Κανένας άλλος τόπος δεν υπέφερε περισσότερο από το Σαουθάμπτον μετά την τραγωδία του «Τιτανικού», καθώς περισσότεροι από 540 άνθρωποι που χάθηκαν στο ναυάγιο προέρχονταν από τη βρετανική αυτή πόλη.
Στο παλιό νεκροταφείο της βρίσκονται 44 ταφόπλακες, χωρίς να αντιστοιχούν σε τάφους, οι οποίες φέρουν τα ονόματα των κατοίκων του Σαουθάμπτον που χάθηκαν εκείνο το βράδυ της 14ης Απριλίου του 1912.
Πολλές φτωχές οικογένειες δεν μπορούσαν να επαναπατρίσουν τις σορούς των αγαπημένων τους προσώπων, ενώ άλλες σοροί δεν ανασύρθηκαν ποτέ από τα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.
Έναν αιώνα μετά το ναυάγιο, η πόλη θέλει να διηγηθεί την ιστορία των θυμάτων.
Το να βρει κανείς δουλειά πάνω στο κρουαζιερόπλοιο θεωρείτο μεγάλη τύχη για τους άνδρες της πόλης: αυτό σήμαινε τρία γεύματα τη μέρα και κατάλυμα για τη νύχτα σε μια περίοδο πολύ σκληρή.
Η απεργία των ανθρακωρύχων που είχε προηγηθεί είχε αφήσει πολλούς χωρίς δουλειά. Όταν η White Star Line ανακοίνωσε ότι ζητά προσωπικό, οι κάτοικοι της πόλης έκαναν ουρά για μια θέση στο πλοίο.
Οι φωνές ενθουσιασμού από την αναχώρηση του πλοίου έγιναν πέντε ημέρες μετά κραυγές θλίψης.
«Η ιστορία του Τιτανικού για το Σαουθάμπτον είναι πολύ ιδιαίτερη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού προερχόταν από το Σαουθάμπτον. Είναι μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί πουθενά αλλού μέχρι σήμερα» λέει η Μαρία Νιούμπερι, υπεύθυνη μουσείου που φιλοξενεί τις ιστορίες του προσωπικού.
Το μουσείο φιλοξενεί από σήμερα, Τρίτη -100 χρόνια μετά την αναχώρηση του πλοίου από την προβλήτα του Σαουθάμπτον- μία έκθεση που αφηγείται την ιστορία του ναυαγίου όπως τη βίωσε το Σαουθάμπτον.
Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της καταστροφής για την πόλη, αρκεί να ρίξει μια ματιά στους αριθμούς:
* Στο σχολείο Νόρθαμ, 120 από τους 250 μαθητές έχασαν τον πατέρα τους,
* Από τα 900 άτομα ενεργό πλήρωμα, περισσότερα από 720 άτομα ήταν από την πόλη. Όλοι -εκτός από τρεις- ήταν άνδρες. Μόνο 124 επέστρεψαν στην πόλη.
* Ανάμεσα στα θύματα ήταν ο 60χρονος Άρθουρ Μέι και ο 23χρονος γιος του, και αυτός Άρθουρ. Αυτό ήταν το πρώτο ταξίδι που έκαναν μαζί.
* Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ένας πρώην στρατιώτης από το Δουβλίνο που έφερε το όνομα Τζακ Ντόσον. Το όνομα αυτό ήταν που χρησιμοποίησε ο Τζέιμς Κάμερον για τον χαρακτήρα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην ταινία Τιτανικός.
Η είδηση του ναυαγίου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο παράθυρο των γραφείων μιας τοπικής εφημερίδας, μερικές ώρες μετά. Στην αρχή, κανείς δεν το πίστεψε.
«Δεν νομίζω ότι υπήρχε δρόμος που να μην είχε χάσει κάποιον σε αυτό το πλοίο» αναφέρει ο Τσαρλς Μόργκαν που το 1912 ήταν εννέα ετών, σύμφωνα με τα αρχεία της πόλης.
Μετά την τραγωδία τα βλέμματα του κόσμου στράφηκαν στο Σαουθάμπτον, όπου εκατοντάδες οικογένειες έπρεπε να παλέψουν όχι μόνο με τη θλίψη, αλλά και με τη φτώχεια.
Οι δωρεές άρχισαν να συρρέουν σε ειδικό ταμείο που δημιουργήθηκε και συνεχίστηκαν μέχρι το 1994.
Κάποιοι από τους επιζώντες αναγκάστηκαν να γυρίσουν στη θάλασσα, παρά τις εικόνες που τους στοίχειωναν από τον Τιτανικό. Ο Ντέιβ Φρέντερικς μιλά για τον παππού του, Γουόλτερ: «Μερικοί (επιζώντες) γύρισαν αμέσως στα πλοία. Αυτός ήταν ο τρόπος τους για να το αντιμετωπίσουν. Ο Γουόλτερ είχε μόλις κάνει οικογένεια, οπότε, όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, αναγκάστηκε να γυρίσει στη θάλασσα».
Τα συναισθηματικά σημάδια ήταν βαθύτερα και για πολλά χρόνια οι κάτοικοι της πόλης προσπαθούσαν να αποδεχθούν τον θάνατο των αγαπημένων τους προσώπων.
Για παράδειγμα ο Φρεντ Φλιτ, ο άνθρωπος που ειδοποίησε για την ύπαρξη παγόβουνου, υπέφερε από τις αναμνήσεις του ναυαγίου για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το 1965, όταν πέθανε η γυναίκα του, την ακολούθησε, βάζοντας τέλος στη ζωή του.
