσης; ΓΙΑΤΙ; Απλώς δεν το χωράει ο νους μου. Η Αμερική που ξέρω είναι συμπονετική, ανεκτική, δημιουργική, εκλεκτική και γενναιόδωρη. Οι αμερικανοί φίλοι μου συμβολίζουν αυτά τα πράγματα για μένα. Αλλά ποια Αμερική στηρίζει αυτόν τον φρικτό, μονόπλευρο, αποικιοκρατικό πόλεμο;

Επισκέφθηκα πέρυσι το Ισραήλ με τη Μαίρη, μια φίλη μου, η αδελφή της οποίας εργάζεται για τηUNRWA, την υπηρεσία του ΟΗΕ για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες. Ανέλαβαν να μας ξεναγήσουν ο Παλαιστίνιος Σαντί, ο οποίος είναι σύζυγος της αδελφής της και επαγγελματίας ξεναγός, και ο Ορεν Γιακόμποβιτς, ένας ισραηλινός Εβραίος που αποχώρησε από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις διότι αρνήθηκε να υπακούσει διαταγές και να βιαιοπραγήσει επάνω σε παλαιστίνιους αιχμαλώτους. Είδαμε τρομακτικές σκηνές: σπίτια Παλαιστινίων να περικλείονται από συρματόπλεγμα και μεγάλα καδρόνια προκειμένου να εμποδίζουν τους εποίκους από το να ρίχνουν περιττώματα, ούρα και χρησιμοποιημένες σερβιέτες στους κατοίκους. Παιδιά Παλαιστινίων στον δρόμο τους προς το σχολείο να ξυλοκοπούνται με ρόπαλα του μπέιζμπολ από ισραηλινά παιδιά υπό τις επιδοκιμασίες και το χειροκρότημα των γονιών τους. Ενα ολόκληρο χωριό υπό έξωση, με τους κατοίκους να διαμένουν σε σπηλιές και τρεις οικογένειες εποίκων να έχουν καταλάβει τη γη τους. Εναν εβραϊκό οικισμό στην κορυφή ενός λόφου που έστελνε τα λύματα της αποχέτευσής του απευθείας στα χωράφια των Παλαιστινίων παρακάτω. Τα σημεία ελέγχου και όλες τις ατελείωτες καθημερινές ταπεινώσεις.

Σκεφτόμουν από μέσα μου: «Οι Αμερικανοί το ανέχονται πραγματικά αυτό; Νομίζουν πως είναι εντάξει;Ή μήπως απλά δεν γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει;». Ωστόσο αυτό που πραγματικά με απασχολεί είναι το δάσος και όχι το δέντρο: είτε μας αρέσει είτε όχι, στα μάτια της πλειονότητας του κόσμου, η Αμερική αντιπροσωπεύει τη Δύση. Οπότε είναι η Δύση αυτή που στηρίζει αυτόν τον πόλεμο, παρά τις όποιες διακηρύξεις περί ηθικής και δημοκρατίας. Φοβούμαι λοιπόν ότι όλα τα πολιτισμικά επιτεύγματα του Διαφωτισμού και του δυτικού πολιτισμού έχουν απαξιωθεί από αυτή την κατάφωρη υποκρισία. Ο πόλεμος αυτός δεν έχει καμία ηθική δικαιολογία που να μπορώ να δω –ούτε καν μια πραγματιστική αξία με την έννοια της «ρεαλπολιτίκ» του Χένρι Κίσινγκερ. Απλώς κάνει όλους εμάς να φαινόμαστε κακοί.

Λυπάμαι που σας επιβαρύνω με όλο αυτό. Ξέρω ότι είστε απασχολημένοι, ίσως και αλλεργικοί στην πολιτική, αλλά αυτό είναι πέρα από την πολιτική. Είναι η σπατάλη του πολιτισμικού κεφαλαίου που έχουμε δημιουργήσει από γενιά σε γενιά. Σας διαβεβαιώνω ότι καμία από τις ερωτήσεις σε αυτό το e-mail δεν είναι ρητορική: όντως δεν καταλαβαίνω και εύχομαι να μπορούσα».