Η γιορτή των αισθήσεων

Από τη σουίτα Τζάστενη του ξενοδοχείου Λαγού Ράχη στον Λαύκο, βλέπουμε εκστατικοί το απίθανο τσαλίμι της άκρης του Πηλίου προς την κυρα-θάλασσα. Η τεθλασμένη ακτογραμμή με τη Μηλίνα, τη Μαύρη Πέτρα, τον Μαραθιά, το Τρίκερι και τα νησιά Αλατάς και Τρίκερι είναι μια έκρηξη του γλαυκού τοπίου, ένα πανηγύρι του βλέμματος κάτω από τους παντοδύναμους καταρράκτες του φωτός. Κι όμως, όλα μοιάζουν να ταξιδεύουν ασάλευτα στην ήρεμη θάλασσα. Σύσσωμο το Νότιο Πήλιο είναι ένα χάρμα οφθαλμών που ξεκινά από την ίσαλο γραμμή των ελαιώνων και ανοίγεται σαν κατακόκκινο τρεχαντήρι στο πέλαγος του Παγασητικού. Αναρωτιόμαστε γιατί τα περισσότερα πλεούμενα εδώ είναι βαμμένα στο χρώμα της φωτιάς, όταν ακούμε τον Κριστιάν να μας λέει ότι τις διάφανες ημέρες το βλέμμα φτάνει έως τον Παρνασσό και την Πίνδο.

Ο Κριστιάν από τη Γαλλία είναι ο σύζυγος της Σου, η οποία ήρθε από τη Βρετανία πριν από δεκαπέντε χρόνια και έμεινε εδώ για να δημιουργήσει αυτό το σπιτικής ατμόσφαιρας κατάλυμα που μετουσιώνει τη φύση και το τοπίο του Πηλίου σε τρόπο ζωής. Το επιβεβαίωσαν και «Οι φίλοι των καλντεριμιών» (www.friendsofthekalderimi.org) που ήρθαν εδώ, στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, για να εορτάσουν το Πάσχα των καθολικών και των προτεσταντών μετά την πεζοπορία στο υπέροχο καλντερίμι που κατηφορίζει από τον Λαύκο στη Μηλίνα, από τα πιο ωραία του Νότιου Πηλίου. Η συνάντηση του οργανωτικού πνεύματος των ανθρώπων από την Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη με τον φιλόξενο και κεφάτο χαρακτήρα των Ελλήνων δημιουργεί μικρά θαύματα. Και ένα τέτοιο είναι και το ξενοδοχείο Λαγού Ράχη (www.lagouraxi.com) στο «φρύδι» του Λαύκου, πάνω από την παιγνιώδη ακτογραμμή του Παγασητικού. Ολα τα δωμάτια έχουν ονόματα από καλοκαιρινές αγκαλιές του κόλπου και του Αιγαίου Πελάγους: Κατηγιώργης, Μελανή, Πάου, Λαμπινού, Μικρό, Πράσινη Αμμος. Εμείς μείναμε στη Θεοτόκου και κοιτάζουμε τώρα το τοπίο από την Τζάστενη. Πράγματι, αυτή η παραλία είναι ένα χάδι του βλέμματος. Τα λιόδεντρα με τους σουρεαλιστικούς από τα χρόνια κορμούς τους φτάνουν μέχρι το ψιλό βότσαλο που αγκαλιάζει ένας βραχίονας της στεριάς με μια μικρή συνοικία από πέντε-έξι κτίσματα επάνω του, με μεγάλη οικειότητα με τα πρασινογάλαζα νερά. Εμβληματική εικόνα του Νότιου Πηλίου.

Την ίδια την Τζάστενη την είδαμε από ψηλά πηγαίνοντας για το Τρίκερι. Αυτός ο παράλιος δρόμος δεν είναι παρά μια αδιάκοπη διαδοχή κρυμμένων αγκαλιών, μικρών παραδείσων που αρχίζουν πολύ πριν από τη Μηλίνα που εμείς πιάσαμε σήμερα την ακτογραμμή, την Αφησσο, το Λεφόκαστρο, τον Κάλαμο, το Χόρτο, όλα αυτά τα σημεία που διατρέξαμε χθες ερχόμενοι από τον Βόλο στον Λαύκο από την παραθαλάσσια οδό. Μπορεί να ήταν η επομένη της 25ης Μαρτίου και πολύ μακριά από το Σούνιο, αλλά οι ανθισμένοι ασπάλαθοι, που στόλιζαν με φεγγερό χρυσάφι πλαγιές ολόκληρες οι οποίες προβάλλονταν στο θαλασσί του Παγασητικού, σου έφερναν στον νου το «Επί ασπαλάθων», το τελευταίο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη που έγραψε αυτές τις ημέρες του 1971:

Ηταν ωραία η ακτή του Παγασητικού την επομένη του Ευαγγελισμού και τη μεθεπομένη, καθώς περνάμε πάνω από τις Κότες και ανεβαίνουμε στο Τρίκερι. Μια ναυτική πολιτεία στην κορυφή του λόφου, με στεριανό χρώμα, αλλά κάτω το λιμανάκι της Αγίας Κυριακής, στη μεριά του Αιγαίου, έχει πραγματικό θαλασσινό χρώμα. Και πλήθος κόκκινα τρεχαντήρια. Κοιτάζω τις κούκλες με τις παραδοσιακές φορεσιές του Τρικερίου –με τις μεγάλες ασημένιες πόρπες που παραγγέλνουν στα Γιάννενα -, τις οποίες φτιάχνουν οι γυναίκες του Συνεταιρισμού, και μου έρχεται στον νου η μικρή καρτούλα, σε μέγεθος επισκεπτηρίου, που στάλθηκε από κρατούμενη στο νησί Τρίκερι σε εξόριστο στον Αη Στράτη, σε ζοφερές για την ελευθερία των ατόμων και των ιδεών εποχές. Αυτή η καρτούλα φώναζε «Υπάρχω!», με ένα σύντομο μήνυμα και μια μικρή ακουαρέλα δύο γυναικών που φορούν την παραδοσιακή στολή της περιοχής. Και το νησί Τρίκερι, όπου βρισκόταν το στρατόπεδο των κρατουμένων γυναικών, υπάρχει, σαν σκουλαρίκι στην άκρη της χερσονήσου του Νότιου Πηλίου, και μπορείς να πας εκεί με σκάφος. Τώρα είναι όλα διαφορετικά, αλλά η χρυσοΰφαντη στολή δεν αλλάζει και τη φορούν οι γυναίκες όταν πιάνονται στον μεγάλο χορό στην πλατεία με τα κυπαρίσσια και τον Αγιο Νικόλαο της Ζωοδόχου Πηγής.

Οι γυναίκες στο Τρίκερι μάζεψαν τσιτσίραβλα και έκλεισαν σε βαζάκια μια νοστιμιά που λένε ότι είναι το καλύτερο ταίρι του τσίπουρου. Πήραμε μαζί μας ένα βαζάκι, και το βράδυ, στη βόλτα μας στα καλντερίμια και στη γοητευτική πλατεία του Λαύκου, είδαμε πίσω από τα τζάμια της Μάγδας τη μητέρα της, την κυρία Μαλαμή, να ξεδιαλέγει τσιτσίραβλα για να τα κάνει βραστά με φρέσκο σκόρδο, μάραθο και ξίδι. Αυτή είναι όντως μια ιδιαίτερη γεύση του Πηλίου που μας ακολουθεί στα ωραία μονοπάτια του Λαύκου, μαζί με την ευωδιά του ελιόψωμου από τον ξυλόφουρνο του χωριού –το κτίσμα σχεδίασε ο Εβαρίστο ντε Κίρικο αφού προοριζόταν για σιδηροδρομικός σταθμός –και τη μουσική από το Μουσείο Ραδιοφώνου, μοναδικού στον κόσμο, που λειτουργεί εδώ. Εικόνες, γεύσεις, ευωδιές, μουσικές, μα πάνω απ’ όλα να βλέπεις και να ακούς τη γαλήνη και την ομορφιά…

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Απριλίου 2016