Είναι 35άρηδες, μορφωμένοι και εργάζονται, αλλά με μισθούς που δεν τους φτάνουν για να πληρώνουν το νοίκι, τα κοινόχρηστα και τους λογαριασμούς. Η οικονομική κρίση τους έχει αναγκάσει να γυρίσουν πίσω, στο πατρικό τους, και να ξαναμείνουν με τους γονείς τους, συχνά στο παιδικό τους δωμάτιο, περιμένοντας καλύτερες μέρες.
Ο Χάιμε Γκαρθία, 36χρονος αρχιτέκτονας, ζει στο ιστορικό κέντρο της Σεβίλης. Για να πάει στο γραφείο του διασχίζει στενά δρομάκια, γεμάτα με εκκλησίες και παλάτια των ευγενών μιας άλλης εποχής. Ειδικεύεται στην αναπαλαίωση ιστορικών κτιρίων, και θα έλεγε κανείς ότι διάλεξε το κατάλληλο επάγγελμα σε αυτή την πόλη που έγινε πλούσια πριν από 500 χρόνια, από τον χρυσό που ερχόταν από τις αποικίες της Ισπανίας στη Νότια Αμερική.
Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Στην Ανδαλουσία δεν υπάρχει πια χρυσός. Στο 36%, η ανεργία σε αυτή την περιοχή είναι η υψηλότερη στην Ιβηρική. Η ισπανική οικονομία έχει βυθιστεί στην ύφεση, και θα περάσει πολύς καιρός προτού αρχίσουν οι προσλήψεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Μόνο στη Σεβίλη, 302.500 άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά.
«Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας στην Ισπανία», λέει ο Γκαρθία στο Spiegel online. Εκατοντάδες χιλιάδες νεαροί Ισπανοί βρίσκονται στην ίδια θέση. Σε όλη τη χώρα, ένας στους δύο νέους, ηλικίας κάτω των 25, δεν μπορεί να βρουν δουλειά. Στην Ανδαλουσία το ποσοστό φτάνει στο 62%. Οσοι είναι λίγο μεγαλύτεροι, 35άρηδες με πτυχία, βλέπουν να ματαιώνονται τα όνειρα που είχαν για τη ζωή τους.
Ο Γκαρθία νοίκιαζε ένα διαμέρισμα, αλλά τώρα το νοίκι είναι δυσβάσταχτο. Η τάση επιβεβαιώνεται από την Eurostat: το 37,8% των Ισπανών κάτω των 35 ετών ζουν πλέον με τους γονείς τους.
Μόνο το 2012, 150.000 νέοι ηλικίας 25-29 ετών έφυγαν από την Ισπανία, αναζητώντας δουλειά και μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Ενας από τους πρώην συνεργάτες του Γκαρθία πήγε στο Μεξικό.
Το γεγονός ότι ο Γκαρθία κοιμάται πάλι στο παιδικό του δωμάτιο του στοίχισε την σχέση του. Συζούσε με την φίλη του επί τέσσερα χρόνια. «Ηθελε να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά», λέει.
Αλλά ο νεαρός αρχιτέκτονας, που έβγαζε καλά λεφτά στα χρόνια της φούσκας με τα στεγαστικά, δεν μπορεί πια να κάνει σχέδια για το μέλλον. Αν και δεν σκοπεύει να φύγει σύντομα από το πατρικό του, λέει ότι δεν μπορεί να είναι βάρος για τους δικούς του για πολύ καιρό ακόμη.
