«Οταν τα βλέπεις στην τηλεόραση δεν είναι όπως στην πραγματική ζωή» λέει ο 12χρονος Σιέντ. «Οταν μπήκαμε μαζί στο ασθενοφόρο πίστευα ότι θα επιζούσε». Ομως μέχρι να φθάσουν στο νοσοκομείο ο μικρός του αδερφός Μοχάμεντ είχε πεθάνει. Τρία ξαδέρφια του επίσης σκοτώθηκαν την ίδια μέρα, στις 16 Ιουλίου, ενώ έπαιζαν κοντά στο λιμάνι της Γάζας και το Ισραήλ βομβάρδισε την περιοχή δύο φορές, τη μία μετά την άλλη.
Οι πόλεμοι στη Συρία και στη Γάζα έχουν καταστροφικές επιπτώσεις στις ζωές των παιδιών. Η Λιζ Ντουσέτ, κορυφαία δημοσιογράφος του BBC, που παρακολούθησε τις ζωές έξι παιδιών στη Συρία και μόλις επέστρεψε από τη Γάζα, διαπίστωσε ότι ο πόλεμος θα διαμορφώσει το μέλλον των ανηλίκων για δεκαετίες.
Το Ισραήλ επιμένει ότι δεν βάζει στο στόχαστρο παιδιά, αλλά η Γάζα είναι ένας πολύ μικρός και πυκνοκατοικημένος τόπος όπου τα παιδιά δεν έχουν πουθενά να κρυφτούν. Οι πόλεμοι των καιρών μας πηγαίνουν τις σφοδρές συγκρούσεις στους δρόμους και στα σχολεία, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή. Ολο και περισσότερα παιδιά πεθαίνουν και η ίδια η παιδική ηλικία καταστρέφεται. Την περασμένη εβδομάδα ο ΟΗΕ ανακοίνωσε με ανησυχία ότι πεθαίνει ένα παιδί την ώρα.
Πριν από τη Γάζα ήταν τα παιδιά της Συρίας. Σε έναν ανελέητο πόλεμο που διανύει την τέταρτη χρονιά του, ακόμη και οι νεότεροι Σύροι μπαίνουν στο στόχαστρο των ελεύθερων σκοπευτών. Ακόμη και μωρά έχουν υποστεί βασανιστήρια. Εκατομμύρια παιδιά ζουν με την πείνα και τον φόβο και πολλά υποφέρουν σε περιοχές υπό πολιορκία.
«Είμαι παιδί μόνο στην ηλικία και στην εμφάνιση»

«Με κάθε ταξίδι μου στη Συρία, άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και έχουν τις δικές τους καθηλωτικές ιστορίες να διηγηθούν» λέει η Ντουσέτ.

«Είμαι παιδί μόνο στην ηλικία και στην εμφάνιση» λέει ο 9χρονος Εζαντίν. «Αλλά από άποψη ηθικής και ανθρωπισμού δεν είμαι πλέον. Στο παρελθόν ένας 12χρονος θεωρούνταν μικρός αλλά σήμερα στα 12 πρέπει να πολεμήσεις στον τζιχάντ».
Ο Εζαντίν είναι πρόσφυγας σε καταυλισμό της Νότιας Τουρκίας και έχει έναν έφηβο αδερφό που ήδη πολεμάει στο πλευρό του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Στη Δαμασκό η οικογένεια του 14χρονου Τζαλάλ υποστηρίζει τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ. Ο ίδιος λυπάται «που ο πόλεμος μάς άλλαξε. Σήμερα τα παιδιά μιλούν για πολιτική. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τη χώρα μας».
Τόσο ο Τζαλάλ όσο και ο Εζαντίν κοιτάζουν τους φίλους τους που είναι με «την άλλη πλευρά» και θεωρούν ότι έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να χάσω το πόδι μου επειδή ο Ασαντ θέλει να παραμείνει στην εξουσία» λέει η 9χρονη Μαριάμ. Θυμάται τα πάντα από την ημέρα που ένα συριακό πολεμικό αεροπλάνο πέταξε πάνω από το σπίτι της σε ένα χωριό κοντά στη Χομς. «Είχαμε ένα μεγάλο παράθυρο. Κοίταξα έξω και είδα ένα πολεμικό αεροπλάνο να έρχεται καταπάνω μας. Εριξε τη βόμβα και εξαφανίστηκε». Μέχρι σήμερα δεν μπορεί να καθήσει σε σαλόνι.
Η 8χρονη Μπαράα, της οποίας η οικογένεια δραπέτευσε από την πολιορκημένη Παλαιά Πόλη της Χομς, λέει: «Αντί να μάθω να διαβάζω και να γράφω έχω μάθει όλα τα είδη όπλων».

«Μισώ το μέλλον τόσο πολύ»
Οταν η Ντουσέτ συνάντησε τον 13χρονο Κίφαχ στον παλαιστινιακό καταυλισμό του Γιαρμούκ, στις παρυφές της Δαμασκού, της είπε ότι η ζωή του είναι «κανονική». Αλλά η εφηβική του αποφασιστικότητα να φανεί γενναίος κατέρρευσε όταν τον ρώτησε αν έχει φαΐ να φάει. Ο Κίφαχ έβαλε τα κλάματα παραδεχόμενος ότι «δεν υπάρχει ψωμί». Αυτό είναι η νέα και ανησυχητική «κανονικότητα» για τα παιδιά του πολέμου.
Ο Αμέρ Οντα είναι επικεφαλής μιας μεγάλης οικογένειας που ζει σε μια μισοκατεστραμμένη πολυκατοικία στη γειτονιά Ζεϊτούν της Γάζας. Ο κρότος του ισραηλινού πυροβολικού ακούγεται παρακάτω στον δρόμο. Ο Αμέρ αγνόησε τις ισραηλινές προειδοποιήσεις να πάρει τη 45μελή οικογένειά του μακριά από την περιοχή. «Πού να πάμε;» αναρωτιέται.

«Αυτή η ζωή έχει γίνει κανονική για τα παιδιά» λέει κρατώντας την 4χρονη Ντίμα. Η Ντίμα έχει βιώσει δυο πολέμους στη Γάζα, ενώ όποιος συμπατριώτης της είναι άνω των έξι ετών τρεις ή περισσότερους.
Στη Γάζα τρία αδερφάκια σκοτώθηκαν από την προειδοποιητική βολή των Ισραηλινών, γνωστή ως «χτύπος στη σκεπή». Επαιζαν με τα περιστέρια στην ταράτσα, όπως κάνουν τα παιδιά.

«Μισώ το μέλλον τόσο πολύ» λέει η 11χρονη Νταάντ από τη Συρία. «Μπορεί να ζήσουμε, μπορεί να πεθάνουμε».

HeliosPlus