«Μία ενδιαφέρουσα συζήτηση γίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από το πρόσωπο του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου», ο οποίος επισκέπτεται την Αθήνα, διαπιστώνει σε άρθρο του στην εφημερίδα Χουριέτ ο γνωστός Τούρκος πολιτικός αναλυτής Μεχμέτ Αλί Μπιράντ. Και διερωτάται: «Είναι ο Νταβούτογλου σταρ ή καταστροφή για την Τουρκία ;».
Σύμφωνα με δημοσιεύματα της τουρκικής αντιπολίτευσης «πρόκειται για το χειρότερο υπουργό Εξωτερικών που είχε ποτέ η Τουρκία, άποψη που φαίνεται να συμμερίζονται όχι μόνο οι κύκλοι της αντιπολίτευσης αλλά και του κυβερνώντος Κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), ενώ αυξάνονται οι επικριτές του στα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.

Μέρος της ενδοκομματικής ανησυχίας πηγάζει τόσο από τα υφιστάμενα ζητήματα νομισματικής πολιτικής όσο και από την επιρροή που ασκεί ο Νταβούτογλου στον πρωθυπουργό Ερντογάν, προκαλώντας το φθόνο. Στην αρχή επικροτήθηκε από πολλούς. Πρόσφατα όμως, όταν η Αραβική Άνοιξη έγινε χειμώνας και οι καταιγίδες έπληξαν την περιοχή, οι απόψεις για τον Νταβούτογλου άρχισαν να αλλάζουν. Πλέον, για όλους τους λάθος χειρισμούς είναι υπόλογος ο υπουργός Εξωτερικών, είτε φταίει είτε όχι» γράφει ο Μπιράντ.

Τι συνέβη λοιπόν; Τοζήτημα, κατά τον αρθρογράφο είναι τί απέγινε η «πολιτική μηδενικών προβλημάτων» την οποία διακήρυξε και επιχείρησε να εφαρμόσει ο Νταβούτογλου.
«Η πολιτική μηδενικών προβλημάτων ήταν το σύνθημα που υιοθέτησε στην πράξη ο Νταβούτογλου το 2009: Δεν πρέπει να είμαστε σε συνεχή αντιπαράθεση με τους γείτονές μας και εάν χρειαστεί θα πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα για να κερδίσουμε τη φιλία τους.

Εάν χρειαστεί θα πρέπει να γίνουν διαβήματα για να εμβαθύνουμε τη φιλία μας και τα βήματα αυτά δε θα πρέπει να θεωρούνται παραχωρήσεις. Άρεσε σε όλους. Όλοι επαινούσαν τον Νταβούτογλου. Ομως η Μέση Ανατολή είναι απρόβλεπτη και απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς.

Το μεγαλύτερο λάθος του Νταβούτογλου ήταν η ανικανότητα του να ελιχθεί όταν αντιμετώπιζε εξελίξεις που δεν προέρχονταν από την Τουρκία. Με μία προσεκτική ματιά στις εξελίξεις που έβλαψαν την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων, παρατηρεί κανείς ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν εξωγενείς» τονίζει ο αρθρογράφος.


Και απαριθμεί τα, κατά την άποψή του, υπέρ και κατά του Νταβούτογλου. «Προερχόμενους από τους ακαδημαϊκούς κύκλους, έχει την ικανότητα να αναλύει διεξοδικά τα εκάστοτε ζητήματα. Αποπνέει εμπιστοσύνη. Επινοεί επιτυχημένα συνθήματα. Δε λέει ποτέ ψέματα στους δημοσιογράφους ή στους ξένους ομολόγους του. Εχει πάντα τη διάθεση να δίνει ακαδημαϊκές διαλέξεις.

Ομως το γεγονός ότι υπόσχεται στον κόσμο περισσότερα από όσα μπορεί να προσφέρει οδηγεί σε παρανοήσεις και βλάπτει την εικόνα του. Εργάζεται σκληρά. Δίνει τον καλύτερό του εαυτό στις προσπάθειες διαμεσολάβησης. Ενίοτε παίζει τα χαρτιά που κρατά στα χέρια του δίχως όμως να είναι τόσο δυνατά όσο τα παρουσιάζει. Αρέσκεται στο να εμπλέκεται σε ζητήματα που απέχουν πολύ από την τουρκική πραγματικότητα. Σπαταλά χρόνο άσκοπα. Τηρεί γενικώς αντί-ισραηλινή στάση.

Είτε λόγω θρησκευτικής πεποίθησης είτε παιδείας, στις ομιλίες και γενικότερες προσεγγίσεις του ξεχωρίζει ο σουνιτικός προσανατολισμός του. Παρόλο που δεν είναι αντιδυτικός, προτεραιότητά του είναι η διατήρηση της επιρροής της Τουρκίας στην περιοχή της και πιο κοντά στον ισλαμικό κόσμο. Το μεγαλύτερο ατού του Νταβούτογλου είναι η στενή σχέση που διατηρεί με τον πρωθυπουργό, ο οποίος τον εμπιστεύεται και τον ακούει. Χαράσσουν πολιτικές από κοινού. Ωστόσο, παρόλο που δεν έχει ιδιαίτερη ισχύ μέσα στο κόμμα, ορισμένοι κύκλοι τον θεωρούν πολιτική απειλή» λέει ο Μπιράντ.

Τέλος, εκτιμά ότι «στόχος του Νταβούτογλου είναι να επιστρέψει άμεσα στο πανεπιστήμιο. Αυτές είναι οι εντυπώσεις των παρατηρητών. Ενδεχομένως να είναι λανθασμένες ή υπερβολικές. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά».