Τα παιδιά της Ειδομένης

Καλωσήρθατε στον καταυλισμό της Ειδομένης, έναν τόπο όπου συνεχώς υπάρχει η έντονη μυρωδιά του καμένου. Εκεί, σύμφωνα με τις μετριοπαθείς εκτιμήσεις, ζουν σε σκηνές περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι, συνήθως για περισσότερες από δεκαπέντε ημέρες. Οι –κυρίως –Σύροι, Αφγανοί και Ιρακινοί που έχουν καταλύσει σε διαφορετικούς καταυλισμούς καίνε λάστιχα, σκουπίδια, αδιάβροχα. Το κάνουν για να ζεσταθούν, αλλά και για να στεγνώσουν τα ρούχα και τα παπούτσια τους.

Βρέχει σχεδόν ασταμάτητα επί ημέρες. Οι πιο προνομιούχοι έχουν καταφέρει να στήσουν τις σκηνές τους κατά μήκος των γραμμών του τρένου, όπου το έδαφος είναι πιο στέρεο. Οι υπόλοιποι έχουν κατασκηνώσει στις λάσπες και στα νερά. Οι πρώτοι που έφτασαν κατέλυσαν ακριβώς στα σύνορα με την πΓΔΜ, εκεί όπου κάποτε βρισκόταν το νόμιμο πέρασμα. Το σύνθημα «Open borders» κυριαρχεί.

Οταν η βροχή σταματήσει, πολλοί βγαίνουν από τις σκηνές τους και περπατούν κοντά ένα χιλιόμετρο, έως το χωριό, για να προμηθευτούν ψωμί. Εξυπηρετούνται από 80 χημικές τουαλέτες γύρω από τις οποίες έχουν σχηματιστεί μικρές λίμνες από ακαθαρσίες, ενώ η περιοχή θυμίζει σκουπιδότοπο. Ολοι εξαρτώνται από τις μερίδες φαγητού που μοιράζουν οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται εκεί. Την ώρα της διανομής τους σημειώνονται μικροκαβγάδες, οι οποίοι αποτελούν και τα ελάχιστα περιστατικά έντασης που έχουν καταγραφεί.

Κάθε πρωί ακούγονται μέσα από τις σκηνές κλάματα μωρών και βήχας. Επίσης κυκλοφορεί μια ίωση γαστρεντερίτιδας. Το 60% του πληθυσμού στην Ειδομένη έχει υπολογιστεί ότι αποτελείται από γυναίκες και παιδιά. Εχουν φτάσει εκεί με διάφορους τρόπους από τις εμπόλεμες πατρίδες τους και αναμένουν να περάσουν τα σύνορα προς την Ευρώπη, ακόμη κι αν αυτά είναι κλειστά. Είναι κάτι που πλέον το γνωρίζουν, αλλά παραμένουν εκεί με την ελπίδα ότι το πέρασμα θα ανοίξει και εκείνοι θα φτάσουν με νόμιμο τρόπο στον προορισμό τους.

Και όμως, ανάμεσα σε όσους έχουν καταλύσει υπό αυτές τις συνθήκες, με ελπίδες που σιγοσβήνουν, μέσα στη λάσπη και στη μυρωδιά του καμένου, υπάρχουν παιδιά που γελούν. Υπάρχουν παιδιά που αστειεύονται με τους δημοσιογράφους που βρίσκονται εκεί. Υπάρχουν παιδιά που απασχολούνται με τα παιχνίδια που έφεραν μαζί τους ή βρήκαν στον μακρύ δρόμο. Ακόμη και μέσα στα ερείπια, η ζωή συνεχίζεται.

Ο επιζών από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, εβραίος ψυχολόγος Βίκτορ Φρανκλ, ανακαλώντας την εμπειρία του, είχε πει κάποτε: «Εκείνοι που έχουν έναν λόγο για να ζήσουν, μπορούν να αντέξουν σχεδόν τα πάντα». Σε μια άλλη, διαφορετική και ανύποπτη στιγμή της Ιστορίας, τα παιδιά της Ειδομένης φαίνεται να τον επιβεβαιώνουν.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 20 Μαρτίου 2016