Πενία τέχνας κατεργάζεται – και τι…τέχνες: ένας άνεργος χρυσοχόος από το Κουίνς, ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα επιβίωσης λόγω της οικονομικής κρίσης, αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στις ρωγμές των λιθόστρωτων δρόμων της Νέας Υόρκης!

Εξοπλισμένος με ένα κοινό τσιμπιδάκι και μια πένσα για τα δύσκολα, ο 43χρονος Ράφι Στεπανιάν περνά πλέον τις ημέρες του γονατισμένος στα τέσσερα και αναζητώντας κοσμήματα και ψήγματα πολύτιμων λίθων στις χαραμάδες του πεζοδρομίου, ανάμεσα στις πλάκες. Υποστηρίζει δε ότι μπορεί να βγάλει ως και 500 δολάρια την εβδομάδα από την συγκεκριμένη δουλειά.

Μπορεί οι δρόμοι της Νέας Υόρκης να μην είναι στρωμένοι με χρυσάφι, αλλά ο κ.Στεπανιάν ισχυρίζεται ότι έχει συγκεντρώσει μικροαντικείμενα αξίας 1.010 δολάριων το τελευταίο δεκαπενθήμερο.«Μπορεί ενδεχομένως να είμαι κοντά στο να εξαπολύσω έναν νέο πυρετό του χρυσού στους δρόμους της Νέας Υόρκης!» δήλωσε στην εφημερίδα «The Daily Telegraph». «Τα πεζοδρόμια της 47ης οδού είναι γεμάτα από αυτά τα πράγματα.»

Ο «θησαυρός» του Στεπανιάν μέχρι στιγμής αποτελείται από διαμάντια και ρουμπίνια, κομμάτια από πλατίνα καθώς επίσης και χρυσά ψήγματα από ρολόγια, σκουλαρίκια και κολιέ. Έχει πουλήσει τα περισσότερα από τα ευρήματα του σε κοσμηματοπώλες, ενώ συνάμα κρατά λίγο χρυσό με την προοπτική να το λιώσει για μελλοντική χρήση.

«Μπορεί να εισπράξεις $30 το κομμάτι, αλλά στο τέλος όλα προσθέτονται μεταξύ τους και βγαίνεις κερδοφόρος», είπε.«Είναι πλούσια περιοχή και οι άνθρωποι απλά ρίχνουν πράγματα, ή ακόμη τα κοσμήματα τους πέφτουν στο δρόμο και επικολλούνται στο χώμα ή σε τσίχλες.» είπε. «Μοιάζει με ορυχείο με την διαφορά ότι οι πολύτιμοι λίθοι είναι συγκεντρωμένοι πιο κοντά ο ένας στον άλλο», ανέφερε

Ο κύριος Στεπανιάν αποκάλυψε ότι η εξέταση στις ρωγμές των λιθόστρωτων δρόμων, ήταν τόσο καρποφόρα που χρειάστηκε να κουβαλήσει σπίτι του 15 κιλά χώμα για να το κοσκινίσει αργότερα. «Έχοντας εργαστεί στην βιομηχανία κοσμημάτων για 26 χρόνια, μου φάνηκε εξαιρετικά εύκολο να εντοπίσω αστραφτερά θραύσματα στα πατώματα και στους ανελκυστήρες» είπε. «Ήταν πάντα δελεαστικό να τα σηκώσω και να τα περιμαζέψω. Σήμερα, κάνω ακριβώς αυτό.»