Στην μουσική έχουν μεγάλη γοητεία οι «βασανισμένοι δημιουργοί». Οι στίχοι τους, η μουσική τους, τα, πολλές φορές γκροτέσκα, σκίτσα στα cd και διάφορα άλλα που οι «καταραμένα» πράγματα, τραβούν τον κόσμο που θέλει να βρίσκεται μακριά από τη συμβατικότητα, τα πρέπει και τους τύπους. Ο Θάνος Ανεστόπουλος το έχει όλο αυτό το πακέτο. Είναι τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, σκιτσογράφος, ένας τύπος που πέρασε πολλά βράδια βουτηγμένα στο αλκοόλ και στην κατάθλιψη διαβάζοντας Καββαδία και Πολυδούρη. Από τις πρώτες μέρες με τα Διάφανα Κρίνα μιλούσε για τα αδιέξοδα της γενιάς του, έγραφε ωραία ποιήματα που γινόντουσαν τραγούδια και έκανε πολλές συναυλίες με το «σκοτεινό» συγκρότημά του. Τώρα ο Θάνος Ανεστόπουλος πορεύεται μόνος και πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το «Ως το τέλος» από την ανεξάρτητη Πατρινή δισκογραφική, Inner Ear. Και μας εξηγεί πως είναι να βγαίνεις ξανά από το σκοτάδι στο φως.
Πόσο διαφορετικό ήταν να γράψεις το προσωπικό σου άλμπουμ μετά από μια συνήθεια χρόνων που το έκανες με άλλους;
Κάποιες συνήθειες (ανάγκη αναπνοής το λέω) δεν αλλάζουν ποτέ! Η διαδικασία και το πνεύμα ήταν ακριβώς τα ίδια και σ’ αυτήν την δημιουργική στιγμή. Συνεπιβάτης βρέθηκα κι αυτή την φορά στο ίδιο τρένο με άλλους ανθρώπους που θαυμάζω για τη δύναμη της ψυχής τους και εκτιμώ για την τέχνη τους. Έτσι λοιπόν αφού λειτούργησα στα ίδια πλαίσια που θέτει μια σχέση ομαδικής δουλειάς, δεν ένοιωσα και δεν νοιώθω απόλυτα πως είναι μια στενά προσωπική δουλειά το συγκεκριμένο άλμπουμ. Οι υπόλοιποι φίλοι μου μουσικοί, η εταιρία, ο γραφίστας όλοι με αγάπη έσκυψαν και άκουσαν το τραγούδι της ψυχής μου και το υπηρέτησαν με την καλή έννοια, με όλη την δικιά τους ψυχή και πραγματικά πρόσφεραν όλο το απόθεμα τους και τους είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Ποια ήταν η καλύτερη εποχή των Διάφανων Κρίνων; Τι παρακαταθήκη πιστεύεις ότι άφησε;
Τα Κρίνα άφησαν νομίζω ένα έντιμο και ουσιαστικό παρελθόν για τα παιδιά του τώρα. Εύχομαι αυτά τα κομμάτια και τα δώρα της ψυχής μας, που πολλές φορές κατατέθηκαν μέσω της μουσικής και των στίχων, να βρουν την θέση τους και τον τρόπο να συνεχίσουν να αγγίζουν και στο μέλλον τους ανθρώπους. Τίποτε δεν είναι πιο σπουδαίο από το να ανταλλάσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους σαν δώρα τις ψυχές τους. Ολόκληρη η εποχή των Διάφανων Κρίνων, και με τους ήλιους της και τις καταιγίδες της, ήταν η καλύτερη στιγμή στην ζωή μου.
Μουσική χωρίς ποίηση γίνεται; Χωρίς εσωτερικές διαμάχες;
Ο σκοπός δεν είναι το ποίημα αυτό καθαυτό, μα τι και πως ποιείς εν ζωή την ζωή, την ζωή σου. Επιβάλλονται οι διαμάχες βέβαια.
Ποιοι άνθρωποι της τέχνης σε έχουν επηρεάσει;
Οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου- αυτής της ανώτερης τέχνης. Του μόχθου για ουσιαστική ζωή και επαφή για ομορφιά και αποδοχή μιας μη τοξικής στάσης και τρόπου ύπαρξης μέσα σε μια φτιαγμένη αδύναμη να αντιδρά στην τοξική σκλαβωμένη κοινωνία που εύκολα μεμψιμοιρεί και κλαψουρίζει σε ένα ατελείωτο μουρμούρισμα χωρίς να προσπαθεί καν να αλλάξει μέσα από πράξεις το no futura της.
Είναι αναγέννηση για σένα αυτό το καινούριο άλμπουμ; Το feedback που έχεις πάρει μέχρι στιγμής ποιο είναι;
Θέλησα να γειωθώ δυο χρόνια τώρα με το μέσα μου σε μια δειλή και επίπονη στην αρχή προσπάθεια ενδοσκόπησης και απολογισμού. Παράλληλα ένοιωσα επιτακτική την ανάγκη να υπάρξω στον κόσμο, στο τώρα, στο γύρω μου κι όχι μόνο σαν παρατηρητής – πόσω μάλλον όχι μόνο σαν μια εγωιστική καταγραφή και τζάμπα ψυχοθεραπεία αυτό που κάποτε έλεγα προσωπικό στριπτίζ μέσω των στίχων της ψυχής σου. Ετσι αυτή η δουλειά χωρίς να κομπιάσει, να ζητήσει λόγους ύπαρξης και να απαιτήσει να δημιουργηθεί, βγήκε την άνοιξη με την – τίποτα δεν είναι τυχαίο – συνύπαρξη με τα δυο παιδιά από τους Illegal Operation. Τον Μανόλη Αγγελάκη και τον Στάθη Ιωάννου, και με τα παιδιά της Inner Ear που έμπρακτα, άμεσα την έφεραν εις πέραν και την έκαναν πραγματικότητα. Αυτό που πήρα ήταν και είναι αγάπη-αγάπη-αγάπη και επιβεβαίωση πως σε δύσκολους καρβουνιασμένους και αφυδατωμένους καιρούς, οι ζωντανές και δημιουργικές παρέες, που διψάνε για ζωή και ομορφιά, μπορούν να αφυπνίσουν, να κινήσουν και αλλάξουν πράγματα.
Την πολιτική την παρακολουθείς; Ποια είναι η γνώμη σου για τη σημερινή κατάσταση;
Επέτρεψε μου να σου απαντήσω με τον τρόπο μου :
Απαγορεύεται η θλίψη
απαγορεύονται οι αυριανές μέρες
απαγορεύεται η νοσταλγία
απαγορεύεται η ηλικία κάτω των 18
απαγορεύονται οι απροσχεδίαστοι έρωτες
απαγορεύεται η διαιώνιση του είδους
απαγορεύονται τα μακρόσυρτα τραγούδια
απαγορεύονται τα όνειρα δίχως τέλος
απαγορεύονται τα ανοιχτά παράθυρα
απαγορεύονται τα τέλεια δειλινά
απαγορεύονται τα καλαίσθητα εξώφυλλα
απαγορεύονται τα πεσμένα κίτρινα φύλλα
απαγορεύονται οι αγαπημένες σκέψεις
απαγορεύονται οι βαθιές ανάσες
απαγορεύονται τα γόνιμα πηγάδια
τα γόνιμα αγόρια
τα γόνιμα κορίτσια
απαγορεύεται η γέννα της λέξης
απαγορεύεται ο ύπνος κάτω απ τον ίσκιο των κυπαρισσιών
απαγορεύεται η βδομάδα να τελειώνει Κυριακή
απαγορεύονται τα μαντήλια να κουνιούνται στα λιμάνια
κι η καλή αντάμωση ως ευχή
απαγορεύονται οι ασυγκράτητες βροχές
απαγορεύονται οι ευγενικές λεπτομέρειες
απαγορεύεται το ανώφελο
το χάος
η αταξία
και
επιτρέπεται να παρελαύνει η Μαλακία…
Τι σκεφτόσουν όταν έγραφες το «Ως το τέλος»; Τι παραλληλισμούς με τον παρελθόν έκανες;
Δεν σκεφτόμουν τίποτε συγκεκριμένο από το παρελθόν, δεν προσπάθησα να απεγκλωβιστώ μουσικά από κάποιο μουσικό ή στιχουργικό μοντέλο, γιατί μοντέλο και φόρμουλα δεν υπάρχει. Απλά χαλάρωσα και παρατήρησα τον Θάνο του σήμερα και τις ανάγκες μου έκφρασης αλλά και την ανάγκη μου να ανταλλάξω σκέψεις και συναισθήματα και με άλλους ανθρώπους. Είτε προερχόταν από μουσικούς τόπους με διαφορετικές καταβολές είτε μας ένωναν τα ίδια μουσικά οράματα και κοινές αγάπες και μουσικές επιρροές.
Πως είναι να βγαίνεις από το σκοτάδι ξανά στο φως;
Δεν έχει τον τρόμο της γέννησης. Έχει τον φόβο να αποχωριστείς τους φόβους. Μα στο τέλος μόνο λύτρωση νιώθει κανείς και ευγνωμοσύνη αν μπορεί να ανοιγοκλείνει την πόρτα και να περνά και στο άλλο δωμάτιο του σπιτιού του μέσα του. Γιατί μέσα μας είναι το σκοτάδι, μέσα μας είναι και το φως. Δεν είναι ένα το δωμάτιο στο σπίτι. Απλά κάποιοι διαλέγουμε να ζούμε μόνο στο ένα δώμα. Αρκεί να γίνει το βήμα έστω και από τις αφορμές – πως αλλιώς άλλωστε – που σου δίνει η ζωή σου για να ανοίξεις σιγά σιγά και ας είναι και μια μικρή χαραμάδα την πόρτα για να μπει το φως στο σκοτάδι σου. Πολλοί δεν ανακαλύπτουν ποτέ την ύπαρξη και ενός άλλου δωματίου – αυτό με τα μεγάλα παράθυρα – μέσα στο σπίτι τους.
Θα κάνετε ένα reunion σε 10 χρόνια;
Θα ξαναβρεθείτε στο ίδιο κρεβάτι με τον πρώτο σου έρωτα;
Πες μου 10 άλμπουμ που δε θα σταματήσεις ποτέ να ακούς, 5 βιβλία που δε θα σταματήσεις να διαβάζεις ποτέ και 5 αγαπημένες ταινίες.
Λοιπόν είναι δεκάδες μα δεν τα ακούω, έχει χαλάσει το πικάπ.
Δίσκοι
- Tom Waits – Τα άπαντα
- Nick Cave – Τα άπαντα
- Leonard Cohen – Τα άπαντα
- Johnny Cash – (Μάντεψε) Τα άπαντα
- Sex Pistols – Never Mind The Bollocks
- Tindersticks – Tindersticks
- Michael Nyman – Τα άπαντα
- Μότσαρτ – Τα άπαντα (Και δεν φτάνουν)
- Joy Division – Closer
Βιβλία
- Μια εποχή στην κόλαση – Αρτούρο Ρεμπώ
- Κάτω από το ηφαίστειο – Μάλκομ Λόουρυ
- Εγκλημα και τιμωρία – Φιοδόρ Ντοστογιέφσκι
- Τζακ Κέρουακ – Στον δρόμο
- Η Βίβλος
- Λούκυ Λουκ – Τα άπαντα
Ταινίες
- Πολίτης Κέιν
- Το κουτί της Πανδώρας
- Κουρδιστό Πορτοκάλι
- The Kid – Charlie Chaplin
- Old Couples – Jack Lemon / Walter Matthaou
Πως νιώθεις τώρα που είσαι πιο συχνά στη σκηνή;
Σανίδα της! Ίσως χρειάζομαι ένα μεγάλο off. Μπορεί στην φυσική σκηνή ενός ποταμού κάτω απ την σκιά ενός πλάτανου, που στην σκηνή του θα τραγουδούν για μένα το ατελείωτο, για μια μέρα μόνο στην ζωή τραγούδι τους, κάποια τζιτζίκια.
