Όπως τα περισσότερα επτάχρονα παιδιά, ο Ινδός Πανκάτζ Ντιστ «κάνει ντροπές» όταν είναι να μιλήσει σε αγνώστους. Όμως, όπως λένε οι γονείς του, από τότε που μετεγράφη σε ιδιωτικό σχολείο είναι αρκετά πιο ομιλητικός με τους μεγάλους, έχει κάνει πολλούς νέους φίλους μεταξύ των συμμαθητών του και – για πρώτη φορά – λέει πως του αρέσει το σχολείο.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο Μαντάν Σινγκ Ντιστ, ο εργαζόμενος ως μάγειρας μπαμπάς του μικρού, θα έστελνε το γιο του σε δημόσιο σχολείο. Όμως, χάρη σε νόμο που επικυρώθηκε στην Ινδία την περασμένη άνοιξη από το Ανώτατο Δικαστήριο, ο Πανκάτζ μπορεί πλέον να πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο και να λαμβάνει την εκπαίδευση που ένα δημόσιο σχολείο δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να του παρέχει.

Η έλλειψη διδακτικού προσωπικού και υποδομών και οι κοινωνικές διακρίσεις, είναι κάποια από τα βασικά προβλήματα του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος της πολυπληθέστατης χώρας. Μάλιστα, σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού «Economic and Political Weekly, μεγάλο ποσοστό Ινδών μαθητών ακόμα και μετά από πέντε χρόνια φοίτησης σε δημόσιο σχολείο δεν έχει αποκτήσει βασικές ικανότητες γραφής και ανάγνωσης.

Βάσει του νέου νόμου, τα ιδιωτικά σχολεία της Ινδίας υποχρεούνται να δέχονται, σε ποσοστό 25% του συνόλου των μαθητών τους, παιδιά ηλικίας έξι έως 14 ετών, τα οποία προέρχονται από οικογένειες των οποίων το ετήσιο εισόδημα δεν υπερβαίνει τα 1.500 ευρώ.

Ο νόμος θέτει και άλλους κανόνες επί του εκπαιδευτικού συστήματος, ορίζοντας τον αριθμό των μαθητών που θα πρέπει να αντιστοιχούν ανά εκπαιδευτικό, το χρόνο εργασίας των εκπαιδευτικών ενώ μεριμνά και για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.

Αναμενόμενο ήταν να υπάρξουν αντιδράσεις εκ μέρους αρκετών ιδιωτικών σχολείων, μερικά εκ των οποίων μάλιστα προσέφυγαν, ανεπιτυχώς, σε ένδικα μέσα προκειμένου να προσβάλουν την πράξη. Αλλά και από τη μεριά των πιο ευκατάστατων γονέων σημειώθηκαν αντιδράσεις.

Στην Ινδία τα δίδακτρα ενός μέσου ιδιωτικού σχολείου κυμαίνονται από 900 έως 1.500 ευρώ ετησίως. Στα κορυφαία σχολεία όμως, όπου χορηγείται το Διεθνές Απολυτήριο Μπακαλορεά, τα δίδακτρα ενδέχεται να είναι έως και πέντε φορές υψηλότερα.

Ο νέος νόμος έχει όμως αρκετές ασάφειες. Ορίζει ότι η δαπάνη για κάθε παιδί θα είναι αντίστοιχη αυτής που απαιτείται και για τη φοίτηση του σε ένα δημόσιο σχολείο, με το κόστος της όμως να διαφοροποιείται ανά κρατίδιο. Καθώς λοιπόν παραμένει ασαφές πως θα καλυφθεί η εν λόγω διαφορά, αρκετοί γονείς εύλογα φοβούνται ότι θα αναγκαστούν να επωμιστούν εκείνοι το βάρος.